Net als hun mannelijke tegenhangers kan Club YLA binnenkort geschiedenis schrijven. Woensdag speelt het vrouwenteam van Club Brugge de bekerfinale tegen OHL Women en kan het zijn eerste prijs uit de geschiedenis pakken. Voor Febe Vanhaecke, die al sinds het prille begin in 2011 bij Club speelt maar haar voetbalcarrière combineert met een job, kan een droom werkelijkheid worden.
Het zijn spannende weken in Westkapelle. Niet alleen strijden de mannen van Club de komende weken om nationale en Europese glorie, ook de vrouwen kunnen een historistische prestatie leveren. Komende woensdag, op 1 mei, speelt Club YLA immers voor de derde keer in de clubgeschiedenis de bekerfinale. Dit keer in en tegen OH Leuven Women. De vorige twee finales werden telkens verloren. Derde keer goede keer dan maar? Als het van verdedigster Febe Vanhaecke (28) afhangt, alleszins wel. “Ik droom er al mijn hele leven van om een bekerfinale te spelen en nu is het eindelijk zover. We zijn klaar om geschiedenis te schrijven”, aldus de Gistelse.
“Het is misschien wel een van de belangrijkste matchen uit de clubgeschiedenis”, noemt Vanhaecke deze bekerfinale zelfs. “Een eerste trofee pakken met Club YLA kan een historisch moment zijn voor deze club. Het zou ook voor de verdere groei van YLA een enorme boost kunnen betekenen.”
Door en door blauw-zwart
Maar niet alleen voor YLA, maar ook voor Vanhaecke zelf zou een bekertriomf fantastisch zijn. Zeker omdat de 28-jarige Vanhaecke door en door blauw-zwart is. Ze begon ooit te voetballen bij de jongens van Zerkegem, maar stapte nadien over naar de meisjes van KSV Jabbeke, dat later overging in de damesploeg van Club Brugge. Vanhaecke is dan ook de enige speelster in de ploeg die het verhaal van Club YLA van bij het prille begin heeft meegemaakt. Niet geheel onlogisch dus dat haar liefde voor Club erg diep zit. “Ik zit hier ondertussen al zo lang dat ik alles en iedereen door en door ken. Ik heb de opgang van deze club meegemaakt, de jaren in de BeNeLiga, maar evengoed dat Club de stap terugzette naar het laagste niveau om dan terug te keren naar de Super League. Het is echt al een rollercoaster geweest.”
“De combinatie met mijn werk is heel zwaar, maar alle opofferingen zijn het waard. Ook de financiële”
Vanhaecke heeft Club YLA dan ook grondig zien evolueren. “Er is zoveel veranderd”, blaast ze als ze terugdenkt aan de beginjaren. “In het begin was het voetballen voor het plezier met de vriendinnen. Hoe het nu is, is echt dag en nacht verschil met toen. Nu krijgen we bijvoorbeeld speciale maaltijden mee naar huis, mogen we in het Basecamp trainen waar alle faciliteiten van de fitness, over de sauna en de bubbelbaden tot de ijsbaden aanwezig zijn en zijn er qua omkadering in het algemeen gigantische stappen gezet.”
En dat merk je volgens Vanhaecke ook aan het niveau. “Saar (Verdonck, red.) en ik zijn de enigen die naast het voetbal ook nog werken. Al de anderen kunnen zich volledig focussen op het voetbal en hun recuperatie, waardoor het niveau logischerwijs omhoog gaat.”
Financiële opofferingen
Ondanks de groeiende professionalisering binnen het vrouwenvoetbal heeft Vanhaecke in tegenstelling tot heel wat ploeggenotes geen profcontract. Haar voetbalcarrière combineert ze dan ook met een job in het Total-tankstation in Jabbeke langs de E40 richting Oostende. “Als er leveringen toekomen, moet ik die inscannen, ik moet koffiekoeken bakken, ik moet de rekken aanvullen in de winkel, ik help soms aan de kassa of in de broodjeszaak… Ik doe er een beetje van alles”, vertelt Vanhaecke met de glimlach.
Nochtans is die combinatie werk-voetbal allesbehalve evident. “Het is echt heel zwaar”, windt Vanhaecke er geen doekjes om. “Vorig seizoen werkte ik nog voltijds, maar dat was niet meer haalbaar. Nu werk ik vier vijfde.” Een beslissing die naast een extra rustdag ook verregaande financiële gevolgen heeft. “Ik verdien natuurlijk minder nu. Dat heeft me ertoe gedwongen om weer thuis te gaan wonen, want ik kon niet meer sparen.” Ze vertelt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wanneer we haar vragen of die opofferingen het dan wel waard zijn, haalt ze de schouders op. “Ik heb die vraag al vaak gekregen, maar ik heb mijn hele leven niets anders gekend. Voor Club YLA en het voetbal in het algemeen, maak ik die opoffering graag. Ook al begint die combinatie inderdaad wel steeds zwaarder te worden. Ik zal zien hoe lang mijn lichaam het nog volhoudt.”
“Wél prof worden, maar dan bij Anderlecht? Dat zou ik niet over mijn hart krijgen”
Vanhaecke prijst zichzelf nu zelfs gelukkig, “want vorig jaar moest ik nog om 4 uur opstaan om te gaan werken. Toen heb ik door de opgestapelde vermoeidheid en te weinig slaap mijn kruisbanden gescheurd, waardoor ik besefte dat het zo niet verder kon. Nu mag ik gelukkig om 8 uur beginnen. Na mijn werk word ik dan om 16 uur op de club verwacht voor een fitnesssessie en de training. Rond 20 uur ben ik dan weer thuis.” De dagen dat ze niet werk, staan voor Vanhaecke volledig in het teken van rust en recuperatie. “Dan verplicht ik mezelf echt om mijn lichaam te laten rusten. Ik tracht ook die recuperatie te optimaliseren. Zo kocht ik bijvoorbeeld een ijsbad voor thuis. Stel je er evenwel niet te veel bij voor: het is maar een plastieken ijsbad, hoor. (lacht) Daarnaast probeer ik ook altijd wel op tijd in mijn bed te liggen.”
Clubliefde pur sang
Toch wil Vanhaecke niet koste wat het kost of waar dan ook prof worden. “Bij Club zou ik die kans niet laten liggen, maar ik ben ook realistisch. Ik ben 28 en misschien is dat te oud om nog prof te worden. Ik heb in tegenstelling tot anderen ook geen makelaar die mijn belangen behartigt. En daarbij: bij Club weten ze toch dat ik hier blijf, ook zonder profcontract.” (lacht) Maar wat als pakweg Anderlecht haar wél een profcontract zou aanbieden? “Dan weiger ik”, is Vanhaecke stellig. “Ik zou het niet over mijn hart krijgen om Club YLA te verlaten. Het buitenland zou ik nog overwegen, maar een andere Belgische club? Nee, dat niet.” Clubliefde pur sang, dus. Net daarom zou Vanhaecke zo graag die beker winnen en zich zo in de historie van Club Brugge voetballen. “Wat als het lukt? Dan ga ik toch een dagje verlof vragen op mijn werk!” (lacht)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
