We hebben opnieuw een wereldkampioen in onze streek. Vorige week konden we zien hoe Lindsay De Vylder in het Deense Ballerup goud pakte in het omnium, door in de finale puntenkoers als enige maar liefst drie winstrondes te nemen. Na afloop was hij bijzonder geëmotioneerd, vooral omdat de Olympische Spelen in Parijs voor veel twijfel hadden gezorgd.
“Een elfde plaats in de ploegkoers in Parijs was inderdaad helemaal niet wat we voor ogen hadden. Ik had in het voorjaar nog niet veel kunnen koersen door een blessure, dus bleven de Spelen als ultiem doel over. Maar ik voelde het de weken voordien al wat aankomen: ik had veel last van hooikoorts en het was ook bijzonder warm op de piste. Ik kon nooit echt goed herstellen van een inspanning, en van zodanig à bloc te zitten ging ik dan nog onderuit ook. Dat debacle zorgde echt wel voor een deuk in mijn zelfvertrouwen, waardoor ik met heel wat twijfel aan de start van het WK kwam.”
Lindsay begon eerder kalm aan het omnium. Met een tiende, vierde en zevende stek in respectievelijk de scratch, temporace en afvalling, stond hij als vijfde niet slecht om aan de puntenkoers te beginnen, maar een medaille lag nog niet binnen handbereik.
enorme euforie
“Ik werd onderdeel na onderdeel beter en zo was ik in de puntenkoers op mijn best.” Al vroeg in de wedstrijd boekte de pion van Sport Vlaanderen-Baloise een eerste winstronde, waarmee hij meteen richting podium opschoof. In de tweede helft van de wedstrijd ging de ingeweken Oost-Vlaming nog twee keer kort na elkaar rond, waarmee hij prompt naar de leiding sprong. “Het was pas toen ik de derde keer weer de staart van het peloton zag rijden en nog overschot voelde, dat ik er echt in begon te geloven. Daarvoor was ik de hele tijd zodanig gefocust dat ik überhaupt zelfs niet aan het podium dacht. Toen ik kwam aansluiten, was de Italiaan Consonni net weggereden, op dat moment mijn dichtste concurrent. Ik moest even bekomen, maar toen ik wat later kwam aansluiten bij zijn groepje, wist ik wel dat ik moest volhouden. Het echte besef kwam pas toen de finalesprint op gang werd getrokken. De euforie was natuurlijk enorm, zeker ook omdat ik van veel renners felicitaties kreeg over hoe sterk ik wel was. Dat dan ook in combinatie met het afscheid van Kenny (De Ketele, red) als bondscoach maakte het nog zoveel mooier.”
Ploegkoers
Het verdwijnt misschien wat naar de achtergrond, maar daags nadien pakte De Vylder samen met Fabio Van den Bossche nog een tweede medaille, een zilveren plak in de ploegkoers, na de weliswaar ongenaakbare Duitsers. “Ook daar geloofde ik er eerst niet in. Want eerlijk gezegd: na de euforie van de dag voordien kon de ploegkoers me gestolen worden. Dat we daar dan ook nog een medaille pakten, was natuurlijk de ultieme bevestiging van de goede vorm.”
Wie de kersverse wereldkampioen aan het werk wil zien, kan dat alvast binnen een tweetal weken in de Zesdaagse van Gent. Als tweevoudig winnaar zal hij zeker en vast warm onthaald worden. (RRK)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
