Je zou het hem niet toegeven, als je hem enthousiast langs de lijn ziet staan coachen. Maar Jardo, voluit Jaroslav Kubišta, heeft al 87 lentes op de teller. De man, die al 40 jaar lang in West-Vlaanderen woont, speelde ooit nog kampioen met Rembert Torhout, na zijn eigen spelerscarrière stortte hij zich op het coachen. En op enkele maanden van zijn 88ste verjaardag doet hij dat nog altijd en met succes. Hij coacht het eerste damesteam van KA.VO dat in Promo 4 uitkomt. “Met dit team moeten we op termijn kunnen promoveren.”
KA.VO Sint-Eloois-Winkel viert op zondag 13 april het 50-jarig bestaan. De club is even oud als de sporthal in Sint-Eloois-Winkel. De opkomst van het volleybal ging ook gepaard met het bouwen van sporthallen overal te lande. Jardo had eerst in eigen land, Tsjechoslowakije, aan zijn volleybalcarrière getimmerd. Hij maakte furore bij enkele clubs in eigen land en was al een dertiger toen bij Atlas Kortrijk kwam spelen en vervolgens ook bij Rembert Torhout. “Met Torhout werden we kampioen.” We schrijven dan 1973, KA.VO moest toen nog opgericht worden. “Na mijn seizoenen hier in België – ik speelde tot 1976 – keerde ik terug naar mijn thuisland om daar mijn diploma als coach te behalen. In 1984 keerde ik terug naar België, ondertussen ben ik hier al ruim 40 jaar onafgebroken.”
“Volleybal is mijn lang. Mijn speelsters? Ik zou sterven voor die gastjes!”
Zijn tongval is hij nog niet kwijt gespeeld, maar met zijn sappig West-Vlaams kan hij zijn dames de juiste richting uit sturen. Zijn trainerscarrière begon eerst in het herencircuit. “Albo Marke was misschien wel mijn mooiste tijd, we spelen toen de top op het tweede hoogste niveau in België. Ook mijn zoon Martin speelde er toen.” Jardo was ook geen jobhopper, meestal bleef hij vier of vijf jaar bij een ploeg. “Poperinge, Geluwe, Zwevegem, Kuurne, Zwevezele…” somt hij op.
Belegde boterham na de match
Jardo woont in Kortrijk en in hun zoektocht naar een nieuwe trainer-coach kwam KA.VO dit seizoen terecht bij de bijna twee meter grote Belgische Tsjech. “Ik ook 26 jaar bij Barco gewerkt als zeefdrukker, voor die jaren heb ik hier mijn pensioentje verdiend”, glimlacht hij. “Maar het volleybal kan ik eigenlijk niet missen, dat is mijn lang leven. Hier in Sint-Eloois-Winkel heb ik een talentvolle groep dames. Het is nog een erg jong team, we kunnen zeker nog progressie maken. Stijgen naar Promo 3 moet er zeker in zitten”, zegt Jardo nadat hij na een wedstrijd met twee gezichten met 3-2 VT Diksmuide B heeft verslagen. “We moeten de wisselvalligheid in het spel er ook nog wat uit krijgen”, beseft hij.
Zoon Martin is ondertussen terug naar Tsjechië, Jardo’s echtgenote is overleden en hij gaat hier nu dus alleen door het leven. Maar zonder volleybal, nee dat lukt niet. Het is na de wedstrijd in de Winkelse sporthalcafetaria een gezellige bedoening, de speelsters eten er boterhammen met beleg na hun match, Jardo geniet tussen zijn speelsters die zijn kleinkinderen of misschien wel achterkleinkinderen konden zijn. “Ik zou sterven voor die gastjes, ik zou alles voor hen doen”, klinkt het.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
