In de Ghelamco Arena, het stadion van KAA Gent, zette Heleen Jaques zaterdag een punt achter haar carrière als speelster. Dinsdag begon ze een nieuw hoofdstuk. Bij de Belgische Voetbalbond is de 33-jarige ex-Red Flame voortaan T2 bij de U23, T1 van U16 en jeugdcoördinator voor U15 tot U23.
Heleen Jaques, geboren in Tielt en opgegroeid in Torhout, kende een gevulde carrière. Jeugdjaren meegerekend niet minder dan elf clubs in binnen- en buitenland.
“In Torhout bij de jongens gestart”, begint Jaques haar tocht van club naar club. “Daarna een jaartje Oostende en drie jaar Harelbeke. Ik ging in Leuven studeren en bij Sint-Truiden, het vroegere Wezemaal, voetballen. Daarna trok ik naar het Duitse Herforder, keerde terug naar Sint-Truiden en het volgende seizoen ging ik weer naar Duitsland. Naar Potsdam, toen winnaar van de Champions League. Nadien volgden twee seizoenen Club Brugge en drie jaar Anderlecht. Het Italiaanse Fiorentina was de volgende stap, dan Sassuolo, maar de coronacrisis deed me terugkeren naar België.”
Bijna versleten knieën
Voor een laatste seizoen bij KAA Gent. Eigenlijk was de master lichamelijke opvoeding van plan er nog een jaar bij te doen, maar haar knieën zeggen neen. Voor elke match moet Jaques zowel rechter- als linkerknie tapen. “Kraakbeenletsel aan beide knieën”, zucht de inwoonster van Oostkamp die weldra naar Torhout verhuist. “Mijn patellapees draait naar buiten. Dankzij tape draait die pees naar binnen. Wat de pijn bij het voetballen verzacht. Maar die knieën willen niet meer mee.”
Dus was de partij bij OHL van zondag 23 mei haar laatste. Een duel om de tweede plaats in play-off 1 van de Super League. Door de 4-2-nederlaag eindigt Gent derde. Normaal volgde in de Gentse Ghelamco nog een galamatch tegen landskampioen Anderlecht, maar door een pak coronabesmettingen bij paars-wit werd de slotwedstrijd geannuleerd. KAA Gent Ladies – de club speelt haar thuismatchen in Oostakker – trok vorige zaterdag toch naar de Ghelamco voor enkele groepsactiviteiten.
“Een namiddag met allerlei spelletjes”, vertelt Jaques. “Door omstandigheden heb ik veel clubs gehad. Toen ik bij Harelbeke speelde studeerde ik in Leuven. Voor de trainingen reed ik met de trein van Leuven naar Deinze. Daar pikte Ingrid De Rycke (gewezen trainer van Club YLA, nu beloftencoach bij Gent, red.) mij op om naar Harelbeke te rijden. Na de training dropte ze me in Deinze af en spoorde ik terug naar Leuven. Waar ik tegen middernacht arriveerde. Die combinatie werd te lastig. Vandaar dat ik bij Sint-Truiden ging voetballen. Zo was er altijd een of andere omstandigheid waardoor ik van club veranderde. Zonder de pandemie had mijn verblijf bij Sassuolo langer geduurd dan één seizoen. Ook al voelde ik daar al dat mijn actieve carrière tegen haar einde liep.”
Zeven verloren finales
Weerbarstige knieën nietwaar. Bij al die clubs beleefde Jaques veel leuke momenten. “Twee titels gepakt en in Italië de Supercup gewonnen”, start ze een nieuwe opsomming. “In totaal zeven bekerfinales gespeeld, maar jammer genoeg geen enkele gewonnen. Mijn eerste keer naar het buitenland, naar het Duitse Herforder, was leuk. Het seizoen Potsdam was bijzonder leerrijk. Daar maakte ik kennis met de vroegere Oost-Duitse topsportmentaliteit. Soms trainden we drie keer per dag. Iets wat zelfs mannen zelden doen. Met de nationale ploeg in Nederland het EK kunnen spelen, was een bijzonder mooi moment. Zeker de match tegen Noorwegen. Want we slaagden erin dat topland te kloppen.”
Met 2-0, intussen bijna vier jaar geleden. Net voor Nieuwjaar nam Jaques al afscheid van de Red Flames. En vorige zaterdag van KAA Gent Ladies. Dinsdag 1 juni begon ze een nieuwe job. Bij de Belgische Voetbalbond. Voorlopig nog in Brussel, vanaf oktober in Tubeke, in het nationaal voetbalcentrum. “Een omvangrijk takenpakket”, verduidelijkt Jaques. “Bij de U23 word ik assistent van hoofdtrainer Thomas Jansens. Dit is een nieuwe ploeg, de verderzetting van de High Potentials. Het is de bedoeling jonge speelsters voor te bereiden op doorstroming naar de Red Flames. Zelf ga ik mij als T1 ontfermen over de U16. Ik wil nog een tijdje op het veld staan. Dat zou ik nog niet kunnen missen. Bij de federatie zal ik ook instaan voor begeleiding en opvolging van speelsters tussen U15 en U23. Een hele grote uitdaging.”
Als coach beker pakken
Met als einddoel het niveau van het vrouwenvoetbal in ons land opkrikken. Werk op lange termijn dus. In eerdere interviews liet Jaques verstaan dat pas over zeven of acht jaar resultaat zal worden gezien. Laat ons hopen dat de Red Flames, die volgend jaar in Engeland het EK spelen, zich tegen die tijd al eens kwalificeerden voor een WK. In haar pas begonnen carrière als trainer kan ze nog een hiaat opvullen. “Misschien slaag ik er als coach wel in ooit een beker te winnen”, lacht Jaques. “Bij mijn terugkeer uit Italië koos ik voor Gent, onder meer omdat het een bekerploeg is. Jammer genoeg werd de Beker van België dit seizoen door corona vroegtijdig stopgezet en niet meer hernomen.”
(HF)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
