“Tenslotte komt het bij iedereen die bij onze club betrokken is hierop neer: ontspanning in eigen streek”. Het is een passage uit het supportersboek van VV Vladslo die de club perfect kan belichamen. Ruim 40 jaar zorgde de club voor sfeer en amusement op en rond het lokale voetbalveld. Wij keren nog eenmaal terug naar de club die ondertussen door het leven gaat als VV Leke-Vladslo.
De oprichting van VV Vladslo dateert uit 1968, maar de allereerste bal rolde er al in 1941. In de oorlogsjaren stichtten enkele liefhebbers voetbalclub ‘De Zwaluwen’. De Duitse bezetter maakte in 1943 echter al snel een eind aan de club. Midden de jaren zestig begon de voetbalmicrobe opnieuw te kriebelen in Vladslo. Enthousiastelingen werkten enkele vriendenmatchen af op een weide langs de Gentweg. Hier werd de kiem gezaaid van het latere VV Vladslo. Met geld uit de kas van de vroegere oorlogsploeg werd er een geschikte weide gevonden die dienst zou doen tot het einde van de club enkele jaren terug. In 2011 fusioneerde de ploeg nog met het nabijgelegen VV Leke waarna er nog drie jaar afwisselend op het veld van Vladslo en Leke werd gespeeld. Nadien werd het plein verkocht en verhuisde de club definitief naar Leke, waar nu enkel nog een reserveploeg onder de naam VV Leke-Vladslo speelt.
Stampvolle kantine
Wie beter om nog even na te kaarten over de geschiedenis van VV Vladslo dan Luc Louage? Sinds zijn 18de is hij aangesloten bij de club. Naast zijn rol als bestuurslid baatte Louage ook 25 jaar de kantine uit. Sinds enkele jaren bouwde hij zijn betrokkenheid bij de club stap per stap af, maar hij vertelt maar al te graag nog eens over de club van zijn hart. “De sportieve start van de club in 1968 was moeizaam”, gaat hij van start. “De ploeg kon slechts 15 keer scoren en slikte maar liefst 158 tegendoelpunten, maar de kameraadschap was er wel vanaf het begin. We hebben het overgrote deel van onze geschiedenis met spelers uit eigen streek gespeeld en dat was merkbaar. Er stond een echte vriendengroep op het plein, die geruggesteund werd door een pak supporters, familie en vrienden van de spelers. 100 betalende supporters was zeker geen uitzondering. Voetbal was toen een echt dorps- en familiegebeuren.”
“De kantine was vaak te klein. Wilden we een kaartavond organiseren, moesten we steevast een tent bijplaatsen.”
In 1974 kocht VV Vladslo de oude kantine van SV Koekelare over. Die werd afgebroken en vervolgens opnieuw opgebouwd in Vladslo. “Het was een traditionele kantine zonder al te veel luxe, maar ze draaide wel enorm goed. Het was er telkens sfeervol en we hebben meermaals na 22 uur de mensen naar buiten moeten begeleiden omdat ze er anders de dag erop nog zouden zitten”, lacht Louage.
Tweemaal kampioen
Al snel werd de kantine te klein. “Wilden we een kaartavond organiseren, moesten we steevast een tent bijplaatsen. Begin jaren ‘80 heb ik dan met enkele vrijwilligers de kantine uitgebreid, maar desondanks bleef het er vaak stampvol. Een hoogtepunt voor mij was in 1995, ons tweede kampioenenseizoen. We stond de volledige competitie aan de leiding en tijdens de topmatch tegen Jonkershove ontvingen we maar liefst 170 betalende supporters. Het feest nadien mocht er ook zijn, de tapkraan kon toen praktisch open blijven staan.”
VV Vladslo slaagde er uiteindelijk tweemaal in om de kampioenschapstitel binnen te halen. Om de eerste titel uit de geschiedenis in de verf te zetten, in het seizoen 78-79, werd de ploeg zelfs uitgenodigd op het gemeentehuis van Diksmuide. “Jammer genoeg konden we het jaar nadien niet bevestigen”, aldus Louage. Dat lukte ook in 1995 niet. “Het seizoen na de titel moest we jammer genoeg telkens opnieuw degraderen. Dat deed pijn, want we speelden vaak goed, maar verloren telkens met een miniem verschil. De overgang naar derde provinciale was voor veel clubs toch een grote stap, veel groter dan bijvoorbeeld de overstap van derde naar tweede provinciale.”
Matchanekdotes
Gedurende de ganse geschiedenis van de club bleef Louage de club trouw. Vandaag is hij nog het enige levende bestuurslid dat ook de beginperiode van de club meemaakte. “Ik was jong en vond mijn thuis in het voetbal. Het is moeilijk om dat te beschrijven. Het was de voornaamste sportactiviteit hier en ik voelde mij er enorm door aangetrokken. Het blijft een passie, hoewel ik deze dagen minder actief ben bij de club, al mogen ze mij nog altijd bellen mochten ze mij nodig hebben.”
Niet alleen Louage was een trouwe aanhanger van de club die veel mensen kon begeesteren. Voor het vijfentwintigjarig bestaan van de club werd zelfs een heus supportersboek uitgebracht over groen-zwart. We lezen er over onder andere mooie match-anekdotes, het supporterslied en zelfs een supporterswoordenboek. Het provinciale voetbalgevoel op zijn best. Ook met andere clubs kon groen-zwart het goed vinden. “Ik zal nooit onze monsteroverwinning tegen FC Wijtschate vergeten”, glimlacht Louage. “Ze verloren hier met 16-0, maar vierden in de kantine alsof ze de titel hadden gewonnen. Tot diep in de nacht werd er verbroederd en dat is eigenlijk ook waar het allemaal om draait in het provinciale voetbal, plezier.”
Het veld, de kantine en de kleedkamers van VV Vladslo zijn anno 2020 nog intact, maar behoren ondertussen tot een privé-eigendom. Het supporterslied van ‘De groen-zwart vrienden’ klinkt enkel nog in de nostalgische herinneringen: “De groen en zwarte zijn de beste…” (LR)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
