Doelman Alexander Delaere hangt op het einde van het seizoen de handschoenen aan de haak. Maar als keeperstrainer blijft hij met FC Aalbeke verbonden.
31 jaar. Voor een doelman zijn de beste jaren net begonnen. En toch houdt Alexander Delaere op het eind van het seizoen het voor bekeken. “Eens moet je toch stoppen”, reageert de Aalbeekse goalie. “Liever in schoonheid eindigen dan het jaar te veel. De kans is niet denkbeeldig dat ik mijn voetbalhoofdstuk kan afsluiten met een dikke prijs. De titel of een promotie via de eindronde behoort nog steeds tot de mogelijkheden.”
Met vader Dirk als doelman stond het in de sterren geschreven dat Alexander Delaere tussen de palen zou terecht komen. “Het zat mij wellicht in de genen”, lacht de vader van de vijf maanden oude zoontje Ray. “Alhoewel, mijn oudere broer Bruno deed het als veldspeler.”
Alexander was pas vijf jaar toen hij een lidkaart tekende bij WS Lauwe. “Het was Willy Dooms die op een blauwe maandag kwam aanbellen. Willy was destijds de voortrekker van de jeugdwerking bij White Star. Ook nu nog steekt hij er de handen uit de mouwen. Lang hoefde hij niet aan te dringen. Bij de geel-zwarten beleefde ik een mooie jeugd. Tot White Star in een neerwaartse spiraal terecht kwam. Op mijn achttiende zocht ik andere oorden op en belandde bij het toenmalige Toekomst Menen. Onder leiding van trainer Eddy Verbeeck beleefde ik er twee mooie jaren met een eindrondeticket als kers op de taart.”
Een vat vol energie
Maar de band met WS Lauwe was nog steeds aanwezig. Na twee jaar Toekomst Menen keerde Alexander Delaere terug naar de Lauwse schaapstal. “Ondertussen was White Star aan teruggevallen tot in derde provinciale. Omdat heel wat spelers toen de overstap maakten naar buur Racing, volgde ik hun voorbeeld en belandde zo aan de Lauwse statie. Onder leiding van toenmalig trainer Philippe Breyne, en met een titel in derde provinciale, werd het een geslaagde overstap.”
Lang zou Alex, voor de vrienden, niet bij RC Lauwe blijven. Na twee seizoenen koos hij voor FC Aalbeke. Ondertussen is na zeven seizoenen de blauw-witte club de ploeg van zijn hart geworden. “Mijn eerste seizoenen in vierde provinciale scheerden we geen hoge toppen”, vertelt Alexander. “Vandaar dat ik mij liet ompraten om bij FCE Kuurne aan de slag te gaan. Niet voor lang. Zodra Aalbeke met een nieuw en ambitieus project op de proppen kwam, moesten de Blauwe Duivels niet lang aandringen om terug te keren. En ik heb het me nog altijd niet beklaagd.”
Het zou fantastisch zijn mocht ik mijn keepercarrière met een titel kunnen afsluiten
“Vooral sedert Gaël Agneary er zijn ding mag doen, is de club helemaal open gebloeid. Gaël is een vat vol energie, komt altijd met nieuwe initiatieven op de proppen. Toen we voorheen kleurloos meedraaiden in vierde provinciale, zijn we ondertussen uitgegroeid tot een van de smaakmakers in derde. Ook de komst van het trainersduo Rodrigue Derycke-Wim Acke heeft de ploeg een boost gegeven. Onze stuurmannen hebben als speler in de nationale reeksen hun strepen verdiend, hebben een groot aandeel in onze steile opgang.”
Scheef bekeken
“Wat straks mijn taak als keeperstrainer inhoudt?”, herhaalt Alexander Delaere. “Uiteraard de doelmannen van de eerste ploeg eenmaal per week onder handen nemen. Ook de doelmannen van de jeugd zullen op mijn diensten kunnen rekenen. Momenteel ben ik reeds als keeperstrainer van de jeugd aan de slag bij mijn oude club WS Lauwe. Ik bezit ook alle nodige diploma’s en kan uiteraard putten uit mijn eigen lange ervaring als doelman. Dat ik tevens deel zal uitmaken van het bestuur? Ja, FC Aalbeke kan op mij rekenen om de jeugdwerking nieuw leven in te blazen. Meer jongeren moeten de weg naar de Garenwinderstraat vinden. En ook bij het organiseren van stages en projecten zal ik er mijn schouders onder steken.”
Vroeger werd beweerd dat een doelman een beetje gek moest zijn. “Doelmannen werden in het verleden nogal scheef bekeken”, weet Alexander Delaere. “Er was een grote hoek af van deze die tussen die palen stonden. Dat was toen de algemene opinie. Ondertussen zijn doelmannen mee geëvolueerd. In vroegere tijden had je goede lijndoelmannen. In het hedendaagse voetbal moet je meer kunnen dan alleen een bal tegenhouden. Je moet ook mee kunnen uitvoetballen. Destijds heb ik veel opgestoken van John Vandenbogaerde, Pieter-Jan Sabbe, Stefaan Vanbiervliet en Steven Demeyere. Vooral Vandenbogaerde was een keiharde die je tijdens de week liet afzien, om tijdens de weekends de vruchten te plukken van je keiharde werk.”
Net voor de winterstop verloor Aalbeke verrassend met 1-3 van Mandel United B en moest het zijn leidersplaats afstaan aan Dosko Beveren. “Net de match die ik wegens corona moest missen”, zegt Alexander Delaere. “Wat niet betekent dat ik de nederlaag had kunnen voorkomen. De titelstrijd belooft bijzonder spannend te worden. Dosko Beveren, Bissegem en Marke als outsider worden wellicht onze kwaadste tegenstanders. Bissegem was de beste ploeg die we dit seizoen partij moesten geven. Niet toevallig verloren we er met 4-2. Het zal er na de winterstop vooral op aankomen om tegen de mindere goden geen punten te grabbel te gooien. Het zou fantastisch zijn mocht ik mijn actieve keepercarrière met een titel kunnen afsluiten.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
