Het was een onooglijk berichtje in de kranten van zaterdag 11 mei 2013. Klaas Lodewyck was daags voordien niet meer van start gegaan in de zevende etappe van de Giro. De renner van BMC had al enkele dagen last van koorts. Twee jaar later is Lodewycks carrière voorbij. Hartproblemen. En daar is die verdomde Giro de oorzaak van.
De Giroploeg van BMC voor de editie van 2013 zag er veelbelovend uit. Gewezen Tourlaureaat Cadel Evans ging voluit voor eindwinst en kreeg daarvoor steun van gelouterde ploegmaats: Morabito, Santaromita, Wyss en Cummings voor de bergritten, Blythe, Oss, Phinney en Klaas Lodewyck voor het vlakke. Het liep echter anders voor de West-Vlaming. Hij werd al vlug ziek, maakte koorts, wilde afstappen, maar liet zich door de ploeg – kopman of ploegleiding? – overhalen om toch verder te rijden. “Een vorm van toxoplasmose”, zo vertelde hij deze week in HLN. Lodewyck ging aan de koortsremmers, reed de ploegentijdrit en en nog vier ritten in lijn uit, maar moest uiteindelijk toch afhaken. In het pittoreske San Salvo in de Abruzzen eindigde zijn Giro. En meteen ook zijn carrière. “Had ik toen geweten wat ik nu weet, was ik vandaag ongetwijfeld nog renner. Met 40 graden koorts moet je niet koersen.”
Vandaag is Lodewyck bijna officieel renner af. Koersen doet hij al sinds begin mei niet meer. Nieuw onderzoek haalde hem toen andermaal uit competitie. Nota bene weer net voor aanvang van die vermaledijde Giro. Enkele weken geleden maakte de naar Kortemark uitgeweken Esenaar bekend dat hij geen zin meer heeft om nog verder aan te modderen. Lodewyck vroeg intussen zijn ploegleidersvergunning aan en bekommert zich om zijn terugvechtend maatje Van Keirsbulck. Vanuit zijn ploeg blijft het voorlopig echter angstaanjagend stil. Tot en met 31 december 2015 staat hij nog op de loonlijst van BMC. Wat daarna volgt, is nog onduidelijk. Maar dat de Amerikanen bij Klaas Lodewyck in het krijt staan, mag wel duidelijk zijn.
