Op naar ‘the champagne stage’

Tom Vandenbussche en Sjoukje Dufoer leerden elkaar kennen bij de Oostkampse wielertoeristen van De Putters en bereiden zich nu samen voor op de gereputeerde Crocodile Trophy in Australië. De komende week is het wielerkoppel aan de slag in de Zuid-Afrikaanse rittenkoers JoBerg2C in Johannesburg.

Vandaag was de laatste wedstrijddag! En dat zijn we nog maar pas te weten gekomen. Morgen is ‘the champagne stage’, dat wil zeggen dat we op het ‘gemakje’ 85km rijden richting de kust. We moeten wel nog 700 hoogtemeters overwinnen…

Verwilderde blik van verwarring

In volle overgave was ik me die laatste kilometers aan het afbeulen en vooral aan het aftellen. Nog 5km! Nog eventjes! Het laatste restje glycogeen in die spieren aanspreken tot we plots over de finish reden. In volle adrenaline moest ons twee keer uitgelegd worden dat de timing gestopt werd op 5km van het kamp omdat het laatste stuk afdaling over de openbare weg te gevaarlijk was door het verkeer.

Bijgevolg duurde het eventjes tot we doorhadden dat dit dus het einde van de volledige wedstrijd was. Toen de verwilderde blik van verwarring eindelijk uit onze ogen was, konden we dan toch eventjes poseren voor de finishfoto én rustig naar het kamp bollen, dat gelegen is op een plantage van ‘ik heb echt geen idee welk fruit’. Onze tenten staan mooi opgesteld tussen de rijen bomen van het mysterieuze fruit.

Eén van de mooiste etappes tot nog toe

Maar de etappe van vandaag dus: één van de mooiste etappes tot nog toe! Maar ook loodzwaar. We begonnen de race weer in boxen van telkens een 50-tal renners. De boxen werden bewust zo klein gehouden omdat we direct overgingen in singletracks én omdat ons na 15km een mythische afdaling te wachten stond: ‘the Umko drop’. Dus we vlogen uit de startpost en koersten 15km om als één van de eerste van onze box aan dit spektakel te beginnen.

Afdaling langs een afgrond

‘The Umko drop’ is een redelijk gemakkelijke afdaling met ‘Jurassic Park’-achtige uitzichten (zonder de dino’s). De nevel hing nog wat in de vallei als een perfect filmdecor. Helaas konden we van de uitzichten slechts een glimp opvangen, want de afdaling liep langs een afgrond. Een valpartij zou ons onmiddellijk een honderdtal meter lager doen belanden. Dus bleven met de ogen op het pad gericht! Niet voor mensen met hoogtevrees…

Na de drop bleven we in het dal semivlak rijden langs water waarbij we regelmatig van links naar rechts over schamele brugjes over water moesten en één keer zelf tot onze knieën erdoor. Niet te veel krachten verspillen, want we wisten dat de hoogtemeters nog moesten komen. Klim één ‘Iconic’, was… iconic. Het ‘Jurassic Park’-achtige landschap bleef en een single pad voerde ons omhoog. Ik verwachte elk moment een tyrannosaurus uit het stuikgewas, maar het was Tom die brulde als een dinosaurus toen hij uiteindelijk moest afstappen.

Alle andere renners stonden al eventjes te voet door de grote hellingsgraad. Met slechts één stukje te voet lieten we onze onmiddellijke tegenstand achter ons. The Iconic was overwonnen, de percentages gingen niet onder de 20%. Echter moesten er nog vele hoogtemeters overwonnen worden over hellingen zonden noemenswaardige betekenis, dus naamloos, maar na die Iconic o zo lastig!

Gelukkig kreeg ik op deze zwarte beesten telkens een motiverend duwtje in de rug. Het bleef maar duren tot… die laatste 5km. Gelukkig waren er ook nog leuke afdalingen van de partij tussen de bomen, waarbij ik me eventjes Prinses Leia voelde die tussen de bomen zoeft (voor de kenners: Star Wars Episode IV).

Ik voelde me eventjes Prinses Leia die tussen de bomen zoeft

Maar dat was het dus… ons wereldkampioenschap. Met spijt in het hard moet ik meedelen dat we ons topsportstatuut niet verworven hebben. We zijn de negende geworden, mede dankzij ziekte en de tijdstraf. Op de zware, échte mountainbike-etappe van vandaag worden we wel mooi vijfde.

Ondertussen weten we ook dat de podiumplaatsen hier verdeeld worden tussen de echte professionals. Deze atleten leven dag in dag uit voor het mountainbiken en worden hier ook voor betaald. Zonder onze tijdstraf en tijd die verloren ging door Tom zijn ziekte zouden we zesde of zevende geëindigd zijn. Daar gaat ons profstatuut…

Afscheid van de dagelijkse routine

De voorbije, dikke, week is voorbijgevlogen. Ik zou hier nog wel een weekje kunnen verderdoen als mijn achterste niet meer in contact zou komen met een zadel. De dagelijkse routine van vroeg opstaan, mountainbiken, lekker eten, uitrusten, yoga, lekker eten en vroeg gaan slapen om daarna weer vroeg op te staan zal ik de volgende dagen gerust missen. Deze nacht is het de laatste nacht in ons tentje en zelfs ons tentje zal ik missen! Idyllisch tussen de boomgaard. Onze snurker mag wel wegblijven uit het verhaal.

Morgen nog een fundagje, waarschijnlijk wel met een zadel en pijnlijk poepje…