Indy Boonen lijkt steeds maar aanspraak te kunnen maken op een basisplaats. Na z’n invalbeurt en assist tegen Seraing volgden nog meer speelminuten tegen Union. “Ik kom altijd terug en ben heel veerkrachtig”, zegt de flankspeler, die in z’n laatste contractjaar zit.
Een gescheurde achillespees begin augustus vorig jaar smoorde een veelbelovend seizoensbegin in de kiem. Pas op de twee slotspeeldagen in april maakte Boonen z’n wederoptreden. En dit seizoen komt de Limburger eindelijk boven water, eerst tegen Seraing, nu tegen Union.
“Ik ben heel blij terug te zijn”, opent de 23-jarige aanvaller. “De revalidatie verliep vrij vlot, het waren de daaropvolgende maanden die zowaar het moeilijkst waren. Tegen Union viel ik in als linksback. Wat de coach tegen me zei? Gewoon voetballen. Hij liet me spelen om progressie te maken en minuten in de benen te krijgen. Nu, iedereen weet wel dat ik het liefst hoger op het veld sta. Maar ik moet op training blijven tonen wat ik waard ben om zo aanspraak te maken op een basisplaats. Ik wil het team helpen van bij de start, want ik denk dat ik op creatief vlak iets kan bijbrengen. Begrijp me niet verkeerd: we hébben creatieve spelers rondlopen, alleen ontbreekt het hen wat aan vertrouwen. Die déclic moet en zal er wel komen, en dan volgt de rest wel.”
Boonen hoopt natuurlijk zo snel mogelijk op een basisstek. “Ik ben honderd procent fit en wil positiviteit brengen op het veld. Dat ik door sommigen al werd afgeschreven? Ik wil hen van antwoord dienen op het veld. De afgelopen maanden moest ik op m’n tanden bijten en hard blijven werken. Maar ik ben het gewoon om te vechten en ik kom àltijd terug. Ik heb al zoveel tegenslagen gekend, maar ik sla me overal door. Veerkrachtig, inderdaad. Dat is me met de paplepel meegegeven. Er werd me nooit een hand boven het hoofd gehouden – zo ben ik niet opgevoed – en ik groeide niet in de makkelijkste omgeving op. Toen ik bij de jeugd van Manchester United speelde, was ik vijf, zes jaar weg van mijn ouders. Daar kreeg ik wel de winnaarsmentaliteit mee, maar eenvoudig is het niet.” Met het mes tussen de tanden zit Boonen in z’n laatste contractjaar. “Ik blijf mijn best doen. Als ik mijn kans krijg en mijn niveau haal, dan komt alles goed. Ik voel geen extra druk.”
Illustere nederlagen
KV Oostende liep tegen Union tegen een zware thuisnederlaag aan: 1-6. Alweer, want bijna exact een jaar geleden was het tegen dezelfde Brusselaars ook bingo met 1-7. Zo beland je automatisch in een rijtje met illustere nederlagen van de kustploeg.
Dé grootste nederlaag die KVO ooit moest ondergaan, brengt ons terug naar 14 januari 2001. Op het veld van KV Turnhout werd Oostende vermorzeld met maar liefst 9-0. Stéphane Demol was toen coach van de Kempenaars, waar bijvoorbeeld ook Bruno Versavel (ex-Rode Duivel, -Anderlecht en -KV Mechelen) speelde. Versavel zou blindelings de weg naar het doel vinden met bijvoorbeeld 79 goals voor Turnhout, 25 voor Mechelen en 37 voor Anderlecht, maar scoorde in die beruchte wedstrijd niét. Pascal De Vreese (ex-Gent en -Bergen) scoorde vier goals, Anthony Asamoah lapte er drie binnen. Bij Oostende, toen onder leiding van sportief manager én trainer Luc Devroe, kreeg keeper Didier Bargibant al na een klein kwartier rood. Toch liepen er met spelers als Danny Devuyst, Wim Cuffez, Rachide Yachou, Frank Magerman, Anthony Portier en Kevin Amond een pak bekende namen rond. Noemenswaardig: het seizoen ervoor eindigde KVO nog op een tweede plek, maar ging het financieel niet voor de wind. De zware cijfers waren de voorbode van meer onheil. KVO eindigde afgetekend laatste met 23 punten, slechts vier keer werd gewonnen. Degradatie naar derde klasse volgde, samen met godbetert Eendracht Hekelgem en… Turnhout, dat zakte nadat het geen licentie bekwam.
“Op creatief vlak kan ik KVO zeker iets bijbrengen”
Nog een oplawaai: 7-0 op het veld van Westerlo in eerste klasse (26 september 1998) met ook degradatie als sluitstuk. De 1-7 van vorig seizoen tegen Union was een evenaring van een al even rampzalige nederlaag tegen Kortrijk (17 januari 2015). Toen stond bij KVK ene Yves Vanderhaeghe te coachen. Elimane Coulibaly scoorde het enige Oostendse doelpunt, maar ook het miserabele debuut van Antonio Milic (nu Lech Poznan) – vervangen na een goed half uur – blijft hangen. KVO strandde uiteindelijk op een knusse tiende plaats. Een stevige nederlaag hoeft dus niet catastrofaal te zijn.
Wie grote nederlagen zegt, moet ook naar grote zeges kijken. De grootste viel zowaar vorig jaar te noteren. In de beker werd amateurclub CS Onhaye met 8-1 terug naar Namen werd gestuurd. Marko Kvasina (nu Göztepe) lukte een hattrick, ook David Atanga, Thierry Ambrose en Theo Ndicka vonden de weg naar doel. De grootste zege in competitieverband viel tegen Deinze: 6-0 in tweede klasse (29 november 2003).
Monsterscores
“Het is voor mij mijn grootste nederlaag ooit”, zuchtte Yves Vanderhaeghe afgelopen zondag. Als speler ging hij met Eendracht Aalst al eens fel onderuit op het veld van Germinal Ekeren: 6-1 (26 oktober 1996). En zowel met Roeselare (16 maart 2008) en Aalst (3 november 1995) ging hij met 5-0 de boot in, respectievelijk tegen Anderlecht en Seraing. Als trainer van Kortrijk verloor Vanderhaeghe met 5-0 van Club Brugge (21 september 2014). Anderzijds mag Vanderhaeghe ook terugblikken op enkele monsterscores in positieve zin.
Als speler won hij met Anderlecht in de competitie bijvoorbeeld met 8-0 van Lokeren (28 oktober 2000) en met 7-0 van Beerschot (28 april 2001). In de Beker van België peuzelde hij met Eendracht Aalst het nietige Rita Berlaar op met 8-1 (25 januari 1995). Ook leuk om weten: bij zijn eerste passage als coach van KVO blikte Vanderhaeghe Racing Genk in met 6-0 (27 november 2016), een evenaring van de op één na grootste zege van de Kustboys. Die score evenaarde hij ook met Kortrijk tegen Westerlo (21 februari 2015). Het is niet allemaal kommer en kwel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
