Tom Vandenbussche en Sjoukje Dufoer leerden elkaar kennen bij de Oostkampse wielertoeristen van De Putters en bereiden zich nu samen voor op de gereputeerde Crocodile Trophy in Australië. De komende week is het wielerkoppel aan de slag in de Zuid-Afrikaanse rittenkoers JoBerg2C in Johannesburg.
Lees HIER meer over de reden waarom Sjoukje en Tom zich aan die queeste wagen
Dag 1… Opwarmingsdag
Om 4.45 uur opgestaan als twee volleerde ochtendmensen (not), met als resultaat een echtelijke ruzie over koffie en melk, met Tom beide keren in de slachtofferrol. Als zombies op de bus gestapt om een uurtje later aan te komen bij Karan Beef in Heidelberg. Karan Beef is één van de grootste sponsors van Joberg2C en ze leveren dagelijks de lekkerste vleesjes. Dat hebben we mogen ervaren, maar daarover later meer.
Een kudde springbokken besloot om even mee te doen met de race… maar die hadden helaas geen gps
De start dus!
5′ voor de start was Tom nog op zoek naar een toilet, waarna wij ons naast de speaker aan de startlijn vestigden. Het is vandaag geen raceday! Daar heb ik Tom zowat elke kilometer moeten aan herinneren. Ik denk dat de cafeïne van de zuurverdiende koffie, waar hij superlang op moest wachten, zijn werk deed in het begin van de race. Met als gevolg: Tom die uit de startblokken schoot en als een speedy gonzales de eerste bocht in ging. We settelden ons in de kopgroep en moesten dan een mini hellinkje op, waar ik een parkeerticketje kon bemachtigen. De volgende kilometers brachten een herhaling van mijn mantra: de uitslag telt vandaag niet… morgen is pas de eerste raceday.
Na het hellinkje was nog een leuk stukje single track. Maar daarna vooral lange rechte gravelbanen. Na 50 km kwamen we in een grasomgeving waar een pad tussen het gras was afgemaaid. Hier bolde het helemaal niet meer. Terwijl ik Tom probeerde te volgen, voelde ik steeds mijn banden zachter worden. Tom had dezelfde gewaarwording. Op km 64 werden we de rivier overgezet met een ‘Love boat’ (de naam van de firma die de overzet organiseerde). Veel Love was er niet. Tom en ik probeerden onze banden op te pompen terwijl we op een wankel bootje stonden. Daa-aag, romantisch boottochtje. De grasvlakten bleven elkaar vervolgens opvolgen. Een kudde springbokken besloot om even mee te doen met de race… maar die hadden helaas geen gps. Ze liepen los tussen ons en de voorliggende groep en gingen de volledige verkeerde richting uit. Arme beesten. De laatste 20 km kwamen we terug op de gravelbanen terecht, helaas met veel kopwind en toch wel wat hoogtemeters. Die 110 km begon ik toch deftig te voelen in de beentjes… en wat was er toch mis met die banden?
Nog een pitstop een bandenoppompsessie reden we vlot naar de aankomst, waar we werden verwelkomd door een horde kinderen die niets leuker vonden dan fietsen kuisen. Ik moet de vader en moeder toch eens vragen hoe ze die kinderen gemaakt hebben.
Na de kinderbikewash werd duidelijk wat het probleem was met mijn banden. Ik lekte melk… of beter: mijn banden lekten melk! Voor de mountainbikeleken: in de banden zit er geen binnenband, maar een vloeistof die kleine gaatjes vult, waardoor je minder snel lek rijdt. Na een close-up ontdekte ik vijf stekels, doorns, pinnen,… hoe je ze ook wil noemen, in mijn voorband en meer dan 20 in mijn achterband. Of heb ik zo de graskantjes er vanaf gereden om Tom te proberen volgen? Ik kon toch moeilijk 20 dikke pinnen in mijn band laten zitten, dus trok ik ze eruit, met als gevolg twintig melk spuitende gaten in mijn band. Moedeloos en met veel honger zette ik de fiets aan de kant om later met een volle maag het probleem op te lossen.
Dit brengt ons naadloos bij mijn topmoment van de dag. We gingen binnen in de eettent die voorafgegaan werd door een soort voortent, waar de desserts stonden uitgesteld. Omdat we dachten dat de ‘voortent’ de eettent was, vielen we direct aan: pannenkoeken, turks fruit, zelfgemaakte koeken, … We zochten een tafel in de eettent én toen viel onze frank! Het échte eten bevond zich vanachter in de eettent! Echte lekkere hamburgers die we zelf konden samenstellen. Alhoewel, nog geen beter hamburger gevonden dan die van the Potatobar in Brugge. Maar toch ze smaakten zenne… zeker na de pannenkoeken etc. 😉
Terug naar het fietsprobleem dan, want ik weet dat ik jullie lezertjes nu in een enorme spanning laat. “Hoe zal ze het lekkende melkprobleem oplossen???”
Helaas stelt deze cliffhanger niets voor. Ik bracht de fiets naar één van de mechanics hier die tegen betaling de fietsen weer helemaal up tot date zetten. Een nieuw bandje met meer profiel is noodzakelijk om deze Afrikaanse graslanden te kunnen doorstaan. En als ik dan toch een stekker in mijn band ontdek… moet ik er met mijn prutsvingers afblijven!
Samenvattend is het dus een rustig dagje geweest waarbij Tom zijn beentjes warm heeft gedraaid en ik heel veel heb gezaagd, maar ook lekker (en teveel) heb gegeten. Hier kom ik zeker niet afgetraind uit!
Voor wat het waard is vandaag werden we 3dein de mixed categorie, maar vandaag telden de tijdverschillen nog niet mee. Morgen is het voor echt! Een etappe van 93 km over glooiende wegen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier