“Belgische omstandigheden en dus vormde zich al snel een groep met modderstoempers”

Tom Vandenbussche en Sjoukje Dufoer leerden elkaar kennen bij de Oostkampse wielertoeristen van De Putters en bereiden zich nu samen voor op de gereputeerde Crocodile Trophy in Australië. De komende week is het wielerkoppel aan de slag in de Zuid-Afrikaanse rittenkoers JoBerg2C in Johannesburg.

Dag 3: van de boerderij naar het stuwmeer met een prachtige naam: Sterk fontein dam

Hier zitten we dan, in de zon, op een rots, met een adembenemend uitzicht. We vragen ons af welke berg in ons uitzicht we nu eigenlijk beklommen hebben. De beklimming van vandaag: Mount Paul. Volgens mij 15km klimmen, volgens Tom is deze met moeite de Kemmelberg. De waarheid ligt ergens in het midden. Het getrouwde leven hé, compromissen sluiten.

Vandaag de langste etappe op het programma, over 124 km richting de bergen. De dag begon met koude voeten en rijm op het gras, gelukkig kwam de zon net boven de horizon net voor de start en ontdooiden onze voeten. We reden eerst 7 km geneutraliseerd achter de… tractor. Niet zomaar een tractor, een hele grote met hele grote wielen aan. Stilletjes vroeg ik me af of ze deze ook in Ford New Holland produceren.

Daarna kwamen we op tractorwegen terecht en dan wederom die grindwegen. Om de afstand te overbruggen, zijn lange stukken grindweg soms nodig, maar vandaag stonden er vééél op het programma. Gelukkig met als beloning fantastische uitzichten, maar eerst was er plots mist! Veel mist én modder, véél modder. Belgische omstandigheden en dus vormde zich als snel een groep met modderstoempers ofwel de Belgen genoemd. Er zaten ook wel een paar Nederlanders tussen. Het ging vooruit… Op de grindwegen telkens het net iets betere smalle strookje vinden, verstand op nul en stoempen. Met natuurlijk de hulp van Tom die me elke stukje bergop hielp, zodat ik de beentjes kon sparen voor de verschrikkelijke Mount Paul.

Ons groepje viel uit elkaar met het optrekken van de mist en plots kwamen we in een ander landschap terecht, net iets meer glooiend. Nog altijd koeien en velden maar toch aan de horizon bergen en één grote uitdagende kastar: Mount Paul, recht voor ons neus, maar op het eerste zicht nog ver weg. Stilletjes aan naderden we het gevaarte via veel leuke single tracks die helaas voor ons met onze hardtale veel bonken was van de ene steen op de andere. Resultaat een pijnlijk poepje. Op het einde van dit avontuur zullen ze hier ons gat op de braille barbecue kunnen leggen als rauw vlees.

Maar soit; de verschrikkelijke, onoverwinnelijke, Mount Paul lag plots voor onze wielen en even plots, laverend tussen de koetjes, rotsen en een grote stier, kwamen we boven met een fantastisch uitzicht op het stuwmeer. Tom amuseerde zich met foto’s nemen en ik wilde zo snel mogelijk die aankomst bereiken.

We mochten voor de gelegenheid over de aarden dam fietsen. Het zou de grootste en/of langste aarden dam ter wereld zijn. (problemen met het internet: google it yourself!)

In mijn verbeelding een lekker bollend aarden wegje en daarna een stukje langs het strand van het meer, lekker easy. Niets was minder waar; het van de ene steen naar de ander bokken werd erger en erger. Het zogezegde stukje strand was nog rampzaliger. De ene fully na de andere ging ons voorbij en wij probeerden niet te denken aan hoe ons poepje er na 9 dagen niet zal uitzien: Rauwe biefstukjes.

Toch een mooie zesde plaats behaald in het mixed duo klassement. Morgen trekken we de bergen over een rit van 90 km en vele singletracks.