Ademhalingsproblemen door pijnlijke ribben

Tom Vandenbussche en Sjoukje Dufoer leerden elkaar kennen bij de Oostkampse wielertoeristen van De Putters en bereiden zich nu samen voor op de gereputeerde Crocodile Trophy in Australië. De komende week is het wielerkoppel aan de slag in de Zuid-Afrikaanse rittenkoers JoBerg2C in Johannesburg.

Onze snurker… was deze nacht helaas helemaal paraat. Ik was in slaap gevallen, maar werd wakker van het gesnurk. Het klonk zodanig dichtbij dat ik Tom in mijn slaaptoestand valselijk beschuldigde van snurken. (Ik heb me hier vandaag al een 100-tal keer voor moeten verontschuldigen en bij deze nog eens: Tom, het spijt me verschrikkelijk).

Ik gaf Tom dus een duw zodat hij zich om zou draaien, maar hij werd wakker… met de woorden: ‘zeg, ik lag juist zo mooi te dromen’. Vraag ik me dus al de hele dag af waarover hij nu precies zat te dromen..

De start werd een half uur vervroegd zodat iedereen voor het donker zou finishen…

Dus weer met kleine oogjes aan de start, die vandaag een half uur vroeger werd gegeven! Doodgaan… Om 6.30 uur werd er gestart. Dit om zeker te zijn dat iedereen voor het donker de finish zou bereiken… Dat beloofde dus een zware en lange etappe te worden.

De start was weer in verschillende groepen. Deze keer bleven we braafjes wachten op onze B-groep. De eerste kilometers werd de tijd nog niet geregistreerd, pas na 22 km was de echte officiële start in het dorpje Winterton.

De koninginnenrit van JoBerg2C

Ondertussen lag het deelnemersveld al in brokken en konden we op ons eigen tempo de singletracks op. Helaas weer tussen de velden, van de ene graspol op de andere bokken en met mijn ondertussen bekend uitzicht: Tom zijn achterste (dit uitzicht ben ik gelukkig nog lang niet beu). Dit hokken en bokken bleef duren tot kilometer 60, waar we de volgende kilometers hoogtemeters moesten maken. Dat zijn er heel wat: 2.000 hoogtemeters. Met 124 km is dit duidelijk de koninginnenrit van JoBerg2C.

Ik had geluk! Het pad/grindweg omhoog was telkens breed genoeg zodat ik danig aan Tom zijn zadel kon hangen en af en toe een duw kreeg. Na 6 uur in het zadel haalden we de finish. Ook al had ik veel hulp gekregen van Tom, ik was bekaf! En ik had ademhalingsproblemen door pijnlijke ribben.

Gelukkig kunnen wij hier elke dag ‘genieten’ (meestal pijnlijk) van een half uurtje yoga. Tom was plotseling volledig into yoga, waarschijnlijk door die knappe instructrice. Ik vertrouwde het zaakje niet en ga nu ook mee. Gelukkig vind ik die lesgeefster ook wel een toffe. Ze heeft me vandaag enorm geholpen met mijn ribben.

In onze happy bubbel

Onze vuile was kregen we vandaag propertjes gewassen (en gelukkig terug wit) en opgeplooid terug! En we kregen ook een andere tent toegewezen, hopelijk zonder snurkers in de buurt. Met andere woorden: de organisatie legt ons weer perfect in de watten en wij zijn weer in onze happy bubbel. Het enorme dessertbuffet zal hier ook wel bij geholpen hebben.

Ondertussen zoekt Tom de foto’s op om bij dit verslag te voegen en noemt hij onze yoga-instructrice per ongeluk ‘de meesteres’. Moet ik me zorgen maken? Ging zijn droom daarover?

In de stand staan we nog op 8ste plaats, maar normaal zal er 30 minuten straftijd van gisteren afgetrokken worden, waardoor we weer zevende staan. Morgen de tweede koninginnenrit over 99 km en maar liefst 2.900 hoogtemeters! Gelukkig wel maar starten om 7 uur!