Nina Coolman hangt volleybalschoenen aan de haak

Het damesvolleybal neemt afscheid van een absolute smaakmaker. De Brugse Nina Coolman speelde afgelopen weekend haar allerlaatste wedstrijd, na een prachtige carrière van 26 jaar. Ex-teamgenoten en trainers blikken terug op haar rol als sterkhouder én sfeermaker. “Iedereen zou een Nina in zijn of haar leven moeten hebben.”

Na meer dan 500 wedstrijden op het hoogste niveau houdt volleybalster Nina Coolman (32) het voor bekeken. In haar slotwedstrijd leidde ze VC Oudegem nog naar de derde plaats in Liga A, nadat ze vorige week in de prijzen viel op de nationale Volleyproms. Enerzijds werd Nina tweede in het referendum Speelster van het Jaar – een trofee die al in haar kast staat – en anderzijds mocht ze ook de carrièreprijs in ontvangst nemen.

Neen, versleten is Nina Coolman duidelijk nog niet op haar 32ste. En uitgekeken op het volleybal evenmin. Maar net zoals zoveel leeftijdsgenoten acht ze de tijd rijp voor de andere dingen des levens. Meer tijd voor familie en vrienden, meer energie voor haar job als leerkracht. Haar volleybalcarrière duurde in totaal 26 jaar en verdient zonder enige twijfel lof. En omdat eigen lof nog steeds stinkt, laten we anderen die prachtige carrière schetsen.

De 6-jarige Nina zette haar eerste volleybalstapjes in haar geboortestad, bij Smashing Brugge. Daar ontmoette ze ook boezemvriendin Maxinne Vancrayelynghe. Nina en Maxinne speelden jarenlang samen, zaten in dezelfde de klas en zijn ook vandaag nog beste vriendinnen. Zo is Maxinne zelfs getuige op haar huwelijk komende zomer. “Nina is iemand die enorm veel waarde hecht aan vriendschappen. Eigenlijk is ze de meest positieve en goedlachse persoon die ik ken. Iedereen zou een Nina in zijn of haar leven moeten hebben”, vindt Maxinne.

Volleybalfamilie

Als tiener bleek al snel dat Nina enorm getalenteerd was. Ze trok naar het sterkere VKt Torhout, waar ze helemaal klaargestoomd werd voor een carrière in Liga A. Die kans kreeg ze bij Hermes Oostende. “We wisten al heel snel dat Nina talent had, maar ze was ook meer gebeten door het spelletje dan eender welke andere speelster”, herinnert Maxinne zich. “Als beste vriendin had ik het er dan ook niet moeilijk mee dat ze vertrok bij Smashing. Ieder volgt zijn eigen weg en bij Nina kwam die stap hogerop vroeger dan bij een ander, maar dat was volkomen terecht.”

Dat Nina zo gebeten is door het volleybal, is uiteraard geen toeval. Mama Ann en papa Frank waren allebei volleyballers en ook broer Pieter is een succesvolle profspeler bij Knack Roeselare. “Als wij op zaterdag- of zondagmiddag samen aan tafel zaten, ging het inderdaad vaak over volleybal”, lacht Pieter. “Wie ten huize Coolman het meest bezeten is door volleybal? Niet Nina of ikzelf, maar sowieso onze ouders. Zij kunnen er écht niet genoeg van krijgen. De sport heeft ons wel dichter bij elkaar gebracht. We spendeerden als kind zoveel tijd in de sporthal en hadden al op jonge leeftijd veel vrienden in de volleybalwereld. Dat schept een band. Eenmaal we allebei op het hoogste niveau speelden, was het wel moeilijker om elkaar vaak aan het werk te zijn. En ik geef toe: mijn zus is vaker naar mij komen kijken dan omgekeerd.”

“Iedereen zou een Nina in zijn of haar leven moeten hebben”

Nadat Nina bij Hermes Oostende debuteerde op het hoogste niveau, kon ze een jaar later al aan de slag bij de Belgische topploeg Asterix Kieldrecht. Als Yellow Tiger verzamelde ze in die periode ook 63 caps én maakte ze deel uit van de selectie die een historische bronzen plak pakte op het EK. Voor Nina leverde deze succesperiode een transfer op naar de Franse club Paris Saint-Cloud, waar ze drie jaar aan de slag was. “Zowel Nina als ikzelf kregen verschillende buitenlandse aanbiedingen”, aldus broer Pieter. “Zij keerde echter na drie jaar terug, voornamelijk omdat ze haar vriend Jonas te veel miste. Als ik voor mezelf spreek, vind ik ook dat de buitenlandse aanbiedingen niet opwegen tegen de voordelen van een topclub in eigen land. Uiteindelijk speel je hier ook op hoog niveau, maar zijn vrienden en familie toch dichtbij. Sowieso is dat voor Nina ook belangrijk. Overal waar ik kom in het volleybalwereldje, hoor ik positieve woorden over haar warme persoonlijkheid. Misschien is dat wel haar allergrootste verwezenlijking, dat ze overal zo’n positieve indruk maakt op persoonlijk vlak.”

Waar Nina kwam, ontpopte ze zich tot de sfeermaker in de kleedkamer. Zo werd ze bij de nationale ploeg niet voor niets ‘Dancing Tiger’ genoemd. In Parijs miste Nina haar vrienden en familie enorm. Dat ze ook daar vrolijk bleef dansen, kwam onder meer omdat ze kon rekenen op een Belgische coach die honderd procent in haar geloofde. Ook al was Stijn Morand de voorbije jaren een concurrent met VDK Gent, ook nu blijft hij vol lof over zijn voormalige poulain. “Frankrijk heeft een zeer sterke competitie en Nina was bij ons toch echt een sterkhouder. Ze stak er zelfs bovenuit”, zegt hij zonder twijfel. “De Franse competitie is voor velen een opstapje naar de absolute topcompetities, zoals Italië. Dat zie je ook bij andere Belgen. Straf dus wat ze daar presteerde.”

Supersociaal

“Nina is een van de meest complete speelsters die ik ken, zowel op als naast het veld. De voorbije jaren was het ook leuk om tegen haar te spelen. Godverdomme hé, ze kan het nog, dacht ik toen geregeld. Nina had zeker ook de capaciteiten om langer in het buitenland te spelen, zelfs in de sterkste volleyballanden. Ze kon in Parijs blijven, maar had ook andere aanbiedingen. In het buitenland spelen is echter niet alleen rozengeur en maneschijn. Je zit er vaak alleen, terwijl iemand als Nina supersociaal is.”

Dat Nina in de toekomst eventueel een trainerscarrière ambieert, verrast haar ex-coach alvast niet. “Nina kan een goede trainster zijn, want ze is erg empathisch en kent het spelletje natuurlijk door en door”, aldus Stijn Morand. “Ik heb haar altijd de mayonaise van mijn ploeg genoemd. Ze heeft de ervaring, een pedagogisch diploma… Als ze ooit die stap wil zetten, wil ik alvast dolgraag met haar samenwerken.”

Na haar Franse jaren ging Nina nog vier jaar aan de slag bij haar ex-club Hermes Oostende – ze werd er onder meer Speelster van het Jaar en won de Belgische beker – om vervolgens af te sluiten met drie jaar bij VC Oudegem. Daar was Fien Callens uit Dentergem, zelf een voormalige topspeelster, haar coach. “Nina was ooit nog een trainingspartner geweest in het beachvolleybal, maar dat was alweer 15 jaar geleden. En als speelster hadden onze paden natuurlijk wel vaker gekruist. Nina is dan ook een van de sterkste Belgische spelers van de voorbije jaren”, vertelt Fien.

Cirkel is rond

“Ze arriveerde drie jaar geleden met veel motivatie en een duidelijk doel bij Oudegem. Het was meteen duidelijk dat ze onze ploeg maturiteit en rust kon bijbrengen. In drie jaar tijd konden we de ploeg dan ook professionaliseren en mede daardoor is de cirkel nu rond voor Nina. Zo zullen de speelsters bij Oudegem 20 uur per week trainen volgend seizoen, wat niet haalbaar is met haar job. Tijd voor nieuwe avonturen dus!” (Arjan Desante)