Cross boven in West-Vlaanderen

Zaterdag vindt de eerste Kortrijkse Urban Cross plaats. Daarmee telt onze provincie dit seizoen tien veldritten voor profs. Om dat te vieren, haalden wij vijf van de mooiste crossen ooit verreden op West-Vlaamse bodem vanonder het stof.

Koksijde 1994: het schouderklopje van Herygers

Het eerste wereldkampioenschap in het Koksijdse zand – in 2012 verovert Niels Albert er zijn tweede regenboogtrui – is de geschiedenis ingegaan als een van de meest memorabele en veelbesproken WK’s ooit. Eén persoon was daar verantwoordelijk voor: Paul Herygers. De op dat moment 31-jarige Kempenzoon moet zich de hele wedstrijd het snot voor de ogen rijden om de negen jaar jongere Richard Groenendaal te kunnen volgen.

Op het moment dat de Nederlander de wereldtitel al kan ruiken, voelt hij een schouderklopje. Het is Herygers, die hem er attent op maakt dat de regenboogtrui niet voor hem zal zijn. “Het was niet nodig om hem toen te kleineren”, geeft Herygers jaren later in een interview toe. “Maar het is gebeurd. Ik kan niet meer terug. Je kan een mens ook niet veranderen, hé. En zeker mezelf niet.”

Hooglede-Gits 2007: Hitchcock aan Dominiek Savio

Het WK van 2007 aan het domein van Dominiek Savio wordt een thriller die zelfs Alfred Hitchcock van tevoren niet hadden durven te bedenken. Topfavorieten Sven Nys en Bart Wellens komen in de tweede ronde al ten val, als de quad van een cameramotard tegen een wegmarkeringsblok rijdt. Vanaf dan wisselen de koerssituaties zich in sneltempo af. Met vooral veel valpartijen… Erwin Vervecken, Richard Groenendaal, Nys, opnieuw Nys, Wellens…

Een haast onwaarschijnlijke opeenstapeling van plotse wendingen zorgt er finaal voor dat Vervecken zich in de finale kan afzonderen met twee verrassende namen: de Italiaan Enrico Franzoi en de Amerikaan Jonathan Page. Laatstgenoemde, een bescheiden crosser die al jaren door Avelgemnaar Franky Van Haesebroucke in onze contreien wordt opgevangen, slaagt er wonder boven wonder in om op de fiets te blijven en lijkt even op weg naar een sensationele zege. Dat is echter buiten kampioenschapsspecialist Vervecken gerekend, die in de slotronde het verschil maakt en zijn derde regenboogtrui verovert.

Ruddervoorde-Baliebrugge 2009: de zesde van Koning Sven Nys

Prins Albert buigt pas op de streep voor Koning Nys VI, kopt een krant daags na de nationale titelstrijd op de Pyfferoen-weide in Baliebrugge. De laatste ronde van het Belgisch kampioenschap veldrijden voor profs in Ruddervoorde is er eentje voor de geschiedenisboeken. Sven Nys, die in de eerste ronde meteen het initiatief neemt en er solo vandoor gaat, wordt de hele cross op de hielen gezeten door Niels Albert. De vorst versus zijn troonpretendent. Negen ronden lang blijft Albert op tien luttele seconden hangen. Tot Nys in de slotronde op de flanken van één van de vele bergjes een fout maakt en zijn rivaal plots wel heel dicht ziet naderen.

Spanning alom, maar in een kolkende slotfase behoudt de zelfbewuste Nys zijn cool en kroont hij zich voor de zesde keer tot Belgisch kampioen bij de profs. Albert weent ondanks zijn fenomenale inhaalrace bittere trainer met tuiten, maar neemt drie weken later revanche door in Hoogerheide zijn eerste van twee wereldtitels te behalen.

Bredene 2011: Denuwelaere versus Stybar

Sensatie in Bredene. Gewezen motorcrosser Jan Denuwelaere, een 23-jarige veldrijder uit Woesten, verbaast vriend en vijand door in de Sylvestercross wereldkampioen Zdenek Stybar in een sprint met twee achter zich te houden. Voor Denuwelaere is het zijn eerste zege in een A-cross. “Deze overwinning is heel belangrijk voor mij”, laat hij na afloop optekenen. “Veel mensen hebben nu gezien wat ik in mijn mars heb. In een sprint met twee wint de sterkste altijd. Dus het is wel degelijk mijn verdienste dat ik won en Stybar niet, ook al had ik dat niet verwacht. Ik wist wel dat ik snel was, maar zo snel, neen, dat wist ik niet.” De Tsjech kan leven met zijn nederlaag. “Denuwelaere was sterk in de spurt. Ik was mijn inspanning te vroeg begonnen en had hem op iets grotere achterstand verwacht. Er stond een strakke wind en daar had ik niet echt rekening mee gehouden.”

Een jaar later komen Denuwelaere en Stybar elkaar nog eens tegen, tijdens de Bpost Bank Trofee in Essen. Op een verzopen omloop in de Noorderkempen rijdt de West-Vlaming de cross van zijn leven,, maar na een loodzwaar uur in de modder is het Stybar die als eerste over de meet komt. In een tumultueuze sprint brengt de Tsjech, die zijn eerste veldrit van het seizoen betwist, Denuwelaere echter ten val door plots naar links uit te wijken. Denuwelaere glijdt centimeters door Rob Peeters als tweede over de meet, maar na afloop beslist de wedstrijdjury om Stybar naar de vierde plaats te declasseren. Zo wint Denuwelaere zijn eerste grote cross uit zijn op dat moment nog heel prille veldritcarrière. Het zou meteen ook zijn laatste grote triomf zijn.

Hooglede-Gits 2012: de ochtend van Hooglede-Gits

Het tweede kampioenschap aan het domein van Dominiek Savio in vijf jaar tijd levert andermaal een thriller van jewelste op. Het begint al ‘s ochtends, enkele uren voor de start, als iedereen wordt opgeschrikt door het nieuws dat een van de schaduwfavorieten, Bart Wellens, ‘s nachts is opgenomen in de afdeling intensieve zorg van het Universitair Ziekenhuis in Antwerpen. Door een probleem met de hartspier, ten gevolge van een plotse griepaanval, blijkt hij zelfs een tijd in levensgevaar te zijn geweest, maar in de loop van de dag verbetert zijn toestand.

Ook topfavoriet Sven Nys kent nog voor de start zijn deel van de miserie. Hij heeft ‘s ochtends last van een geblokkeerde rug die voor de wedstrijd intensief behandeld moet worden. Nys haalt echter toch de start, komt na een voorzichtige start al snel bij Albert en rijdt fluks van hem weg. Op de zware omloop bouwt hij zijn voorsprong stelselmatig op en wint hij op grootse wijze. “Het was een heel emotioneel moment”, vertelt Nys na afloop. “Ik was opgestaan met heel veel zelfvertrouwen en was de rust zelve. Toch schoot er ‘s ochtends tijdens één van mijn oefeningen iets in mijn rug. Zeker op een modderig parcours als Hooglede-Gits zou ik alle kracht uit mijn rug moeten halen, maar zelfs na een bezoek aan de osteopaat zat die nog altijd redelijk vast. Dat ik dan uiteindelijk toch nog kon winnen, was uniek.