Ruben Dekens leeft zich uit bij KSKD Hertsberge (4B)

Toen Ruben Dekens in een ver verleden begon te voetballen op vijfjarige leeftijd, bij de duiveltjes van KSV Oostkamp, was Jeffry De Busschere zijn eerste oefenmeester. Nu zit Ruben bijna op tram drie en speelt hij als ervaren rot bij het SKD Hertsberge van diezelfde Jeffry De Busschere.

Ruben Dekens woont op een boogscheut van het Jan Breydelstadion. Over voetbal keuvelen, is zijn passie. “Bij Oostkamp proefde ik van de eerste ploeg onder Hans Mulier. Bij de beloften had ik mijn vader Philip als coach. De eigenlijke doorbraak kwam er onder Rik De Mil. We werden kampioen in derde provinciale en promoveerden in de hogere reeks via de eindronde. In eerste provinciale lukte het me behoorlijk om stand te houden. Dat was met Dieter Lauwers als eerste in bevel. Toen kreeg ik te kampen met gescheurde ligamenten. Eens hersteld, mocht ik sporadisch een tiental minuten invallen. Niveau te hoog? In alle eerlijkheid, ik leefde er niet voor. Ik verhuisde nog twee seizoenen naar het toenmalige SC Beernem, begon te sukkelen met pubalgie en kwam hooguit 12 tot 13 keer in actie tijdens mijn verblijf daar.”

De Twee Meisjes

“Op amper 24-jarige leeftijd hield ik het veldvoetbal voor bekeken. Wel speelde ik nog minivoetbal met vrienden. Onze club heette: De Twee Meisjes. We traden aan in roze truitjes. Ook met cafévoetbal vulde ik mijn weekend. Via twee vrienden van vroeger verzeilde ik bij SKD Hertsberge. Ik werk zelfstandig als schilder en decorateur, dus verwittigde ik de coach dat ik maar één keer per week kon komen trainer. Dit is mijn tweede seizoen langs de Breeweg. Bij Oostkamp was ik de jonge vlegel, nu ben ik de man met ervaring. Het loopt lekker. Nu al tellen we meer punten dan op het einde van vorig kampioenschap. Ik herken zoveel typische kenmerken van mezelf op dezelfde leeftijd als ik al die jonge makkers rondom mij zie voetballen. Dit is een pure vriendendienst, maar ik amuseer me te pletter. Er huist hier talent, al moeten we meer als ploeg aantreden. Anderzijds, de familiale sfeer bij zo’n fantastische bende, overtuigt me om nog even door te gaan”, klinkt het. (JPV)