Patrick Daele is geboren op 26 maart 1962 in Oostende. Hij groeide op aan de Krokodiel tussen Middelkerke en Westende. Hij had zeven zusters en een broer. ‘Patje’ ging naar de gemeenteschool en volgde dan de opleiding sanitair aan het Stedelijk Technisch Instituut in Oostende. Na zijn studies moest hij zijn legerdienst vervullen, maar werd afgekeurd wegens rugklachten. Als 17-jarige ging hij aan de slag in de bouw en later in de haven van Nieuwpoort. In 1987 ging hij aan de slag bij de Dienst Begrafenissen van gemeente Middelkerke. In het Normandpark hielp hij er vijvers en beplanting aanleggen en is er nu nog, na meer dan 32 jaar, actief als parkwachter. Hij is er verantwoordelijk voor het onderhoud van natuur en sanitaire gebouwen, én het onthaal en de begeleiding. Het gebeurt vaak dat eenzame bezoekers hun hart komen luchten bij ‘Patje’. Hij heeft een luisterend oor voor jong en oud en daarom wil hij voorlopig, zolang hij gezond blijft, nog niet met pensioen gaan.
Patrick trouwde in 1987 met Rita Hoornaert maar dit huwelijk hield slechts een jaar stand. Een jaar later hertrouwde hij met Christel Verburgh. Achttien jaar leefden ze samen en ze kregen drie dochters. Patrick is ook drie keer grootvader. Sinds zes jaar heeft hij een nieuwe relatie met de Limburgse Rita Van Broeckhoven. Patrick woont al meer dan 25 jaar in een zelf gerenoveerde woning aan de Robert Proot-straat, genoemd naar zijn eerste voorzitter bij Gold Star.
Zestien jaar Gold Star
Broer Franky was als junior spits bij Gold Star en toen Patrick dertien was, mocht hij mee naar de training. “Ik ben er gekomen en ik ben er niet meer weggegaan”, vertelt Patrick. “Voetbal werd mijn grote liefde. Mijn eerste trainer was Roger Accou. Hij posteerde mij eerst in doel, maar ik had meer talent als veldspeler. Ik kon overal mijn plan trekken, want ik was tweevoetig. Mijn eerste, officiële match was als cadet tegen SV Veurne. Gold Star-hoofdtrainer Berten Verhulst en voorzitter Robert Proot kwamen kijken naar onze wedstrijden en ze beloofden me dat ik vlug mijn kans zou krijgen in de eerste ploeg. Ik heb nooit met de beloften moeten spelen en mocht meteen meetrainen met de eerste ploeg. In 1978 maakte ik mijn debuut tegen Hermes. We wonnen met 1-0 en ik scoorde het enige doelpunt. De trainer had gezegd dat de Hermes-keeper vaak niet klemvast was. Toen hij effectief een bal loste, was ik erbij om te scoren.”
“Voorzitter Proot betaalde mijn voetbalschoenen. In de testmatch voor de titel, seizoen 79-80, op De Klokke in Brugge, tegen Moerkerke, scoorde ik het enige doelpunt met een omhaal en hij schonk mij bloemen voor mijn moeder. Dat zal ik nooit vergeten. Ik heb tot in 1997 met de eerste ploeg in eerste en tweede gespeeld. Centraal op het middenveld of achter de spitsen was ik op mijn best, samen met talentvolle spelers als Bjorn Renty en Patrick Derycke, de beste spits die we bij Gold Star ooit gehad hebben. Ik was de aanjager van de ploeg, zowel in goede als in slechte tijden. Ik gaf nooit op en als het nodig was, zorgde ik zelf voor de goals! Ik was ook goed in de zaal, maar na twee titels met ZVC Depot Van Houtte verbood voorzitter Robert Debeuckelaere het zaalvoetbal voor alle Gold Starspelers.”
Naar VGO
Toen Patrick bijna 35 jaar oud was, trok hij naar VG Oostende. “Marc Catrysse wilde mij al toen hij trainer was in Knokke”, weet Patrick. “Omdat ik mijn job te danken had aan de gemeente Middelkerke, ben ik toen bij Gold Star gebleven. In 1997 stapte ik toch over naar VGO. Marc was een crème van een trainer. We haalden de eindronde en promoveerden naar eerste provinciale. Ik beleefde leuke tijden, centraal op het middenveld met Geert Tavernier en Dennis Tavernier als ploegmaats. Ik had er veel vrienden en toch ben ik teruggekeerd naar Gold Star Middelkerke, met Eddy Makelberge als trainer. Het eerste seizoen viel best mee, maar dan volgde de fusie met VV Leffinge. De club verwaterde en Bob Deseyn werd grote baas. Ik werd door trainer Danny Spaepen naar de reserven verwezen. Dat zinde me niet en ik ben, op vraag van trainer Peter Mouton, naar White Star Adinkerke vertrokken. Daar was ik nog anderhalf jaar actief als libero. Het eerste jaar haalden we eindronde, het tweede liep ik een vervelende liesblessure op. Ik was 42 en plots had ik er genoeg van.”
Tijdens zijn voetballoopbaan was Patrick een motivator op het veld, een leider om bij te sturen in moeilijke omstandigheden, maar hij heeft nooit de ambitie gehad om in de voetballerij te blijven en trainer te worden. “Ik ben even raadgever geweest bij SV Woumen, maar ik heb vlug ervaren dat ik niet in de wieg gelegd ben om trainer te worden. Ik ben te braaf. Ik kan moeilijk kiezen of iemand op de bank zetten. Ik ben te menslievend en dat is een groot probleem.”
Fan van Genk
“Ik ga nu ‘s nachts liever vissen op de golfbekers of gezellig een fietstochtje maken. Ik hou ook van een partijtje poolbiljarten of darts. Het voetbal in België en in het buitenland volg ik op tv. Nationaal ben ik fan van Genk, maar ik vrees dat een uitgekookt Antwerp kampioen wordt. Ik ben ook fan van Manchester City en Kevin De Bruyne. Ik heb nog af en toe contact met oud-ploegmaten, vooral met de Middelkerkenaars. Voorzitter Robert Debeuckelaere zie ik soms in het park, waar hij af en toe komt wandelen. Tijdens mijn werk word ik geconfronteerd met vele soorten mensen, gelukkige en minder gelukkige mensen, met gezondheids- of relatieproblemen. Ik ben een luisterend oor, ter beschikking voor jong en minder jong. Ik heb mijn handen vol en het is goed dat ik de laatste tijd hulp krijg van leerlingen van Buso Ter Streep, de afdeling tuinieren. Ik doe mijn werk zoals ik op het voetbalveld was: met veel passie!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
