Het zijn barre tijden voor de trouwe supporters van provinciale voetbalclubs. Na een seizoen waarin er amper gevoetbald werd, moeten ze alweer enkele weken nagelbijten en tevreden zijn met voetbal op televisie. Ook Jean-Marie Catoire (74), topsupporter van WS Adinkerke, hoopt dat het overlegcomité binnenkort groen licht geeft voor de herneming van de competitie.
“Corona doet het voetbal geen deugd”, weet de duivel-doet-al van de kustploeg. “Ik kan het voetbal maar moeilijk missen, want ik kan niet stilzitten. Een weekend zonder voetbal voelt heel raar aan. Ik heb zelf heel lang gevoetbald bij ARA Moeskroen. Dat was nog in de periode voor de fusie die resulteerde in de oprichting van het huidige Excelsior Moeskroen. Dat was een mooie tijd. We voetbalden voor een pint en een sandwich, maar gaven ons volledig en speelden elke wedstrijd alsof ons leven ervan afhing. Ik woon ondertussen al bijna veertig jaar in De Panne, maar de voetbalmicrobe zit nog steeds in mijn bloed.”
“Ruim tien jaar geleden raakte ik verzeild in het bestuur van de veteranenploeg van WS Adinkerke. Zo maakte ik kennis met deze club. Aangezien ik toch aanwezig was op elke wedstrijd van de fanionploeg, bood ik als vrijwilliger mijn diensten aan. Ik heb ondertussen al heel wat klusjes geklaard voor de club. Kaartjes verkopen, broodjes smeren voor de spelers, koffietafel klaarzetten, velden sproeien, kleedkamers schoonmaken… ik heb het allemaal gedaan of doe het nog altijd.”
Het is jammer dat veel jongens geld belangrijker vinden dan clubliefde
“Maar ik ben in de eerste plaats een trouwe supporter van WS Adinkerke”, benadrukt Jean-Marie Catoire. “Het gaat de laatste jaren niet zo goed met de club. Ook dit seizoen loopt het niet lekker. We hebben een heel jonge ploeg die eigenlijk niet thuishoort in derde provinciale. Die verplichte promotie was een vergiftigd geschenk. We voetballen niet onaardig, maar doordat veel spelers vaak afwezig zijn op de trainingen verliezen we bijna alle wedstrijden omdat we fysiek wegzakken in de tweede helft. Het is jammer dat veel jongens geld belangrijker vinden dan clubliefde. Ik merk ook dat de kwaliteit van de arbitrage er niet op vooruit gaat. Sommige scheidsrechters luisteren niet naar de spelers en denken dat ze alles mogen.”
Zowel binnen als buiten de club is Jean-Marie Catoire beter bekend als Zoetje. “Iedereen noemt me zo, omdat mijn vriendinnen me vroeger zo aanspraken. Enkele jaren geleden wilden enkele spelers me een bezoekje brengen, toen ik voor een ingreep opgenomen was in het ziekenhuis. Aan het onthaal vroegen ze in welke kamer ze me konden vinden. Aangezien ze me enkel kenden als Zoetje gaven ze deze naam door aan de receptioniste. Die kon uiteraard geen patiënt vinden met die naam. Uiteindelijk belden de jongens me op om te vragen welke naam op mijn identiteitskaart stond. Binnen de club weten de meeste mensen nog steeds niet dat ik Jean-Marie heet.”
Sfeer op bus
Zijn beste voetbalherinnering bovenhalen, kost de vurigste supporter van WS Adinkerke weinig moeite. “Het jaar dat we in vierde klasse speelden, zal ik nooit vergeten. De sfeer op de bus tijdens de verplaatsingen naar Brussel en Antwerpen zullen me altijd bijblijven. Ik was verantwoordelijk voor de verkoop van drank op de bus en ik zorgde ook voor de nodige ambiance.”
“Ik maak graag plezier voor en na de wedstrijden. Tijdens de match ben ik altijd bloednerveus maar ik blijf sportief. Ik zoek nooit problemen en zal nooit spelers uitschelden. Ik hoop nog lang fit en gezond te blijven, zodat ik mijn favoriete club nog heel veel diensten kan bewijzen. Voetbal is en blijft mijn passie”, glimlacht Jean-Marie Catoire. (PDC)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
