Bij Lokeren was hij pas komen piepen toen hij er – op zijn zeventiende – al overstapte naar AA Gent, waar hij uiteindelijk in de B-kern verzeild geraakte. Vorige zomer nam KV Kortrijk hem over en daar dropte Karim Belhocine hem na de onrustwekkende thuisnederlaag tegen Cercle met succes in de basis. Een interview met het spurtbommetje Dylan Mbayo.
Marcel, zijn vader, was Congolees international, speelde jarenlang voor Lokeren en bleef daar na zijn carrière met zijn gezin wonen. Dylan doorliep er de jeugdopleiding en debuteerde in 2019 onder Glen De Boeck in het eerste elftal toen de degradatie naar 1B al vaststond. AA Gent haalde er hem snel weg, maar daar brak hij niet door. In augustus trok KV Kortrijk hem aan en daar bracht Karim Belhocine hem bij de start van de terugronde voor het eerst aan de aftrap. Met zijn flitsen droeg de in oktober twintig geworden explosieve flankaanvaller meteen in niet geringe mate bij tot de 9 op 9 die de Kerels vervolgens neerzetten. “De coach heeft vertrouwen in mij”, zegt hij. “Ik toonde dat ik er klaar voor was, hij beloonde mij en ik greep mijn kans.”
Is er voor jou iets veranderd met de trainerswissel?
“Als er een nieuwe coach komt, begint iedereen van nul. Toen ik hier in de zomer aankwam, was de voorbereiding al achter de rug en begon de ploeg met zes op zes aan de competitie. Dan was het voor Elsner waarschijnlijk moeilijk om er opeens een jonge gast in te zetten. Belhocine zag meteen iets in mij en onder hem ben ik kunnen groeien. Hij zegt: ‘Jong of oud maakt niet uit: als je het op training laat zien, zal je spelen.’ Voor hem speelt leeftijd geen rol.”
Toen je bij KVK aankwam, zei je: “Ik wil hier volwassen worden.” Wat houdt dat voor jou in?
“Vooral gefocust blijven, heel goed luisteren naar wat er gezegd wordt en zoveel mogelijk oppikken van de ervaren spelers.”
Je vader zegt: “Dylan moet het eerst maken als voetballer en pas dan aan een vrouw en kinderen denken.” Zie jij dat ook zo?
“Ik denk wel dat hij gelijk heeft. (lacht) Voetbal is mijn prioriteit. In mijn hoofd zit niet: eerst moet ik een vriendin hebben en dan kan ik het maken als voetballer. In al mijn vriendenboekjes van vroeger staat: later wil ik een grote voetballer worden. Daar droomde ik altijd al van.”
Wie was je in je stoutste dromen?
“Mijn papa! Hij was de eerste voetballer die ik zag en hij leerde mij voetballen.”
Wat dacht je toen je hem voor het eerst zag spelen?
“Wauw. Dat zou ik ook willen kunnen.” (lacht)
Jij bent een heel ander type geworden. Hij was een balvaardige, lichtvoetige en klaarkijkende offensieve middenvelder, jij bent een snelle en krachtige aanvaller die nog beter het overzicht moet leren behouden.
“Ja, dat is een werkpunt: op het veld de volledige focus behouden. Ik praat daar veel over met mijn papa, we bekijken en bespreken samen beelden en op een vrije dag ga ik soms nog met hem voetballen om te trainen op wat beter kan. Ook mijn mama helpt mij daarbij. Mijn papa is meer voor het tactische, zij voor het mentale. Zij helpt mij om rustig en positief te blijven en om te bidden. Bidden tot God, alles wat er in je hart ligt met hem delen, werkt heel goed voor mij. Vroeger was ik agressiever en door te bidden ben ik rustiger geworden. Het geeft mij het gevoel van vertrouwen dat als ik mijn uiterste best blijf doen, alles goedkomt.”
In welke zin was je vroeger agressiever?
“Als ik wat kritiek kreeg, reageerde ik direct, dan kreeg ik ruzie met tegenstanders en zo haalde ik mezelf elke keer uit de wedstrijd.”
Je pakt nog altijd gemakkelijk gele kaarten.
“Ja, dit seizoen al vier. Vier domme gele kaarten trouwens, onder meer door onnodig te reageren tegen de scheidsrechter. Het is ervaring die ik nog mis en die ik hier probeer op te doen.”
Is het je gelukt om rustig en positief te blijven in die twee jaar dat je bij AA Gent niet één competitiewedstrijd mocht starten?
“Neen. Maar mijn ouders zijn toen heel de tijd op mij blijven inspreken, blijven benadrukken dat als ik rustig en positief zou blijven en keihard zou blijven werken, er een dag zou komen dat ik weer zou spelen.”
Uiteindelijk vloog je in de B-kern, wat hetzelfde is als zeggen: “Ga weg!”
“Ja, ik was in shock. Ik vond dat niet normaal.”
Wat deed het met jou?
“Je twijfelt aan jezelf, je stelt je de vraag: hoe komt dit allemaal? Ik kon er zelfs niet meer door slapen. Mijn papa heeft mij toen heel hard gesteund, hij zei: ‘Het maakt niet uit wat er gebeurt, blijf ook in de B-kern rustig, positief en hard werken en focus je op je studies.’ Het waren toen mijn laatste maanden in het middelbaar onderwijs. Godzijdank haalde ik mijn diploma.”
Los van de financiële opwaardering: was het op je zeventiende na twee competitiewedstrijden met het eerste elftal van Lokeren wel de juiste stap om naar AA Gent te gaan?
“Wat is de juiste stap? Dat weet je niet op voorhand. Voor hetzelfde geld speelde ik er veel meer.”
Wat leerde je er?
“Dat het niveau op alle vlakken heel hoog was in vergelijking met Lokeren, dat niets vanzelf komt en dat je altijd sterk moet blijven. Ik ben blij dat ik nu hier in deze familiale club ben.”
Je bent van school af: hoe vul je je vrije tijd?
“Door nog meer te rusten, hier op mijn appartement in Kortrijk, en door playstation te spelen en te bellen met familieleden en vrienden.”
Ga je nooit eens uit?
“Neen, dat is nog nooit mijn ding geweest. Ik dronk ook nog nooit alcohol. Ik drink vooral water en af en toe een frisdrank. Ik probeer heel goed te hydrateren. Dat zijn kleine dingen die helpen om beter te presteren.”
Kreeg je, tot slot, ooit te maken met racisme?
“Neen, gelukkig niet.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
