Al meer dan veertig jaar is Fons Roets (FRO) schrijvend actief in de regionale sportwereld. Als sportliefhebber pur sang leerde hij honderden mensen en hun verhaal kennen. Iedere week duikt hij in de archiefdoos vol herinneringen en anekdotes.
Luc Sanders werd geboren op 6 oktober 1945 in Brugge, als oudste van vijf. Hij groeide op in de wijk Sint-Andries en ging er naar de gemeenteschool. Vader was hovenier, Luc werd intern in de tuinbouwschool en volgde een opleiding voor tuinaanleg. Dat was niet echt zijn ding en na de verhuis naar Gistel, toen hij zestien was, schakelde hij in het hoger middelbaar over naar een opleiding laborant scheikunde in Brugge. Hij kon, nog voor zijn legerdienst, meteen aan de slag in het rijksstation voor zeevisserij in Oostende, en bleef er in dienst tot aan zijn pensioen in 2001.
Luc trouwde in 1970 met volleybalspeelster Fernande Peene en kwam in Oostende wonen. Hun zoon Ralph, bio-ingenieur bij Morubel, is nu 49. Er zijn ook twee sportieve en goed studerende kleinkinderen.
Eerste schoenen
Luc was goed tien jaar toen hij, samen met zijn beste vrienden, onder wie Jules Verriest en Franky Carlier, zijn eerste voetbalschoenen kreeg van Cercle, via elektricien Verbeke, die ook scout was voor groen-zwart.
“Zo ben ik in het voetbal beland en heb ik heel de jeugd van Cercle doorlopen”, vertelt Luc Sanders. “We hebben verschillende keren kampioen gespeeld. In 1962, ik was 17 en nog scholier, mocht ik met de eerste ploeg aantreden: Cercle had vier keepers en ze waren alle vier gekwetst. We verloren, maar ik speelde een degelijke wedstrijd en kreeg lovende commentaar.”
“Ik moest wel terugkeren naar de juniores. Na een discussie met trainer Pertry heb ik tijdelijk, een drietal maanden, afgehaakt. Ik had het geluk dat de trainer van de eerste ploeg, de Fransman Delfour, mij in Gistel kwam vragen of ik wilde trainen met de eerste ploeg. Datzelfde jaar, in 1962, heb ik de plaats ingenomen van Willy Mortier.”
Guy Thys
“Cercle zakte naar derde. We speelden kampioen en stegen naar tweede afdeling. Dan volgden nog twee jaar tweede en twee jaar eerste klasse. Ik speelde met namen als Gilbert Bailliu en John Moelaert. Er speelden ook drie Antwerpenaars, onder wie Guy Thys, later de befaamde trainer van de Rode Duivels. Na mijn legerdienst, in 1969, werd ik door manager Hutsebaut naar Club Brugge gehaald.”
“Fernand Boone, de legendarische keeper van Club en toen al 39, kwam niet goed overeen met trainer Frans de Munck. Op Lierse viel ik in na de rust en ik beleefde vijf mooie seizoenen in doel bij blauw-zwart, met als hoogtepunt onze titel van landskampioen in 1973, vijftig jaar na de eerste.”
VGO-ASO-KVO
“Lucien Masyn was trainer van VG Oostende en kwam regelmatig naar de trainingen op Club. Hij wilde mij als keeper. Ik kreeg mijn job terug in het rijksstation en stond twee seizoenen onder de lat bij VG Oostende, in tweede klasse, in de jaren 74-76. We speelden eindronde, maar de club was niet klaar voor eerste klasse. Dankzij wijlen Freddy Qvick kon ik naar AA Gent, samen met Tempere en Coenye. Ik was nog twee jaar de nummer één in Gent, voor ik vijf jaar als succesvolle speler-trainer fungeerde bij SV Oudenaarde.”
“Na twee seizoenen Menen heb ik in 1984 mijn handschoenen aan de haak gehangen. Daarna heb ik als trainer gewerkt bij Oudenaarde, Menen, Knokke en één jaar bij KV Oostende, waar ik Christophe Lycke en Danny Devuyst gelanceerd heb, en spits Bobby Woodruff. Maar blijkbaar was ik meer VGO dan ASO, en dat was niet naar de zin van ‘den Oswald’ (De Bruycker, voorzitter ASO en vicevoorzitter KVO, red.). Na KVO volgden nog T2 en scout bij KV Kortrijk, beloftetrainer en scout bij Club, twee jaar VK Torhout, twee jaar WS Lauwe, een jaar Wevelgem, een interim bij KE Gistel en vijf jaar VK Ieper, bekroond met de West-Vlaamse beker.”
Valderrama
“In mijn periode bij Oudenaarde, in de jaren 80-83, had ik samen met Roland Boey en Walter Butseraen mijn Heizeldiploma behaald, maar dat vond ik onvoldoende. Ik nam er een internationale cursus bij in Schotland – mijn diploma werd ondertekend door the Queen! Daar leerde ik trainers kennen van over heel de wereld, ook uit Amerika. Zo kreeg ik de kans om twee jaar als keepertrainer te werken bij Colorado Rapids in Denver, in de MLS-liga. Daar leerde ik Carlos Valderrama kennen, die later een wereldvedette geworden is met Colombia.”
“Nadien ben ik nog jarenlang elke zomer terug gegaan naar de States, als begeleider voor voetbaljeugdkampen. Ik stond mee aan de wieg van het huidig voetbalsucces in Amerika. Toen ik daar begon, waren er amper twaalf clubs. Nu zijn er meer dan twintig, met moderne megastadions en tienduizenden supporters.”
Europees brons
Als international speelde Luc met de nationale UEFA-juniores de eindronde in Nederland. Hij stond ook onder de lat bij de nationale militaire ploeg tijdens de eindronde van de Kentish-beker in Spanje. Hij werd veertien keer geselecteerd voor de A-ploeg, waar hij in de schaduw van Christian Piot bleef. Hij zat ook in de nationale selectie die brons pakte op het EK 72 en in de kern die nipt de kwalificatie voor het WK 74 miste.
“Ik ben fier dat ik enkele keren ons land mocht vertegenwoordigen in de A- en de B-ploeg. Ik heb mijn strepen verdiend als doelman, maar ook als trainer en scout, bij KV Kortrijk, Club Brugge en AA Gent. in bijna alle landen van Europa. Ik ben nog altijd gepassioneerd door voetbal. Jammer genoeg kan ik die passie niet meer delen met mijn lieve vrouw, die in 2019 is overleden.”
(FR)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
