Joedrick Pupe is een naam om in het oog te houden bij de start van de voetbalcompetitie. Door blessures liep zijn weg naar de top niet over rozen, maar nu staat de Bruggeling, die in Oostende ook een koffie- en ijssalon heeft, met FCV Dender EH in eerste klasse.
Joedrick Pupe woont pal in het centrum van Brugge, maar afspreken voor een interview leek hem handiger op het terras van Den Comptoir. In Sint-Andries, op een boogscheut van Jan Breydel en in het café van Sven Dhoest, de gewezen doelman die ondertussen de handschoenen aan de wilgen hing. “Ik groeide hier op, mijn pa had hier zijn kapperszaak in de Doornstraat.’”
“Bij KV Kortrijk vonden ze me niet profrijp: niet iedereen is voorbestemd voor het profvoetbal, krijg ik te horen”
Zijn vader heeft ondertussen zijn zaak in Spanje, zijn mama woont opnieuw in Brugge, maar runt in Roeselare een groepspraktijk met 16 thuisverpleegkundigen. “Ik heb ook een zestal jaar in Roeselare gewoond.” En daar huisde hij ook toen hij op 17-jarige leeftijd bij Brugge te horen kreeg dat hij mocht vertrekken. “Leuk is anders natuurlijk, je hebt er al die jaren gespeeld. Ik trok naar KV Kortrijk, vanuit Roeselare was dat ook niet ver. Daar haalde ik wel de A-selectie, maar ik speelde er nooit een wedstrijd. Ze vonden me er niet profrijp: niet iedereen is voorbestemd voor het profvoetbal, kreeg ik te horen.”
Een half decennium later kan hij er wel begrip voor opbrengen. “Ik was toen wel al een 1,90 meter, maar eigenlijk een sprietje. Ik was ook iemand die altijd maar wilde voetballen en daardoor wat risico in mijn spel legde…”
Verloren seizoenen
Bij KV Kortrijk had Joedrick coach Yannis Anastasiou leren kennen en die tipte hem bij Almere City in Nederland. “Ik ben er een week gaan mee trainen en kreeg een contract voor twee seizoenen.” Helaas zou hij er nauwelijks spelen, want blessures gooiden roet in het eten. “Ik geloof dat ik in het eerste seizoen één keer met de groep heb kunnen trainen, voor de rest was ik aan het revalideren. In het tweede seizoen, en na een nieuwe blessure, ben ik uiteindelijk aan nog wat wedstrijden bij de beloften geraakt. Het was een mooie club, een goede groep, maar ik heb er eigenlijk nooit echt deel van uitgemaakt, omdat ik niet speelde.”
“Het was zeker onverwacht, maar promotie hebben we niet gestolen”
Twee verloren seizoenen dus, maar daar zou nog een derde bij komen. “Via coach Kurt Delaere, die ik nog als LO-leerkracht had gehad, kwam ik bij KSV Oostkamp terecht. Ik wilde gewoon weer voetballen. Maar net toen ik er zou beginnen werd de competitie geannuleerd door corona.”
De intentie was er om te blijven, maar plots hing Patrick Rotsaert van Winkel Sport aan de lijn. “Dat was een kans die ik niet mocht laten liggen. Het niveau van eerste amateur is aardig hoog, ik kon me er ook in de kijker spelen en speelde er toen tegen Dender, dat naar 1B promoveerde. Het was een toffe bende in Winkel, met grotendeels West-Vlaamse jongens. De sfeer zat er uitstekend.”
Ook daar had hij bijgetekend, maar vertrok hij uiteindelijk. “Ik ben me zelf gaan aanbieden bij Lierse Kempenzonen. Kenneth Schuermans vertrok naar KMSK Deinze, dus zag ik daar een opportuniteit. Mijn manager heeft toen contact gelegd en ik tekende er voor een jaar.”
Lierke Plezierke
Voetballen bij Lierke Plezierke… “Het was er echt tof: veel Vlamingen, een trouwe fanbasis, het voetbal leeft daar nog echt. Maar we trainden in Westerlo en ik zat telkens lang in de auto. Toen Dender kwam aankloppen zag ik dat als een stap vooruit. Vorig jaar had niemand bij ons er ook maar aan gedacht om te promoveren. Maar met nog twee speeldagen te gaan kwamen we op de tweede plaats te staan, die gaf recht op rechtstreekse promotie. We hebben het ook niet gestolen. We moesten het hebben van het collectief, maar als we tegen ploegen als Zulte Waregem of SK Lommel, met pakken meer individueel talent speelden, voelden we dat we niet moesten onderdoen.” (lees verder onder de foto)
De promotie werd met de spelersgroep gevierd in Ibiza, maar ondertussen stoomt de club zich al sinds halfweg juni klaar voor eerste klasse. “Er is veel aan het veranderen. We kregen een nieuw oefenterrein, er is nieuwe ledboarding… Je voelt het aan alles in de club, men zit overal ook korter op.”
“We hebben het kleinste budget, maar we zullen het doen met de wapens die we hebben”
Bij FCV Dender EH is de Indonesiër Sihar Sitorus in eigen land zakenman, politicus en clubeigenaar de buitenlandse investeerder. De dagelijkse werking is in handen van directeur Belinda Siahaan, Mathieu Lootens ook een Bruggeling is er operationeel verantwoordelijke. “We willen het behoud afdwingen. Makkelijk wordt dat niet, je moet als twaalfde eindigen om zeker te zijn van het behoud. Als je de andere clubs bekijkt, dan zitten daar geen kneusjes tussen. We hebben ook het kleinste budget, maar zullen het doen met de wapens die we hebben. En dat is vooral onze groepsmentaliteit. We gaan er altijd samen voor. In eerste klasse zal het wel nog een tikkeltje sneller gaan, maar ook 1B is al een meer dan deftig niveau. Er is alleen minder aandacht voor.”
Coach vertrokken
In het tussenseizoen zag de promovendus ook coach Timmy Simons vertrekken. “Dat is altijd even schrikken.” Ondertussen werd met Vincent Euvrard nog een West-Vlaming binnen gehaald. “Je ziet ook dat hij al gepokt en gemazeld is in het vak.”
De competitiestart is niet van de poes. Dender start thuis tegen Union, maakt dan de verplaatsing naar AA Gent en op de derde speeldag ontvangt men KV Kortrijk, de ex-club van Joedrick. Op de vijfde speeldag komt Club Brugge op bezoek. “En op zaterdag 30 november is hier al de terugmatch”, wijst Joedrick richting Jan Breydel. “Dat zal vooral leuk zijn voor mijn vrienden, ik heb er nogal wat die diehard supporter zijn. Maar met het huidige Club Brugge heb ik persoonlijk eigenlijk niets meer, die club is niet meer te vergelijken met toen ik er nog speelde, ondertussen tien jaar geleden. Door kennissen zie ik nu vaker Cercle aan het werk dan Club…”
Buitenlands avontuur?
Joedrick Pupe zal zich dus kunnen tonen aan het grote publiek. “Ik kan nog gewoon over straat lopen zonder dat ze me herkennen hoor”, lacht hij. Maar ondertussen wordt hij op het terras wel her en der aangesproken. “Ik ben en blijf een Bruggeling natuurlijk. Ik wil hier eigenlijk nooit meer weg. Al zou ik nooit neen zeggen tegen een buitenlands avontuur, om daarna altijd terug te keren naar Brugge.” Joedrick is single, maar heeft thuis wel het gezelschap van zijn labradoodle. “Meestal trainen we in de voormiddag, in de namiddag ga ik dan met de hond wandelen. Dat helpt ook om mezelf wat af te leiden van het voetbal.”
Koffie- en ijssalon
Ondertussen is Joedrick samen met zijn schoonbroer Maxim Schoonbaert gestart met koffie- en ijssalon Fogato. “We zijn daar een klein jaar bezig en het loopt goed. De zaak zit in de Troonstraat nabij de tramhalte aan het voetbalstadion in Oostende. Het is vooral mijn schoonbroer (die samen is met zijn zus Jadrien, red.) die het gezicht is van de zaak. Maar op vrije momenten ga ik er wel helpen, ik heb ook mijn diploma van barista.”
Vorig jaar speelde Joedrick, op de eerste helft van de openingswedstrijd en een schorsingsdag na, zowat alles. Hij is ook klaar om zich te tonen aan voetbalminnend België. “Ik ben blij dat ik hier geraakt ben, maar opgeven ligt nu eenmaal niet in mijn karakter.”
Straks komt hij tegen de topspitsen van onze vaderlandse competitie te staan. “Ik ben daar eigenlijk niet zo mee bezig. Onze trainer hecht veel belang aan video-analyse en daarbij krijgen we te horen waarop we vooral moeten letten. We zullen goed voorbereid zijn, het seizoen mag van mij meteen beginnen.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
