Boris Popovic maakte in zomer van 2021 de overstap van AS Monaco naar Cercle Brugge. De centrale verdediger liet dit seizoen alvast zien uit welk hout hij gesneden is. Als een weinig opvallende voetballer, maar iemand met heel veel werkkracht, verzamelde hij tot nu toe het meest aantal speelminuten. Zaterdag in Gent werd hem een eerste keer rust gegund.
In aanloop naar vorig seizoen trok de technische staf, onder leiding van coach Yves Vanderhaeghe en technisch directeur Carlos Aviña, naar Monaco om er onder meer training te geven aan talentvolle jongeren van AS Monaco. Boris Popovic en Edgaras Utkus kregen toen de kans om in Brugge met de A-kern mee te trainen.
Net voor aanvang van de competitie ondertekenden zij een verbintenis en ze hebben die ondertussen verlengd. Utkus wordt na zijn zware knieblessure pas tijdens de voorbereiding op volgend seizoen terug verwacht. Popovic ontbolsterde zich volledig en heeft in deze competitie dubbel zoveel matchen gespeeld in vergelijking met vorig seizoen. “Zijn groot aantal speelminuten en zijn vooruitgang tonen dit aan”, vindt trainer Miron Muslic. “Boris speelt voortdurend op een goed niveau. We zijn tevreden met wat hij brengt. Hij wilde als jeugdspeler van AS Monaco zijn droom najagen en zie ondertussen op twee jaar tijd wat voor voetballer hij is geworden. Een voorbeeld van hoe de samenwerking met AS Monaco is. De synergie die er bestaat. We voorzien en geven kansen aan jonge talentvolle voetballers. Boris ziet net als velen Cercle als een springplank om die stap hoger te kunnen zetten”, weet de trainer.
Werkpunten
Popovic beseft tevens welke evolutie hij dit seizoen maakt. “Vooral qua ervaring. Als voetballer ben ik meer matuur geworden”, opent hij. “Dit kan alleen als je matchen speelt. Dit waren ze dus bijna allemaal en volledig. Maar het kan altijd beter. Ik heb ook werkpunten. Vooral mijn snelheid. Het is iets waar ik aan moet werken. Net als op het anticiperen.”
Popovic is in Frankrijk geboren nadat zijn ouders naar dat land emigreerden omdat zij daar met hun familie, in de nasleep van de oorlog in het voormalige Joegoslavië, een beter bestaan wilden opbouwen. Boris had als kleuter vooral oog voor basketbal. Op zijn zesde begon hij toch te voetballen bij een ploegje in de buurt, vervolgens naar een iets grotere club om jeugdinternational en tien jaar later prof te worden, nadat hij door AS Monaco bij Tours FC werd ontdekt. De Serviër speelde niet voor het eerste elftal van ASM en stelde zich tevreden met optredens in het reserveteam en in de Youth League in 2017 en 2018. “Ik was er vijf jaar. Uiteraard volg ik hun prestaties. Ook de jeugd. De U19 won onlangs La Coupe Gambardella. Het doet mij plezier als er ook daar goede resultaten zijn”, klinkt Popovic die meer dan tevreden kan terugblikken op zijn seizoen. “Er is een wederzijds vertrouwen met de trainer. Hij betrekt er alle spelers bij. Er zijn geen uitzonderingen. Hij is aanwezig, op elke training, bij iedere overwinning of bij een nederlaag. Hij is een imposant figuur. Heel actief en wij moeten hem daarin volgen. Dit zorgt voor de nodige motivatie”, vindt de centrale verdediger.
Titularis
Er zijn voor Cercle nu nog twee matchen waarin Popovic hoopt om opnieuw als titularis te starten, in een defensie met drie centrale verdedigers. “Een verandering was het niet”, vertelt hij. “We hebben vorig seizoen ook al zo gespeeld. Het is bijna al het hele seizoen op die manier. Dit zorgt voor heel wat automatismen. Iedereen weet wanneer hij wat moet doen. Ravych en Daland en ikzelf zijn bijna elke match samen. We maken elkaar ook beter en hebben al mooie dingen laten zien. We vormen een mooi trio. Er is tevens een goede communicatie tussen ons drieën.”
“Of ik daarin een beetje als leider fungeer? Ik neem mijn verantwoordelijkheid en denk dat ik die rol goed uitvoer. We zijn allen nog jong en maken wel eens fouten. Met Marcelin erbij verandert er niets. Hij is een speler als wij. Ook hij heeft graag dat we voortdurend met hem praten. Hij heeft dan ook nog eens zijn gestalte mee.”
Popovic staat tot nu toe het meest aan de aftrap, verzamelde het meeste speelminuten, scoorde een keer en kreeg drie keer geel nadat hij op de openingsspeeldag op Westerlo met twee maal geel van het veld werd gestuurd. “Die rode kaart was voor mij een wake-upcall. Het maakte mij sterker, ook op defensief vlak. In die zin dat ik meer moest toezien en opletten tijdens mijn spel, bij mijn defensieve taken. Het moment zelf deed pijn, ook al omdat ik nadien de winst tegen Anderlecht moest missen. Maar het is zeker niet blijven hangen.”
Rollercoaster
Als hoogtepunt is er uiteraard de match op Zulte Waregem met de kwalificatie voor de top acht. “Het was een rollercoaster van emoties. Toen zij naar 2-2 terugkwamen kregen we het moeilijk, in een vol stadion. Zij mochten niet verliezen. Die goal van Thibo op het eind was buitengewoon. De ontlading die volgde, de vreugde en nadien het feest met de fans. Onbeschrijfelijk. Zoiets had ik nog niet meegemaakt. Er was met Servië wel de kwalificatie met de nationale U17 voor het EK. Ik was nog jong en het was op een ander niveau dan wat ik dit seizoen meemaakte. Al waren het één voor één verschillende matchen. Met binnen de top vijf toch wel enkele als heel moeilijk. Op Club hadden we het niet gemakkelijk. Een derby in een vol stadion. Er was dan de match thuis tegen Genk waar ze met twee snelle spelers langs de flanken oprukten. Uiteindelijk grepen we nog een punt.” (Alain Creytens)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
