Club Brugge trekt woensdag richting Maasmechelen voor de zestiende finales van de Croky Cup. Patro Eisden uit, dat is op bezoek bij Stijn Stijnen: 11 jaar doelman bij Club en vandaag de succesvolle coach van Patro. Maar de perceptie-Stijnen en de ‘Piop en Frigo-affaire’ blijft hangen waarin iemand – hijzelf, vrouw of broer – via sociale media inhakte op zijn concurrenten, wat in 2011 voor zijn ontslag zorgde. Stijnen elf jaar later, nog even recht voor de raap: “Ik weet dat ze bij Club niet uitkijken naar de match in Maasmechelen.”
Het wordt woensdag voor Patro én voor jou een bijzondere match.
“Een finale, na drie rondes te hebben overleefd in de beker. Dan droom je van een topper en naast Genk hier in de streek was Club de beste loting die we konden hopen. Een uitverkocht stadion, de wedstrijd live op televisie, het wordt een match waar iedereen al een maand naar uitkijkt. Al moet ik zeggen dat de aandacht van mijn spelers in de competitie niet verslapte. We hebben intussen 8 van de 11 matchen gewonnen, we hielden tot zondag in Luik (2-1-verlies, red.) zeven matchen de nul en maakten drie goals per match. De ambitie is de promotie naar 1B, naar het profvoetbal dus, en met drie stijgers is onze kans groot, denk ik. Maar Club wordt iets anders, al heeft de ploeg ook zwakke punten. In de rug van de defensie bijvoorbeeld. Maar om te stunten zijn er drie zaken nodig: wij moeten boven onszelf uitstijgen, Club moet een serieus mindere dag kennen en wij moeten wat geluk hebben.”
Club raakt vermoeid. Patro valt voor blauw-zwart tussen Gent en Antwerp. Een stunt lijkt niet onmogelijk.
“Ik weet als ex-Clubspeler dat ze sowieso niet uitkijken naar een bekermatch in Maasmechelen. Bovendien is de timing voor Club dramatisch, met ook nog een paar jongens die een paar dagen later in het vliegtuig stappen naar Qatar. Eerst naar Maasmechelen tegen een agressieve tegenstander die zijn vel zéér duur gaat verkopen, dat weten ze… Hohohooo! We zijn dan ook een heel moeilijke ploeg om tegen te spelen.”
Patro doet het erg goed. Komt dat door de kwaliteit van de spelers of door de kwaliteit van de trainer?
(schatert) “Laat me zeggen dat ik een heel goede en mature groep heb, een mix van ervaring en jeugd. Een groep die ik zelf heb mogen samenstellen en die ik dagelijks kneed.”
Je werd na je carrière eerst voorzitter van KSK Hasselt en later trainer met twee promoties. Met Patro pakte je meteen ook de titel in tweede klasse amateurs. Zit er stilaan een topcoach in Stijnen?
“Ik werk al langer als proftrainer. Het is hier intussen al mijn vijfde jaar. Ik heb in elk geval de ambitie om als coach zover mogelijk te geraken. Maar alleen met mijn visie van voetbal: ik wil intensiteit, agressiviteit en diepgang. Ongeacht de tegenstander en de omstandigheden tijdens de match: ik verander onze spelstijl nooit.”
Je bent nog steeds even eigenwijs, hé?
“Ik heb vroeger van bijna elke trainer wat opgestoken, maar nog het meest van Trond Sollied, denk ik. Ook eigenwijs. (grijnst) Nooit twijfelen, nooit willen veranderen. Zelfs niet na negen matchen zonder overwinning. En dan wonnen we de tiende match. Maar met de jaren evolueert een mens. Ik zat er in het begin als coach altijd keihard op, nu kan ik al eens iets lossen. Vroeger kon ik er bijvoorbeeld absoluut niet tegen dat er een paar uren voor de match nog gelachen werd in mijn spelersgroep. Daar werd ik toen onnozel van! Een bedreiging voor de concentratie vond ik het. Maar nu weet ik beter.”
De altijd onstuimige Stijnen is dus rustiger geworden?
“Wat is onstuimig? Carl Hoefkens staat langs de lijn ook geen minuut stil. Je moet mij niet vertellen dat Hoefkens een ijskonijn is. Al verrekt hij wel geen spier als Club scoort.”
Dan is dat toch een pose?
“Tja, ik spring wel. Maar op hetzelfde moment is er ook bij mij de reflex: wat kan er toch nog mislopen? Herinner je je de eerste match van Luka Elsner met Standard? 2-0 voor in de 93ste minuut en even later toch nog 2-2.”
Dat je het nu zo goed doet als coach, mogen wij daar in het verre West-Vlaanderen verwonderd over zijn? Na jouw vertrek uit Brugge bleef er een perceptie rond jou hangen die niet bijster fraai was.
“Ik ken die perceptie. Ik realiseerde me vrij snel dat ik zélf mijn weg als trainer zou moeten bewandelen. Het Belgische voetbal is een wespennest. Operatie Propere Handen zegt veel… Ik wist dat ik niet zou moeten rekenen op mensen links of rechts om een kans als coach te krijgen. Ik wist dat ik het zelf zou moeten doen. Het is de weg die ik met Patro bewandel. Toen ik er vijf jaar geleden tekende, stopte de voorzitter al na twee weken. Ik stond helemaal alleen, zonder bestuur, zonder ploeg… Toen heeft Salar Azimi de club heel hard geholpen (na de flamboyante Nederlands-Iraanse zakenman volgde nog een woelige periode, sinds eind 2021 is de club in handen van de Amerikaanse investeringsgroep The Common Group die ook eigenaar is het van het Nederlandse Vitesse Arnhem, red.) en kreeg ik de kans een ploeg te vormen. Twaalf maanden later waren we kampioen. Ik ben hier heel graag. Geen schijn van kans dat ik nu Patro zou verlaten voor een club uit 1B.”
Mogen clubs uit 1A jou bellen?
“Het zou al een heel stabiel project moeten zijn. Maar ik verwacht dat niet. In België moet je een netwerk hebben. En er is altijd de vraag: welk type ben je?”
Welk type is Stijn Stijnen?
“Geen ja-knikker in elk geval en geen type dat onder de prijs werkt. Je hebt véél trainers die zowat gratis gaan werken om toch maar dat postje te hebben. Ik ben nu eenmaal iemand met principes die altijd zijn mening zegt, wat veel deuren sluit. Wat niet wil zeggen dat ik een koppige ezel ben, ik kan mits de nodige argumenten heus wel mijn mening aanpassen. Maar ik sta niet open voor marionettengedrag.”
Is de perceptie-Stijnen dan verkeerd? Jouw vriend Karl Geraerts zegt dat je heus niet zo’n averechts mens bent.
“Je kan het nooit winnen van de perceptie. Ik kon alleen iets realiseren vanuit de ondergrond, zeg maar. Dan moet men dat maar beoordelen. Maar: twee keer Patro Eisden van het faillissement gered, nieuwe investeerders gevonden, kampioen gespeeld en nu weer aan de top.”
Nu winnen tegen Club voor de ogen van het hele land, heeft Stijn Stijnen dan zijn kwalijk vertrek uit Brugge uitgeveegd?
“Club Brugge is altijd mijn club gebleven. 100 %. Het wordt zelfs een hartelijk terugzien, denk ik. Ik heb met Bart Verhaeghe en Vincent Mannaert geen enkel probleem. Over mijn triest vertrek moet niets uitgepraat worden, Club is een andere club geworden, met bijna allemaal andere mensen. (denkt na) Het had anders geregeld moeten worden, ik denk dat men daar bij Club intussen ook zo over denkt. Het was eigenlijk op, na 11 jaar. Na vijf jaar gewoond te hebben op de dijk van Zeebrugge heb je die zee ook wel gezien en doe je de gordijnen dicht, begrijp je? En ik moet ook voor de spiegel staan: mijn laatste jaar was zéér middelmatig. Dat men aan mij is gaan twijfelen, kon ik pas later begrijpen. We hadden samen moeten zeggen: tijd voor een nieuwe uitdaging. In plaats van dat verhaal. Een bitter einde dat niemand heeft gewild.”
Klopt het dat je jouw versie over dat bittere einde vorig jaar in een boek had vrijgegeven maar dat je de publicatie op het allerlaatste moment hebt tegengehouden?
“Dat klopt.”
Ligt dat boek nu ergens in een kluis?
“Hoe ouder ik word, hoe minder behoefte ik heb mensen in diskrediet te brengen. Door dat boek zouden mensen, die werkten in het wespennest dat Club toen was, in een lastig parket komen. Geen misdrijven hé, maar schadelijk voor hun imago en ego. Maar het is het verleden, ik keer er liever niet meer op terug. Want voor mij is Club Brugge voor 99 % een succesverhaal geweest. Van derde keeper tot kapitein, altijd geliefd door 99 % van de supporters. Al besef ik dat het verhaal zoals het toen is gebracht de Clubfamilie heeft verdeeld. Daar ben ik niet naïef in. Maar ik heb er een rustig gemoed over omdat ik weet wat er aan de hand was. Club zal altijd een van de mooiste periodes uit mijn leven blijven, die jaren hebben mij gevormd als mens en waren bepalend voor mijn verdere leven.”
Sinds jouw vertrek zette Club almaar stappen. Intussen zijn de achtste finales in de Champions League een feit. Kan je nu ook zeggen: ‘fantastisch gedaan, Verhaeghe en Mannaert’?
“Ik zal zelfs meer zeggen: Bart en Vincent zijn de belangrijkste leiders ooit van Club. We moeten eerlijk zijn: niemand geloofde aanvankelijk in hun aanpak, er is veel kritiek geweest. Het heeft enkele jaren en veel geld gekost voor ze succes hadden. Nu zetten ze Bayerngewijs België naar hun hand. Genk speelt geen Europees voetbal, dat maakt een heel groot verschil, maar eenmaal de Champions Leaguecampagne van Club achter de rug is, snelt het met zijn surplus aan ervaring toch weer naar een vierde opeenvolgende titel, denk ik.”
Staat met Simon Mignolet ook de beste keeper ooit van Club tussen de palen?
“Dat durf ik niet zeggen. Dan gaat het eerder tussen Fernand Boone, Birger Jensen en Dany Verlinden. Hoe Dany ondanks zijn gebrek aan lengte altijd Europese klasse is gebleven, dat stel ik toch minstens gelijk aan Simon.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
