Tackle: “Club Brugge en de Rode Duivels: een combinatie waar vraagtekens bijgeplaatst kunnen worden”

Altijd raak, vlijmscherp, maar fair. Zo tackelen onze huisanalisten Henk Vanhee (Club) en Roel Jacobus (Cercle) week na week de meest opvallende voetbalgebeurtenissen van het afgelopen weekend en werpen ze hun blik op hun volgende thuiswedstrijd. Stevig en zuiver op de bal, zoals een uitstekende tackle hoort te zijn.

Syndroom

Als er weer zo’n nutteloze interlandbreak aankomt dan kan je er zeker van zijn dat Club Brugge deze traditioneel zal inzetten met een slecht gevoel. We zouden er eigenlijk een patent moeten op nemen: Europees tegen een gerenommeerde tegenstander ijzersterk voor de dag komen om dan drie dagen nadien af te zakken naar de kelder van de Belgische competitie, 0-2 voor te komen na een kwartier, je schaapjes op het droge te achten en finaal toch half of helemaal met de billen bloot te gaan. Ik noem dat het Heusden-Zolder Syndroom, naar analogie wat er in 2003 gebeurde in het stadion van Genk tegen de toenmalige laagvlieger in eerste klasse. We stonden (supporters incluis) nog halfdronken op het veld na een ophefmakende zege in Milaan, maar op een herfstachtige oktobermiddag in Limburg konden we ons niet opladen voor wat uiteindelijk de kerntaak is om successen te mogen vieren: een overwinning tegen een lager gequoteerde tegenstander in de eigen competitie. Die hoeft niet sprankelend te zijn wat mij betreft. Het mag heus op métier en zakelijk zijn. Maar dit lijken woorden die niet altijd in ons woordenboek staan. De enige die erin slaagde om nog meer ergernis op te wekken was scheidsrechter Bram Van Driessche, die in de beginfase van de match als een malloot met gele kaarten was beginnen zwaaien waardoor ons duo centrale achterin zich geen tackle meer kon veroorloven op straffe van een rode kaart. Het was dan ook de enige verzachtende omstandigheid tijdens die frustrerende avond.

Seys

Het is een combinatie waar dus vraagtekens kunnen worden bijgeplaatst: Club Brugge en de Rode Duivels. Nu de houdbaarheidsdatum van de zogenaamde ‘gouden generatie’ helemaal is overschreden en veel van de in het buitenland voetballende opvolgers door de nationale voetbalwaarnemers schromelijk worden overschat, kijkt men ondertussen toch uit naar wat er in België de neus aan het venster komt steken. In Brussel zijn de tijden dat iedere jeugdspeler als een goudklomp wordt omschreven begrijpelijk verleden tijd, dus komt men al eens eerder dan vroeger aankloppen bij jongens die bij ons werden gevoederd. Maxim De Cuyper lijkt nog het meest aanspraak te maken op een basisplek, maar ook Joaquin Seys had een oproep op zak, ware het niet dat deze op dat onherbergzame veld van Het Kiel door een beenhard contact anderhalve meter het zwerk werd in gekatapulteerd. Het was voor iedere Club-fan de adem inhouden. Seys is zonder enige twijfel het grootste lichtpunt bij blauw-zwart voor het moment en je mag het toch niet gedroomd hebben dat die jongen een breuk oploopt, want daar werd wel degelijk voor gevreesd. Ook al was het waarschijnlijk een jongensdroom voor de blonde krullenbol om Rode Duivel te worden, toch waren we hier ten huize niet ontevreden dat hij in eigen nest kon recupereren van die slag. Temeer dat debuteren in het toxische milieu waarin de nationale ploeg zich momenteel bevindt eerder een last lijkt dan een lust.

“Waar dient zo’n gedrocht als de Nations League toe?”

Onredelijk

Met de thuismatch tegen het vrank en vrij voetballend Sint-Truiden en de uitmatch in Celtic voor de boeg zijn er trouwens wel meer jongens teruggekeerd met vraagtekens na hun internationale verplichtingen. Niet in het minst de onfortuinlijke Bjorn Meijer die voor de derde keer op rij voor langere tijd out lijkt te zijn. Je moet steeds opnieuw grote vraagtekens plaatsen bij die volgepropte voetbalkalender. In hoeverre is dit nog gezond te noemen? Waar dient zo’n gedrocht als de Nations League toe? Moeten de beurzen gespijsd worden van de grote voetbalfederaties ten koste van de gezondheid van de voetballers? Om nog maar over de geloofwaardigheid te spreken als je matchen tegen Israël moet gaan afhaspelen in een lege voetbalkuip in Hongarije. Het is meer dan tijd dat de rede het voor eens en voor altijd overneemt in de voetbalsport, want de klokt tikt in het nadeel van onze geliefde sport.