Dat een amputatie je sportdromen niet in de weg hoeft te staan, bewijzen de Red Flamingo’s elke dag. Ons nationale voetbalteam voor mensen die één of meerdere ledematen missen, wint steeds meer aan populariteit, maar is tegelijk op zoek naar nieuw en vooral jong bloed. Daarom organiseert de vzw Amputee Football Belgium een initiatiedag in Roeselare, waar ook Wielsbekenaar Bram Naessens present zal tekenen. “De Red Flamingo’s hebben me geleerd dat je áltijd je plannen kan waarmaken.”
Tijdens het Gala van De Gouden Schoen vorige maand werd de 26-jarige Red Flamingo Pieter Agneessens uit Geraardsbergen, die tijdens een motorongeval zijn rechterbeen had verloren, gehuldigd voor de comeback van het jaar. Bij de Red Flamingo’s had de man zijn voetbalplezier teruggevonden en daarvoor werd hij meer dan terecht in de bloemetjes gezet.
Maar ook heel wat West-Vlamingen maken het mooie weer bij de nationale voetbalploeg voor mensen die één of meerdere ledematen missen. Onder hen ook Bram Naessens (41) uit de Wielsbeekse deelgemeente Sint-Baafs-Vijve.
De kerel, die al zijn hele leven gepassioneerd is door voetbal, kreeg op zijn 23ste een keiharde diagnose te verwerken. “Ik was toen al een jaartje op de sukkel, maar dacht aanvankelijk dat ik gewoon met een hardnekkige voetbalblessure sukkelde.”
Niet ‘trunten’
Er volgden tal van onderzoeken in verschillende ziekenhuizen, maar nergens kreeg Bram duidelijkheid. “Tot ik bij Campus Pellenberg van het UZ Leuven aanklopte. Beenvlieskanker was het zware verdict.”
Ik ben de Lukaku van de groep, maar dan wel iets minder snel
“Ik kan je verzekeren: op dat moment stortte mijn wereld in. Amper 23 jaar jong, sportief, in de fleur van mijn leven… En dan zoiets. Tien dagen later was mijn linkeronderbeen tot aan mijn knie al geamputeerd. Veel keuze had ik niet: het was een amputatie of sterven.”
Hoewel het hele verhaal er stevig bij Bram heeft ingehakt, heeft hij er nooit een traan voor gelaten, zegt hij. “Dat heeft ook geen zin. Ik kijk al mijn hele leven vooruit, trunten helpt je niets.”
Bram had er toen al een mooie voetballoopbaan op zitten die hem van SV Waregem over KV Kortrijk tot bij de beloftenploeg van Deinze in tweede klasse had gebracht. “Op mijn 23ste voetbalde ik in eerste provinciale bij Sparta Wortegem”, herinnert hij zich.
“Natuurlijk zat mijn carrière er toen meteen op, maar ik had mijn blik op mijn revalidatie gezet. Amper drie dagen nadat ik mijn eerste prothese kreeg, kon ik alweer stappen. Puur op wilskracht. De aard van het beestje zeker?”
25 kilo bijgekomen
In de jaren die daarop volgden, liet Bram, hoe sportief hij ook ingesteld was, zijn favoriete bezigheid volledig links liggen. “Gewoon omdat ik dacht dat er geen enkele sport bij mij zou passen. In zes jaar tijd kwam ik zo’n 25 kilo bij en via-via leerde ik het rolstoelbasketbal kennen. Bij een club in Knesselare volgde ik enkele trainingen, maar dat bleek niks voor mij. Een voetballer is namelijk geen basketter”, glimlacht hij.
Nu zondag initiatiedag in Roeselare
De initiatiedag van Amputee Football Belgium vindt zondag 27 februari vanaf 10 uur plaats in het Rodenbachstadion van Club Roeselare aan de OLV-Markt 42 in Roeselare. ‘s Voormiddags is er om 10 en 11.30 uur een open training, gevolgd door een lunch. Om 14 uur vindt er een oefenmatch tussen de G-ploeg van Club Roeselare en de Red Flamingo’s plaats. De toegang is gratis.
Ook zwemmen bleek geen voltreffer, maar rond zijn dertigste kreeg Bram de kans om als doelman in het minivoetbalploegje van zijn woonwijk aan te treden. Bij FC De Kraaien stond ik drie jaar in doel, nadien heb ik nog een zestal jaar in de Anzegemse en Markegemse kerncompetitie als doelman gefungeerd. Mét mijn prothese, uiteraard. Dat werkte perfect.”
Toch bleef de lokroep naar de grote groene mat luid weerklinken. “Via een vriend uit mijn korte rolstoelbasketcarrière kwamen de Red Flamingo’s in mijn vizier. Dat is ondertussen een goeie drie jaar geleden, maar die beslissing heeft mijn leven compleet veranderd.”
Eerste cap op Rhodos
De Wielsbekenaar, die beroepshalve als elektricien werkt, trainde enkele keren mee op het nationaal oefencentrum in Tubeke en sloot zich meteen aan.
“In mei 2019 behaalde ik mijn eerste cap tijdens een interland tegen Griekenland op Rhodos”, vertelt hij met glinsterende ogen. “Die dubbele confrontatie was goed voor een gelijkspel en een verliespartij, maar ik was voorgoed verkocht. Bij de Red Flamingo’s kon ik opnieuw genieten van het échte werk.”
Sindsdien is Bram, die in zijn vorig leven een snoeiharde verdediger was, nu de spits van de Red Flamingo’s. “De Lukaku van onze groep, maar dan wel iets minder snel”, grapt hij.
“We spelen op een iets kleiner voetbalveld zeven tegen zeven en werkten in september vorig jaar zelfs het EK in Polen af. Daar eindigden we laatste, maar de ervaring was subliem. We moesten het er opnemen tegen teams met veel meer ervaring, die competitie speelden en zelfs profspelers in de rangen tellen.”
“Wij zijn stuk voor stuk vrijwilligers. Zelfs de ritten naar de trainingen betalen we uit eigen zak. Met de glimlach, trouwens. Ik zou het niet meer kunnen missen.”
Sportman van het Jaar
Naast voetbal heeft Bram ook zijn hart verloren aan (rolstoel)tennis. “Ik speel zowel tegen validen als tegen mensen met een handicap. In maart vorig jaar nam ik voor het eerst plaats in een rolstoel om te tennissen, in oktober mocht ik me al tot Belgisch kampioen kronen. En ik speel ook regelmatig een spelletje padel, mét mijn prothese aan, ja. Sport is mijn leven.”
Zijn doorzettingsvermogen leverde Bram in 2019 nog de titel van Sportman van het Jaar in Wielsbeke op. “Mooi, maar daar doe ik het niet voor. Ik wil vooral genieten en kunnen sporten.”
Bram hoopt dat de initiatiedag van zondag voor een goeie scheut nieuw bloed bij de Red Flamingo’s kan zorgen. “We hebben nu een kern van om en bij de twintig spelers, maar nieuw talent is altijd welkom. De Red Flamingo’s zijn één grote familie en moeten een blijver binnen de Belgische voetbalwereld worden. Aan dat verhaal wil ik mee helpen schrijven.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
