De bal rolt niet meer in ons provinciaal voetbal. Trainers, spelers, supporters en bestuursleden snakken naar het nieuwe kampioenschap, dat hopelijk een normaal verloop zal kennen. In afwachting plaatsen we monumenten in de kijker: noeste werkers die tientallen jaren alles over hadden voor hun voetbalvereniging en er nu nog steeds dag en nacht mee bezig zijn.
Wie over Daring Brugge spreekt, denkt aan Wim Vandycke. Het motto van de voorzitter luidt nog steeds onveranderd: “Niet ik moet op de voorgrond treden, wel Daring Brugge.”
Wim, herinner je nog het prille begin?
“In 1976 werd ik actief bij Daring Brugge. Toenmalige trainer Eric Lagrou loodste me binnen. Tien jaar later debuteerde ik als ondervoorzitter. Nog eens negen jaar nadien aanvaardde ik het hoogste bestuursambt na aandringen van onze toenmalige sponsor. Die man was van groot belang voor de vereniging. Ik herinner me nog levendig zijn woorden: “Het is simpel: jij wordt voorzitter, ik blijf sponsor.” Mijn keuze bleek vlug gemaakt, omdat ik dergelijk figuur niet wilde verliezen. Intussen staat de teller op 25 jaar, met ontzettend veel plezier, passie, maar ook af en toe met een schaduwvlek, zoals in alle verenigingen.”
Welke waren doorheen al die jaren de mooiste momenten?
“Ach, er zijn er zoveel. We voelden ons dolgelukkig telkens we ons plaatsten voor de nacompetitie. Daar kwamen nog enkele promoties bij. Met onze jongeren vierde ik mee als ze zich tot kampioen kroonden. Ook voelde ik me happy telkens ik de gerenommeerde internationale jeugdtornooien hielp organiseren en ze ter plaatse meebeleefde. We bereidden ’s ochtends een ontbijt voor de medewerkers. Ik zag iedereen enthousiast zijn ding doen. Dat deed me stralen, net alsof we een teambuilding meemaakten. Vier jaar geleden waren we gastheer voor een slotapotheose met het West-Vlaamse G-voetbal: een unieke dag die ik nooit meer zal vergeten.”
We moeten het ook hebben over de treurige zaken…
“Bij degradaties voel je als voorzitter een brok in de keel, maar de dag nadien nemen we opnieuw de koe bij de horens. Toch wil ik stilstaan bij een gegeven dat als rode draad doorheen mijn carrière loopt. Iedereen die me kent weet dat ik graag, en meestal met goed gevolg, compromissen sluit. Als ik dan op een bepaald moment er niet in slaag om een meningsverschil in juiste banen te leiden, kriebelt het en blijft dat lang hangen in mijn achterhoofd.”
Streven naar progressie: je passie. Hoever wil je gaan?
“Op sportief vlak hoop ik ooit eens te mogen proeven van tweede provinciale. Dat is geen must, al zou een reeksje hoger wel een opsteker betekenen voor alle noeste werkers die mij omringen. Wat onze jeugd betreft tracht ik met Preben Verbandt, onze TVJO en ook onze hoofdcoach, het provinciale label te behalen. Ook dat prijkt hoog op mijn verlanglijstje. Voor mij komt het erop aan de juiste mensen op de juiste plaats te deponeren. Met Preben lachte het geluk ons toe. De opportuniteit die zich stelde met zo’n figuur grepen we aan met beide handen. Wij allemaal, die Daring Brugge koesteren, voelen ons gelukkig bij de gang van zaken, niet in het minst alle jeugdtrainers.”
Denk je al aan opvolging, Wim?
“De functie van voorzitter is niet hetgeen ik destijds ambieerde. Zo is het nu eenmaal gegroeid. Maar het sportieve aspect schat ik veel hoger in dan een bestuurlijke titel. In de mate van het mogelijke speel ik heel kort op de bal. Wat je vraag betreft: moest er zich een jong dynamisch persoon aanbieden, dan wil ik gerust aan tafel zitten. Hij zou me wel moeten overtuigen geen ééndagsvlieg te zijn. Daring Brugge blijft wel mijn levenswerk hé. Wanbeleid leidt tot opdoeking, faillissement en noem maar op. Bij Daring Brugge zal dat nooit, maar dan ook nooit aan de orde zijn onder mijn vleugels. Corona blijft verschrikkelijk voor de hele maatschappij. Anderzijds, een gezond beleid zal die pandemie overleven. Al dat negativisme errond stoort me. Wij schrijven een mooi verhaal op het Tempelhof, ook al remde corona ons wat af.”
(JPV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
