Zijn laatste officiële wedstrijd dateert van 3 februari. En plots, vrijwel uit het niets, zat Cameron McGeehan afgelopen weekend voor het eerst sinds lang terug in de wedstrijdkern. Zo komt er licht aan het einde van de tunnel voor de middenvelder, die de afgelopen maand door een vervelende blessure werd geplaagd. “Gelukkig viel er naast het voetbalveld wél goed nieuws te rapen”, glundert de 26-jarige krullenbol.
Om de blessureperikelen te begrijpen, moeten we terugkeren naar begin januari 2017. Als speler van Luton liep McGeehan toen een scheenbeenbreuk op. “Ik kreeg een metalen plaatje in m’n been en kon er de afgelopen jaren probleemloos mee voetballen”, schetst de speler.
“Maar dan, in de bekerwedstrijd tegen Waasland-Beveren, kreeg ik last van m’n enkel. Het begin van een lange zoektocht naar de oorzaak van de pijn. Finaal werd het plaatje weggenomen en ontdekten de dokters een stressfractuur. In de voorbereiding op dit seizoen speelde ik nog tegen Koekelare en Zwevezele, maar de pijn keerde terug en ik moest opnieuw rusten.”
“Onlangs in november kon ik eindelijk weer aansluiten met de groep, maar door een overbelasting – die niks met de blessure zelf te maken had – liep mijn herstel weer vertraging op. Nu kreeg ik eindelijk een all clear.”
“De afgelopen maanden heb ik hard gewerkt met de steun van fysiologen en specialisten. Zo trainde ik op speciale machines die 70 procent van je lichaamsgewicht wegnemen om toch maar te kunnen bewegen om enigszins fit te blijven. Zo revalideerde ik in Londen en bij Lieven Maesschalck en Bert Driesen in Antwerpen, waar ik onder meer Romelu Lukaku, Jeremy Doku of François Kompany – broer van – tegen het lijf liep.”
Weer in wedstrijdkern
“Afgelopen weekend werd ik onder meer door de blessures van ploegmaats Vincent Koziello, Brecht Capon en Maxime D’Arpino opgenomen in de wedstrijdkern. Ik ben nog niet helemaal fit, maar als de coach me voor vijf of tien minuten inbrengt, dan sta ik er.”
“Komend weekend spelen we tegen Racing Genk. En vorig seizoen scoorde ik m’n eerste doelpunt voor KV Oostende tegen… Genk. (lacht) Da’s dus al een goed voorteken, hé. Speelminuten? Wel, het zou een mooi kerstgeschenk zijn mocht ik – àls ik al in de kern zit – een paar minuutjes op het veld komen. Wanneer de andere spelers na die slopende eerste maanden het terecht wat rustiger aan doen, kan ik extra trainen. En in januari vertrekken we op trainingskamp naar Spanje (4 tot 9 januari in La Manga, red.) en daarna wil ik er vollédig staan.”
Toch is er niks dat voetbal kan vervangen. De geur van dat gras, de sfeer, de fans
“Ach, blessures horen nu eenmaal bij het voetbal en je lichaam. Maar ik kan niet ontkennen dat ik moeilijke periodes heb meegemaakt. Het meest frustrerende is dat mijn blessure niet eens zo groot is, maar wel eentje die veel tijd vraagt. Ik push mezelf nogal en kan moeilijk geduldig blijven.”
“Je voelt je ook verder verwijderd van het team. En wanneer het niet zo goed loopt, wil je de ploeg komen helpen. Zeker in een groep met veel jonge gasten, zou ik met mijn 26 jaar – ik ben dus ietsje ouder – wat ervaring kunnen bijbrengen. Maar, I’m feeling good again. Dat plaatje, wat toch een vreemd object is in een lichaam, is eruit en ik heb mijn been terug.”
Leven zonder voetbal
En dat goede gevoel heeft niet noodzakelijk iets met voetbal te maken. “Wanneer je (lang) geblesseerd bent, zie je extra hard in wat het leven is zonder voetbal. Als je even uit die voetbalbubbel komt, realiseer je wat óók belangrijk is. Zo vroeg ik mijn vriendin Tiffany Watson (28) ten huwelijk tijdens een weekend in Parijs. Bovendien komt Tiffany ook in Brugge wonen. Ach, het is zo’n mooie stad.”
“We hebben onlangs ook een hondje in huis gehaald: een golden retriever van zes maanden oud, Kiki. De naam is een knipoog naar ons favoriete restaurant in Mykonos, Griekenland, terwijl het hondje zelf uit een dierenasiel in Wales komt. Weet je, ik voel me echt gelukkig hier. Teammanager Bart Brackez hielp me met het vinden van een mooi appartement in Brugge en we houden ervan om met de hond langs de kanaaltjes te wandelen.”
“Ook Antwerpen, de stad die ik tijdens m’n revalidatie leerde kennen en waar ik de verlovingsring kocht, is knap om te vertoeven. Ja, België, we zijn hier graag. Ons huis in Londen, dat we eerder hebben opgeknapt, zullen we verkopen om een nieuw huis te kopen en te renoveren – in Engeland, welteverstaan. Kortom: ook al speel ik voetbal, ik wil het meeste uit het leven halen.”
“En toch! Toch is er niks dat voetbal kan vervangen. Op dat veld staan, het zeveren met ploegmakkers in de kleedkamer, de geur van dat gras, de sfeer en de fans… You realise what you had when you lose it, je beseft pas wat je hebt als je het kwijt bent.”
Even terug naar de actualiteit, waar KVO met 23 punten niet helemaal veilig is. “Het is logisch dat mensen dit seizoen vergelijken met vorig jaar, toen we het fantastisch deden. Ik was zelfs verrast dat we dit jaar zo goed begonnen, ondanks de vele nieuwe gezichten. Het is namelijk niet zo simpel om van nul te moeten herbeginnen. We kenden een goeie start en pakten meteen de nodige punten, terwijl we vorig jaar tot speeldag vijf moesten wachten op een overwinning.”
Behoud moet lukken
“Nu, we hebben onze moeilijkste periode achter de rug en pakten de nodige punten tegen Eupen en Beerschot. Je ziet de stijl, de energie en de intensiteit van coach Alexander Blessin. Dat we een oudere speler missen als leider? Daar ben ik niet helemaal mee akkoord. De leeftijd bepaalt niet wie de luidste stem heeft. Bijvoorbeeld Guillaume Hubert of Makhtar Gueye, zij leiden op hun eigen manier – lead by example en lead by speaking. We hebben een jonge groep, maar dat betekent dat zij zich sneller kunnen ontwikkelen.”
“Het behoud? Dat mag geen probleem zijn. Alles ligt dicht bij elkaar. Wie drie, vier keer na elkaar wint, wipt meteen enkele plaatsen omhoog en krijgt zelfs de play-offs in het vizier.
(Timmy Van Assche)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
