We zitten hier in het busje (een volgepakte beestenwagen) die juist anderhalfuur door Abidjan is getjoold in de avondspits, op weg naar Hotel Canal. Het slechtste hotel waar we de eerste nacht in doorbrachten. Plotseling besefte de organisatie dat we in Hotel Terminus slapen, waar we op 1km vandaan stonden (verzamel/overleg- punt) voor héél het getjool begon.
Eigenlijk zijn we al op de dool van 13 uur deze middag. Toen de koers eindigde. Een beter scenario konden we ons tijdens de wedstrijd niet voorstellen. Mathias en Dieter in de ontsnapping. Dieter virtueel in het geel. Louis en Mathias in het algemeen klassement op respectievelijk de tweede en derde plaats.
Mathias won net niet de spurt én Tom kon zijn twee seconden niet goedmaken op de Malinees. Ah ja, je kan niet alles willen in het leven zeker. Maar 1-2-3 in het eindklassement. Dieter wint eindklassement voor Louis en Matthias. Vier (eigenlijk vijf) ritten gewonnen met de ploeg, drie tweede plaatsen en Tom en Lukas de ziel uit hun lijf gereden voor de drie kopmannen.
Tom was trouwens zo fier als een gieter dat hij ook een trui mocht aantrekken vandaag. Deze van de gouden zweetdruppel, als meesterhelper. Een trui die ze speciaal voor hem in het leven hebben geroepen (dit hebben ze hem toch wijsgemaakt).
Na de wedstrijd waren er veel belangrijke personen die een speech moesten geven en plots was onze bestuurder weg met de auto met al ons eten en drank in. Daar zaten we dan in een klein streepje schaduw na alle podium ceremonie.
Bij een kraampje net aan de meet gingen Tom en ik een armbandje kopen. (wegens een publiekelijke bijna echtelijke straatruzie was ik de armband die ik gekregen had van Tom ‘per ongeluk’ kwijtgeraakt). Maar geen enkele armband die wij mooi vonden. Er lagen echter wel een heleboel ringen voor nog geen euro. Et voila, we kochten meteen onze trouwringen.
Lukas zag eindelijk zijn kans om de perfecte (huwelijks)foto te maken. Hij mag alleszins op ons trouwfeest de fotograaf komen spelen.
En zo was iedereen (bijna) tevreden buiten het feit dat iedereen nu HONGER heeft!
Toen begon het transport spelletje weer. Nog altijd niets gegeten wachtten we terug op het vertrek van ons busje. We bleven wachten.
De meest fantastische verzorgster zorgde gelukkig voor popcorn, koekjes en chips. Na ‘het kan niet snel genoeg gaan, want we hebben geen tijd’ vertrek, was het weer tijd voor een eerste stop. Hierna volgde een tweede en derde stop zonder duidelijke reden. Ondertussen waren we in Abidjan aangekomen én was het discussie over wie in welk busje naar welk hotels moest. Deze discussie werd blijkbaar niet grondig gevoerd, want wij zijn nu na 20 uur nog altijd onderweg.
Momenteel ziet onze transfer naar Hotel Terminus er wel een verbetering uit, want we zijn net al watertandend de ‘Burger King’ voorbijgereden. Hopelijk is ons hotel hier vlakbij. En we hopen nog steeds dat het een fantastisch luxueus hotel zal zijn. IJdele hoop, vrees ik.
Ik ben hier live aan het typen (nogal moeilijk vanuit onze beestenwagen). We zitten al 3 km verder, redelijk ver om te voet naar de ‘BurgerKing” te gaan. En we zijn net het derde verzamelpunt voorbijgereden. Twee uur tjoolen voor niets dus…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier