Voor de Roeselaarse hoofdaanvaller Pablo Kukartsev met de Argentijnse nationale ploeg aan een zomerse roadtrip begint, blikt hij nog eens terug op zijn succesjaar in Roeselare. Sportief een hoogvlieger met vrijdagavond misschien al de landstitel, maar privé ook met de geboorte van zijn zoontje. Maak kennis met Kuka, Alba en Luca.
Pablo Kukartsev – geboren als Pavel – was een nobele onbekende toen hij neerstreek in onze hoogste volleyballiga. Ondertussen al 30 jaar en dus bezwaarlijk een jong talent te noemen. Maar in Roeselare maakte hij meteen op en naast het veld indruk. Hij leidde Knack Volley Roeselare ei zo na mee naar een Europese superstunt en straks verlaat hij de club opnieuw. Met de Super Cup, de Beker van België en de titel van Speler van het Jaar op zak. “En we staan ook dicht bij de titel. Die zou het mijn beste seizoen ooit maken. Mijn vertrek is geen keuze tégen Roeselare, maar ik wil weten waar mijn limieten liggen. En ik droom van de Olympische Spelen in 2024 in Parijs. Daar wil ik er met Argentinië bij zijn.”
Pablo Kukartsev speelt dus voor de Argentijnse nationale ploeg. Maar hij had nog andere opties. En daar heeft zijn levensverhaal alles mee te maken. Op 25 maart 2003 werd Pavel Kukartsev geboren, als zoon van Russische ouders. “Mijn moeder was zwanger toen ze samen met mijn vader voor Argentinië kozen, ze waren beiden professionele volleyballers. Ik ben geboren in Buenos Aires en heb de dubbele nationaliteit: Argentijns en Russisch. Maar toen ik twee jaar was, verlieten we Argentinië al; voor de carrière van mijn ouders woonden we toen onder meer in Nederland en Rusland. Maar uiteindelijk streken we neer waar we nu wonen, in de regio Castellón. Mijn moeder kwam nog uit voor Murcia, mijn vader voor Málaga. Hij moest stoppen door problemen met knie en rug, mijn ma speelde nog tot haar 51ste volleybal. Uiteraard niet meer professioneel op het einde, maar ze was nog coach van een van mijn jeugdteams. Volleybal zit bij ons gewoon in het bloed, enkel mijn grootmoeder aan moederszijde heeft het niet. Zij speelde basketbal.”
Zwanger naar Roeselare
Pavel Kukartsev groeide dus op in Spanje, zijn voornaam werd al snel omgevormd tot het in het Spaans beter bekkende Pablo. “Ik werd opgeroepen voor de U21- en U23-teams van Argentinië. Een moeilijke keuze was dat niet echt. De Russische nationale ploeg leek toen te hoog gegrepen en om de Spaanse nationaliteit te bekomen zou ik wellicht nog twee jaar papierwerk voor de boeg hebben. En volleybal is ook wel een sport die echt leeft in Argentinië; vergeet niet dat ons team op de Olympische Spelen van 2020 nog brons pakte. Dus echt wel wereldtop. Ik speelde daar tussen 2013 en 2017 ook in vier jaar voor vier verschillende Argentijnse clubs, vervolgens kon ik in de Russische topcompetitie terecht. Maar daar gooiden blessures roet in het eten, in zoverre zelfs dat ik de laatste twee maanden van dat seizoen nog naar het Franse Cannes trok om daar de promotie naar de hoogste afdeling mee te forceren.”
Een definitieve doorbraak bleef wat uit. Vanuit Spanje bij Almería – twee seizoenen met een tussendoortje bij Las Palmas – bleef hij zich verder ontwikkelen. De hoofdaanvaller van 203 centimeter weet waar zijn geheim ligt. “Het is gewoon hard werken, blijven trainen en vooruitgang boeken.”
Ondertussen had hij in 2019 al zijn vrouw Alba leren kennen. “Ik ben van kindsbeen af al supporter van Almería”, zegt de Spaanse. “Halfweg vorig seizoen kwam mijn manager met de naam Knack Roeselare aandraven. Uiteraard kende ik de ploeg – ik kijk veel Europees volleybal op tv. Het was een uitdaging die ik niet kon laten liggen. “
De ondertussen zwangere Alba liet haar job even voor wat hij was en reisde haar man achterna. “Bij Roeselare vond ik meteen mijn draai. In de club wordt alles goed geregeld voor ons, we moeten alleen maar denken aan volleybal. Daarnaast nog voldoende rust nemen en ook aan goede voeding besteed ik veel aandacht. Ik wil immers nog altijd vooruitgang boeken.”
“Mijn gezin zal me bijna de hele zomer moeten missen”
Cijfermatig kende de opposite een ongelofelijk seizoen, hij hamerde tal van aanvallen tegen de vloer. Ook altijd goed aangespeeld door de excellerende spelverdeler Stijn D’Hulst. De beste setter waarmee je ooit speelde? “Zeker een van de beste. Maar bij het Argentijnse nationale team is er ook ene Luciano De Cecco, nu nog altijd bij Civitanova aan de slag en ondertussen al met een indrukwekkend palmares in Italië. Maar met Stijn klikt het ook uitstekend, hij is enorm slim en weet precies waar de bal moeten komen en ze daar ook leggen. Het is ook aangenaam persoon.”
De Roeselaarse kleedkamer – met anciens als D’Hulst, Coolman, Verhanneman en Deroey – is dan ook een rustige plaats om neer te strijken als buitenlandse speler. Het zorgt er ook voor dat het de ideale habitat is om sportief te presteren. Dat bleek ook met een indrukwekkende Europese campagne. Nadat Knack Volley nipt was uitgeschakeld in de Champions League kwamen ze in de CEV Cup terecht waar ze voorbij Piacenza in de finale geraakten. Het verhaal van die finale tegen Modena kent iedere sportliefhebber ondertussen allicht: in Italië de volleywereld verbaasd met een 0-3-zege, thuis voor een bomvolle Tomabelhal het niet kunnen afmaken. “We moeten eerlijk zijn. Ze waren die dag net iets beter dan wij. Wij hadden het de week voordien geflikt bij hen thuis, zij kwamen bij ons winnen. Uiteraard denk je daar nog wel eens aan, we waren er zo dichtbij. Maar vergeet niet dat we enkele keren boven onszelf zijn uitgestegen.”
Publiekslieveling Kuka
Vrijdagavond kan Kuka, zoals de publiekslieveling in Roeselare wordt genoemd, met zijn team de titel en dus de derde prijs van het seizoen pakken. “En ook de zilveren CEV Cup-medaille zal ik blijven koesteren.”
Maar het mooiste geschenk dat de familieman aan zijn Roeselaarse periode zal overhouden, is ongetwijfeld zoontje Luca, ondertussen vier maanden oud en geboren in AZ Delta Rumbeke. “Toen hij 20 dagen oud was, zag hij al de eerste match van Knack”, zegt mama Alba met een brede glimlach. “Het is een lieve baby, we horen hem nauwelijks.” Bij de geboorte mat Luca 55 centimeter en woog hij ruim vier kilogram. “We zien hem als het ware groeien. Op zijn identiteitskaart zal voor de rest van zijn leven ‘geboren in Roeselare’ blijven staan, wellicht zal hij later zijn geboortestad willen bezoeken. We zullen hem natuurlijk vergezellen. Op vrije dagen leerden we hier al steden als Brugge en Gent kennen. En volgend jaar speel ik hier niet ver vandaan, bij Europese matchen keren we wel eens terug.”
Kuka gaat aan de slag bij het Noord-Franse Tourcoing, in een competitie die hoger aangeschreven staat dan de Belgische en die ook gevolgd wordt door de Argentijnse bondscoach. “Ik wil er mijn limieten leren kennen, nog beter worden. Ik zou er graag bij zijn op de Spelen in Parijs. Na de competitie hebben we even vakantie, daarna beginnen we aan tornooien in onder meer Canada en Frankrijk en spelen we in China om de kwalificatie voor de Olympische Spelen af te dwingen, we nemen het onder meer op tegen België. Ik zal dus nauwelijks thuis zijn deze zomer”, kijkt hij richting vrouw en zoon. “Dat wordt niet makkelijk, maar het is nu eenmaal het leven van een topsporter.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
