Frederik Toortelboom (46) stopt met koersen. Dat besliste de eliterenner zonder contract midden vorige week. Het criterium in Langemark was zijn laatste wedstrijd. Hij zat 33 seizoenen in het peloton, reed 1.937 koersen en boekte 56 zeges. Niet slecht voor iemand die voltijds werkt.
Na het criterium van dinsdag 24 september in het Oost-Vlaamse Sint-Laureins ging bij de renner van Noordzeemeeuw een lichtje branden. “In die koers was ik niet slecht”, blikt Toortelboom terug. “Ik bolde als voorlaatste van mijn groepje over de streep. Bij de uitbetaling bleek dat ik slechts twee renners achter mij had gehouden. Als het in 2025 nog iets minder is, zou ik beter stoppen, dacht ik bij mezelf.”
Afscheid van de koers
De dag nadien trok Toortelboom, als heftruckchauffeur aan het werk bij Voestalpine Sadef in Gits, naar het criterium van Langemark. “Maar ’s middags heb ik mijn vrouw opgebeld”, verduidelijkt de papa van Robbe en Matteo. “Om te zeggen dat het in Langemark mijn laatste koers zou zijn. Valerie is nog met onze zonen naar daar gekomen.” Zo kon het gezinnetje afscheid nemen van de koers. Al is dat relatief. Zowel Robbe (U23) als Matteo (U19) zitten tot over hun oren in het wielrennen. Matteo versierde voor volgend jaar, bij de overstap naar de junioren, een transfer naar het Van Moer Logistics Cycling Team. Of ze net als hun vader in een notaboekje al hun koersen en uitslagen noteren, weten we niet. Frederik Toortelboom deed dat sinds hij in 1992 begon. “Mijn eerste notaboekje is al een tijdje vol”, lacht hij. “In het tweede is nog plaats, maar dat zal nu niet meer aangevuld worden. Dankzij die notaboekjes weet ik dat ik 1.937 wedstrijden reed, dat ik 56 keer kon winnen waarvan 55 bij de elite. Mijn mooiste zege boekte ik in 2002 in de Memorial Danny Jonckheere.” Nog enkele andere overwinningen bleven bij. “Drie dagen nadat Robbe geboren werd, won ik de koers in Gistel met een fopspeen in mijn mond”, lacht Toortelboom. “In Gistel, waar ik geboren ben, boekte ik eens een bijzonder emotionele zege. Enkele maanden na de dood van Wouter Dewilde, ploegmaat en trainingsmakker, reed ik met de vingers richting hemel solo over de streep”, besluit Toortelboom.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
