Ewout Focke zwoegde deze zomer hard op en naast de fiets: “Een hele leuke tijd in Zuid-Frankrijk”

Dit weekend passeert de koers in Zonnebeke. Een halve thuiswedstrijd voor junior Ewout Focke uit Beselare. Een traditionele koerszomer kende de Beselarenaar niet. In plaats van een drukke wedstrijdkalender te rijden, koos hij ervoor om te gaan werken in Zuid-Frankrijk.

Terwijl veel renners na de late seizoenstart in sneltempo wedstrijden afwerkten, koos de 17-jarige Ewout Focke ervoor om deze zomer andere oorden op te zoeken. Hij kreeg namelijk de kans om in een restaurant te gaan werken in het Zuid-Franse Castellane. “Het was een aanbod dat ik niet kon afslaan”, legt Focke uit. “Zowel qua werk als qua trainingsmogelijkheden had dit voor mij veel te bieden. De keuze was dan ook snel gemaakt.” Van begin juni tot midden augustus draaide hij er, vaak 7 op 7, lange shiften aan het prachtige Lac de Castillon. “Jammer genoeg was er door het harde werk niet altijd veel tijd om te trainen”, moet de Beselarenaar toegeven. “Maar de trainingen die ik kon afwerken, meestal een tweetal per week, verliepen heel vlot over prachtige en uitdagende wegen met veel hoogtemeters. Het bleef dus ook op koersvlak meer dan de moeite waard.”

Zelfstandige worden

Een dag blijft Focke in het bijzonder bij. “Om mijn papa te eren, die vorig jaar is overleden, heb ik op zijn verjaardag de Col D’Allos opgereden, een plek die persoonlijke herinneringen oproept aan hem voor mij. Dat was een emotioneel, maar ook heel mooi moment dat deze zomer nog specialer maakte.”

Nu hij terug in België is, wil Focke nog enkele koersen meepikken, te beginnen met een halve thuiswedstrijd in Zonnebeke dit weekend. “Het is wat afwachten hoe het zal verlopen want normale trainingsmaanden heb ik niet achter de rug. Ook terug in België was ik namelijk veel aan het werk, in het nieuwe café Øl aan de Ieperse Menepoort. Heel leuk, want we werken er met een speciaal concept: tankbier. Ik werk veel omdat ik vroeg zelfstandige wil worden, maar ook het koerswereldje heeft mij nog altijd in zijn greep. Noem het gerust een verslavend gevoel. Wat de vorm dus ook zal zijn, ik kijk ernaar uit om terug een rugnummer op te spelden en heb vertrouwen dat ik het beste van mezelf zal kunnen geven.”

(Loïc Richet)