Speelsters, supporters en bestuur van Elckerlyc Zwevezele gaan er prat op dat ze eigenlijk één grote familie vormen. Voor Els Vandevyvere en Nanou Vandaele is dat effectief ook zo. De secretaris van Elckerlyc is immers de tante van de jonge spelverdeelster van het A-team.
Els Van de Vyvere (57) is een geen onbekende in het volleybalwereldje. Op twaalfjarige leeftijd begon ze haar volleybalcarrière bij Elckerlyc, maar omdat de club enkele jaren later geen jeugdploegen meer had, verhuisde ze naar Hermes Oostende. Als spelverdeelster veroverde ze met de kustploeg zowel de titel als de beker. Later speelde ze ook nog enkele jaren bij Denderhoutem. Op 24-jarige leeftijd stortte haar wereld in elkaar toen ze een ernstige knieblessure opliep, maar na een zware revalidatie volleybalde ze nog bij verschillende toonaangevende clubs in de provincie.
Bestuurslid
“Eigenlijk ben ik naar Elckerlyc teruggekeerd omdat mijn zus, de mama van Nanou, er toen speelde en vroeg of ik geen zin had om mijn conditie wat te onderhouden en mee te trainen. Ik had eigenlijk de sloffen al aan de haak gehangen, maar de ploeg worstelde met een gebrek aan speelsters en ik stemde ermee in om af en toe nog eens mee te spelen. Uiteindelijk heb ik nog ruim vier jaar bij Elckerlyc gevolleybald. Toen mijn zus stopte, heb ik ook definitief mijn sloffen opgeborgen.”
Lang verdween Els niet van het toneel bij Elckerlyc, want enige tijd nadat ze gestopt was als speelster, werd ze gevraagd om bestuurslid te worden. “Ik heb zelf niet lang gespeeld bij Elckerlyc, maar de club is me altijd blijven volgen en steunen. Dan kan je zo’n vraag niet naast je neerleggen. Ondertussen ben ik al dertien jaar secretaris van de club. Volleybal zit in mijn bloed en ik ben heel blij dat ik op mijn manier iets kan betekenen voor Elckerlyc.”
“Coachen van een fanionteam is niet echt mijn ding omdat ik te emotioneel verbonden met deze sport, maar bij de jeugd sta ik wel graag langs de lijn. Mijn engagement als jeugdcoach was ook een beetje afgestemd op de kinderen van mijn zus. Ik wou dat Nanou en haar broer Boris in een goed gestructureerde en warme club hun geliefkoosde hobby konden beoefenen.”
Dat Nanou volleybalt is niet echt verwonderlijk, want bijna iedereen in de familie is met deze sport verbonden. “Onze familie is een echte volleybalclan”, lacht Els. “De broer van Nanou speelt bij Rembert en mijn ouders volgen de prestaties van hun kleinkinderen op de voet. Nanou heb ik nooit onder druk willen zetten, maar ik steun haar zoveel ik kan. Ik speelde op de positie die zij nu bekleedt en dan is het logisch dat ik haar af en toe wat tips geef. We praten vaak over volleybal en dat vinden we beiden best leuk.”
“We vullen elkaar eigenlijk perfect aan.” Nanou Vandaele (17) was nog piepjong toen ze al naar de wedstrijden van haar mama ging kijken. “Ik zat ook nog maar in de tweede kleuterklas toen ik mijn eerste stapjes op een volleybalveld zette. Tante Els was jeugdcoördinator en natuurlijk zat dat er voor iets tussen dat ik op zo’n jonge leeftijd al aangesloten was bij Elckerlyc. Ik combineerde volleyballen een tijdje met dansen, maar na enkele jaren wist ik heel goed welke sport mijn ding was. Van deze keuze heb ik nog geen moment spijt gehad.”
Technisch sterk
“We hadden in de club al snel door dat Nanou een van de betere speelsters was van haar leeftijdscategorie”, vult Els aan. “Ze had heel veel techniek en daarom hebben we haar vrij vlug gesuggereerd om passeur te worden. Onze voorzitter Eddy Vancauwenberghe, die toen haar coach was, heeft hierin een heel belangrijke rol gespeeld.”
Door de zwangerschap van Elise Desmet is Nanou al enkele weken een belangrijke pion bij Elckerlyc A. “Ik maak al drie jaar deel uit van de ploeg, maar dit is het seizoen van mijn doorbraak. Ik ben tevreden over mijn prestaties en ook als ploeg doen we het goed. Mijn toekomst ligt hoe dan ook bij Elckerlyc. Ik voel me hier thuis en ik kan me geen betere mentor inbeelden dan tante Els”, besluit Nanou.
(PD)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
