De ene is prof bij Unibet Titema Rockets, de andere timmert bij de opleidingsploeg van Fenix-Deceuninck aan haar nog prille carrière. Wat Waregemnaar Abram Stockman (28) en de van Oekraïne afkomstige Olha Kulynych (25) met elkaar delen, is een onvoorwaardelijke liefde voor de koers én elkaar. De twee vormen sinds drie jaar een hecht koppel dankzij… een stukje kaastaart. “We maken elkaar beter. Op elk vlak.”
Toen de amper 13 jaar oude Olha Kulynych naar de Cycling School Promin trok, een goeie dertig kilometer van haar Oekraïense thuisdorp vandaan, had ze nooit durven denken dat ze twaalf jaar later haar leven als professioneel wielrenster vanuit West-Vlaanderen zou uitbouwen. “En toch is het zo”, vertelt ze met stralende ogen in een sappige mix van Engels en Nederlands. “Het leven zit vol verrassende wendingen. Daar ben ik het perfecte voorbeeld van. Maar ik zou geen centimeter van mijn gekozen pad willen afwijken.”
Olha’s verhaal start 25 jaar geleden in Bila Tserkva, een iets meer dan 200.000 zielen tellende stad op tachtig kilometer ten zuiden van Kiev. Daar ziet de tweedejaarsprof het levenslicht en brengt ze in een naburig dorp haar jeugd door. Om uiteindelijk als bij toeval op de fiets te belanden.
“Op school kwamen mensen van de wielerschool zichzelf voorstellen”, graaft ze in haar geheugen. “Als kind had ik best veel energie. Toen ik mijn ouders vroeg of ik mocht gaan proberen, waren ze meteen akkoord. De rest is geschiedenis. Ik was eigenlijk gewoon op zoek naar een hobby, maar het is toch een beetje uit de hand gelopen.”
Covid en oorlog
Al kon haar verhaal ook volledig anders geschreven zijn. “Amper één maand na mijn start brak ik mijn hand tijdens een val. Mijn trainers waren ervan overtuigd dat mijn carrière al voorbij was van voor ze goed en wel gestart was, maar ik wilde hen het tegendeel bewijzen.”
En of Olha daar in geslaagd is: zowel bij de junioren als de beloften werd ze Oekraïens kampioen op de weg en in het tijdrijden en de laatste jaren gooit ze steeds hogere ogen, met onder andere de eindoverwinning in de Tour de Feminin in Tsjechië in 2023 en vorig jaar schreef ze nog het bergklassement van de Wielerweek van Valencia op haar naam.
“Ik ben ervan overtuigd van dat we elkaar op een zekere manier beter maken” – Abram Stockman
Koersen doet ze al enkele jaren vanuit België. “Met mijn klimprofiel had ik ook voor Italië of Frankrijk kunnen kiezen, maar dit land is nu eenmaal the home of cycling. Hier moest ik gewoon zijn.” Met haar toenmalige ploeg Ciclotel kreeg ze ook de kans om regelmatig in klimwedstrijden te starten.
Begin 2022 was Olha in het land voor de ploegvoorstelling van haar team Bingoal-Chevalmeire-Van Eyck. “Maar kort daarna liep ik een covid-besmetting op én brak de oorlog uit in mijn thuisland. Ik kon dus niet terugkeren, gelukkig kon ik terecht bij mijn coach Sander Cordeel. Eén week werden er drie en één maand uiteindelijk zes. Ik ben Sander en zijn gezin nog altijd bijzonder dankbaar dat ze me toen opgevangen hebben.”
Sportkledij vergeten
Onrechtstreeks speelde Sander Cordeel ook een rol in hoe Olha Abram leerde kennen. “Onze eerste kennismaking dateert van november 2019”, pikt Abram in. “Olha was met haar ploeg op teambuilding en volgde in het medisch sportcentrum Vitori in Zwevegem, waar ik als coach aan de slag was, een gymles. Ze kwam aan in haar jeansbroek en vroeg me ietwat beschaamd om een sportoutfit. Ik heb haar die met de glimlach gegeven, maar na die korte kennismaking verloren we elkaar wat uit het oog.”
Tot in het voorjaar van 2022, toen Olha via haar coach regelmatig bij Vitori over de vloer kwam. “Hoe zal ik het zeggen”, glundert Abram. “We groeiden steeds meer naar elkaar toe. We zochten elkaar op, bleven maar praten en WhatsAppen…”
“Uiteindelijk zijn we voor elkaar gevallen”, straalt Olha. “Op een gegeven dag had ik een zelfgemaakte kaastaart mee. Abram volgde toen een vetarm eetpatroon, maar heeft toen een uitzondering gemaakt en een stukje gegeten. Met de bekende, positieve gevolgen”, lacht ze. “De vonk was overgeslagen.”
Sinds mei 2022 vormen de twee een haast onafscheidelijk koppel en in mei 2023 gingen ze in Kortrijk samenwonen. “We hebben elkaar echt gevonden”, geeft Olha toe. “Koers is ons grote raakvlak, maar ook naast de fiets klikt het enorm. Maar zonder onze koerspassie waren we nooit samen, want dan waren we elkaar gewoon niet tegen het lijf gelopen.”
Duolingo
Voor Olha is Abram zowat de belangrijkste persoon in haar leven. “Zijn familie is mijn familie geworden. Abram is mijn veilige haven. Ik durf zelfs stellen dat ik zonder hem misschien zelfs de fiets aan de haak had gehangen. Ik kan alles aan hem kwijt. We vullen elkaar perfect aan.”
“Het omgekeerde geldt ook”, beaamt Abram met pretoogjes. “We begrijpen elkaar volledig. Onze leefwereld is nagenoeg dezelfde, we weten welke opofferingen we allebei als tweedejaarsprof moeten brengen en steunen elkaar. Als we niet op dezelfde dagen moeten koersen, trekken we naar elkaars wedstrijden. Ik ben via Duolingo zelfs Oekraïens beginnen studeren, want ik wil met Olha en haar familie in hun moedertaal kunnen praten. Niet evident, maar ik smijt me er echt voor. En Olha heeft het Nederlands intussen goed onder de knie.” (lees verder onder de foto)
“Begrijpen lukt perfect, zelf praten, vergt soms nog wat durf”, bloost ze. “Ik ben bang fouten te maken, terwijl die je eigenlijk alleen maar beter maken. Net zoals in de koers. Ik heb twee jaar intensief avondles gevolgd en scherp mijn kennis nu ook via Duolingo bij. Weet je wat me ook serieus helpt? Podcasts beluisteren. Over de koers of andere onderwerpen. En Vlaamse televisie kijken!”
“Ik voel me al wat Belg. Mijn leven ligt ook helemaal hier. Abram en zijn familie, mijn job, onze vriendenkring… ‘I’m here to stay’”
Abram lacht de tanden bloot. “We hebben samen Chantal verslonden. En Nonkels. Ook goed voor haar West-Vlaams. Al laat ik mijn plat Waregems thuis voorlopig nog op stal. Weet je, Olha is echt te bewonderen. De manier waarop ze zich aanpast: chapeau.”
“Ik wil hier dan ook mijn leven uitbouwen”, benadrukt ze. “Samen met Abram er iets moois van maken. Met koers momenteel als epicentrum van ons bestaan. We gaan af en toe samen trainen en als ik een écht goeie dag heb, kan ik in Abrams wiel blijven. Hij geeft me af en toe ook wat advies, al zal hij zich nooit bemoeien met wat mijn coach en ploeg voorstelt.”
“Dat hoort ook niet, vind ik”, aldus Abram. “Bij Fenix-Deceuninck weten ze zeer goed waar ze mee bezig zijn. Maar ik ben er wel zeker van dat we elkaar op een zekere manier beter maken. We hebben hetzelfde karakter, we zijn doorzetters.”
Innige band met familie
Na enkele jaren op Belgische bodem heeft Olha haar tweede vaderland volledig omarmd. “Ik voel me al wat Belg”, stelt ze. “Mijn leven ligt ook volledig hier. Abram en zijn familie, mijn job, ik heb hier een vriendenkring opgebouwd. I’m here to stay.”
“Alleen wanneer het nationale voetbalelftal van Oekraïne speelt, kan ze haar roots niet verbergen”, schatert Abram. “We hebben samen de België-Oekraïne (barragewedstrijd in de Nations League, red.) bekeken, het was snel duidelijk voor wie ze supporterde.”
De band met Oekraïne zal altijd groot blijven, zo blijkt. “Op 28 juni neem ik in Lviv deel aan het Oekraïens kampioenschap. Een relatief veilig deel van het land, maar de schaduw van de oorlog is altijd en overal aanwezig. Ik hoor mijn ouders elke dag. We videobellen, sturen berichtjes… Ergens is er altijd wel een zekere ongerustheid. Hoe zou het nu met ze gaan?, vraag ik me meerdere keren per dag af. Zij zijn vooral blij dat ik in het veilige België woon. Ik mis hen enorm.”
Oekraïense keuken
Olha heeft haar geboortestreek al twee jaar niet meer kunnen bezoeken. “En mijn familie is ook nog niet naar West-Vlaanderen kunnen afreizen. Papa moet in het land blijven omdat de kans bestaat dat hij opgeroepen wordt en mijn broer is bij het Oekraïense leger actief. Niet in de frontlinie, maar bij een achterliggende dienst. Enkel mijn mama zou de oversteek kunnen maken. Ik hoop dat ik hen hier zo snel mogelijk in de armen kan sluiten.”
“We hebben samen ‘Chantal’ verslonden. En ‘Nonkels’. Ook goed voor haar West-Vlaams. Al laat ik mijn plat Waregems thuis voorlopig nog op stal. Weet je, Olha is echt te bewonderen. De manier waarop ze zich aanpast: chapeau” – Abram Stockman
“Ik duim dan weer dat Olha en ik spoedig naar Oekraïne kunnen om haar familie te ontmoeten”, zegt Abram. “Ik heb hen enkel nog maar via de smartphone gezien, maar het zijn bijzonder warme mensen. Olha wil me ook volledig onderdompelen in haar cultuur en tradities. Thuis doet ze dat door af en toe Oekraïens te koken. Haar borsjt – een soort soep – is overheerlijk. En voor haar pampushka (lookbrood, red.) mag ze me altijd wakker maken. Kerstmis 2022 hebben we trouwens met enkel Oekraïense gerechten gevierd, in een oer-Vlaamse huiskamer. Hemels was dat.”
De komende jaren willen Olha en Abram hun profcarrière verder uitbouwen. “De Giro Donne en Le Tour de France Femmes zijn mijn hoofddoelen, net als het WK in Rwanda van september. Ik wil er alles aan doen om een mooi palmares bij elkaar te fietsen.”
“Daar wil ik haar bij helpen”, besluit Abram. “Onze beide carrières bevinden zich nog in de startblokken, maar we gaan er vol voor. Zowel in als naast het peloton. Samen een mooi leven uitbouwen, meer kunnen we ons echt niet wensen.”
