Giovanni Van Hullebus combineert voetballen en ultralopen: “Ik wil dit blijven doen zolang mijn lijf het toelaat”

Zaterdagmiddag op de grens van Ruddervoorde en Torhout: we bellen aan bij de familie Van Hullebus. Giovanni opent de deur: we zien een heel eenvoudige jongen zonder kapsones. Hij glimlacht en biedt ons koffie aan. Dan vertelt hij ons over zijn fabelachtige prestatie in de streek van Durbuy en looft zijn vrouwtje Linsey omdat ze hem naar de Ardennen wilde voeren. Zijn eigen prestatie? “Ach, het viel wel mee!”

Waarover hebben we het? Giovanni Van Hullebus nam deel aan The Legend Trails 2024, een ultraloop van 281,77 kilometer met 11.134 hoogtemeters op een onverhard parcours in de buurt van Durbuy en Han. Onze gesprekspartner stond met 124 anderen aan de start, haspelde de wedstrijd af in 61 uur en 59 minuten en eindigde op positie 16. Slechts 36 deelnemers haalden het einde.

Op zaterdagmiddag stond Giovanni ons te woord, diezelfde avond moest hij voetballen op een steenworp van zijn woning. VKSO Zerkegem won met 1-2 in Ruddervoorde. De week daarvoor vloerden de jongens van Lorenzo Frickelo die andere titelpretendent Eernegem met 4-1.

Niet beklaagd

Giovanni Van Hullebus steekt van wal. “Waarmee beginnen we? Met de voetbalcarrière? Bij Daring Brugge, vlak bij de woning van mijn ouders, begon alles. Ik telde 15 lentes toen ik naar Blankenberge trok, waar ik drie jaar later bij de invallers en de eerste ploeg voetbalde. Ricky Dewitte en Jerko Tipuric waren mijn trainers. Dan ging het richting Steenbrugge en vervolgens Veldegem. Lorenzo Frickelo, onze huidige T1, leerde ik kennen bij HOO Oedelem. De ploeg was net gepromoveerd onder leiding van Pieterjan Clincke en in derde nam Lorenzo de fakkel over. We werkten voorbeeldig samen maar later trok ik naar Ruddervoorde. Veel heb ik er niet gespeeld vermits de competitie werd stilgelegd wegens corona. Afgelopen kampioenschap verzeilde ik in Lissewege maar Lorenzo Frickelo had me niet vergeten. Hij vertelde me dat hij T1 zou worden in Zerkegem en wilde mijn ervaring erbij centraal op het middenveld. Voorzitter Wim Feys overtuigde me helemaal en zo stapte ik in het project. Nog geen minuut heb ik het me beklaagd. We prijken op positie zes maar hadden al zes punten meer moeten hebben. We vierden soms te vroeg de teugels, al ben ik nu misschien heel streng.”

Grenzen verleggen

“Oké, dat ultralopen nu. Zes jaar geleden liep ik voor het plezier een halve marathon. Ik voelde niets van vermoeidheid. Korte tijd nadien waagde ik het erop om een volledige marathon af te haspelen. Tot mijn grote verbazing wilde ik meer. Dan volgde 100 kilometer, ik wilde telkens mijn grenzen verleggen. Als we op training een coopertest moeten lopen dan zien sommige ploegmaats af terwijl ik enkel een prikkeling voel. Blijkbaar kent mijn ambitie geen grenzen, want tot vandaag liep ik al drie keer 280 kilometer en afgelopen jaar nam ik deel aan Dwars door België: een afstand van 390 kilometer”, gaat Giovanni voort.

“Misschien moet ik nog meer trainen, al weet ik mezelf wel in te tomen”

“Die recente Legend Trails startte om 18 uur op vrijdagavond. De maandagochtend om 9 uur bereikte ik het eindpunt. Slapen kon, buiten in een van de controlepunten, maar je mag niet over de tijdslimiet gaan. Ik heb een halfuur naar de binnenkant van mijn ogen gekeken. Toen ik terugkeerde naar de voetbalvrienden vernam ik dat ze allemaal enthousiast mijn prestaties in de Ardennen hebben gevolgd. Zelf trainde ik op donderdag en stond de daaropvolgende zondag tussen de krijtlijnen tegen Eernegem. Ik voelde me topfit.”

500 kilometer

“Volgend jaar in juli doe ik mee aan de loop tussen Oslo en Bergen, dat is 500 kilometer met acht checkpoints. Ik blijf voetballen en ultralopen combineren zolang mijn lijf het toelaat. Soms maal ik de hele vrijdagnacht afstanden af om in conditie te blijven. Misschien moet ik nog meer trainen, al weet ik mezelf wel in te tomen. Als loper ben je eenzaam, in gedachten verzonken. Als voetballer moet je oog hebben voor de medematen en mag je concentratie niet verslappen. Als prille dertiger voel ik me gelukkig thuis, eenzaam op de weg of bij de braafste en beste voetbalvrienden die ik ooit heb gehad. Eindronde? Voor mij niet gelaten, hoor!” (JPV)