In het gezin van Wouter Haelewyn en zijn vrouw Nathalie Huyghebaert is iedereen in de ban van volleybal. De drie zonen Florian, Reinout en Jasper spelen bij Rembert Torhout Heren en Nathalie volleybalt bij VKt. Alleen Papa Wouter staat niet meer aan het net, maar hij heeft wel een volleybalcarrière van 30 jaar achter de rug.
Wouter (49) is jurist en werkt als onderzoeksrechter, Nathalie (47) is leerkracht wiskunde en wetenschappen aan het plaatselijke VLTI. Oudste zoon Florian (19) studeert Master in de Lichamelijke Opvoeding en de Bewegingswetenschappen aan de Universiteit Gent, zijn broers Reinout (17) en Jasper (13) zitten in het secundair onderwijs. Veel vrije tijd van de vijf gezinsgenoten gaat naar sporten, onder andere fietsen en fitnessen. Allen tennissen bij KTG Houtland, maar dé rode draad is en blijft volleybal.
Liefde dankzij volley
Wouter is als knaapje van 10 met volleybal begonnen bij Rembert en bouwde een loopbaan uit tot zijn 40ste. Na Rembert speelde hij bij Lichtervelde en uiteindelijk bij de Sjampetters van VKt. Nu is hij voor Rembert Torhout Heren nog lid van de Beroepsraad van de Vlaamse Volleybalbond.
Nathalie volleybalt eveneens al heel lang. Momenteel doet ze dat bij de recreatieve ploeg Tandje Bij van VKt. Dat team komt uit in de competitie van het Brugs Recreatief Volleybal (BRV). “We zijn al twee jaar na elkaar kampioen geworden”, zegt Nathalie. “Ik doe als oudste speelster van onze ploeg hard mijn best. We beleven vooral veel plezier aan het sporten. Elke dag lichaamsbeweging is van het grootste belang.”
Florian speelt bij de eerste ploeg van RTH in eerste nationale. Hij is de op één na jongste van de groep. “Het is een leerschool om op dat niveau te kunnen meedraaien”, klinkt hij tevreden. “Ik speel nu al twee jaar bij RTH1 en dat doet mij veel plezier.”
Reinout komt uit bij RTH4 in de reeks Promo 1 (eerste provinciale). Hij is er een vaste waarde. De ploeg is momenteel sterk bezig.
Jasper ten slotte speelt bij de U15 van RTH. “Volleybal is mijn favoriete sport, maar ik voetbal ook heel graag. Dat doe ik bij de U15 van SK Torhout. Ik ben er momenteel topschutter met 12 goals. SK is een aangename club zonder nadruk op presteren.”
“We hebben veel te danken aan het volleybal”, zegt Wouter. “Nathalie en ik hebben elkaar via die sport leren kennen. Zo zijn we een koppel geworden. Of hoe we niet alleen de liefde voor het volleyballen hebben gevonden, maar ook voor elkaar.” (lacht)
De drie zonen zijn allen al kampioen van België met hun ploeg geworden. Florian met de U17, Jasper met de U13 en Reinout drie keer: tweemaal met de U15 en een keer met de U17.
Ieder van hen is zeker een tiental uur per week met volleybal bezig, waarvan zes uur training bij de club, plus de wedstrijden. “Ik zit op kot in Gent, maar kom met plezier in Torhout trainen”, zegt Florian. “We mogen ons gelukkig prijzen met de plaatselijke volleybalclubs RTH en VKt. In ons al bij al kleine stadje kun je dankzij die verenigingen op een hoog niveau aan volleybal doen, wat uniek is. Beide clubs hebben een uitstekende jeugdwerking en dat werpt zijn vruchten af. Veel ploegen boeken knappe resultaten.”
Mooie vriendschappen
“We zijn alle vijf competitief ingesteld”, aldus Nathalie. “Ik vind dat positief. Dat zorgt voor de nodige adrenaline en geeft drive aan je leven. Als er eens onder elkaar gespeeld wordt, dan wil iedereen er staan. Maar tegelijkertijd zijn we elkaars grootste supporters. Bij de thuismatchen vertoeven we met z’n allen zowat de hele zaterdag in de Torhoutse sporthal. Wouter en ik wonen dan de wedstrijden van onze zonen bij.”
“Op die manier hebben we al heel wat ouders van andere spelers leren kennen en zijn er diverse mooie vriendschappen ontstaan. Ook dat is iets dat we aan het volleybal te danken hebben.”
“Dit voorjaar ben ik met de ploeg van de Scholengroep Sint-Rembert naar het WK volleybal voor scholen mogen gaan”, pikt Reinout in. “Het ging om de zogenoemde ISF-competitie in de Servische hoofdstad Belgrado. Het werd een fantastische ervaring. We hadden wel pech bij de loting, want we kwamen in de poule met Duitsland en Iran terecht, de twee latere finalisten van het tornooi. Iran werd de eindwinnaar.”
Hoe lang de drie broers aan volleybal willen blijven doen? Florian: “Hopelijk zolang als onze ouders. Volleybal is tof. Het betekent heel veel voor ons.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
