Enkele weken geleden spatte het voetbalhuwelijk tussen VK Avelgem en zijn T1 Bruno Vanterwyngen uit elkaar, na bijna negen seizoenen lief en leed gedeeld te hebben. VK Avelgem had op meer gerekend dan een gedeelde zesde plaats en leek het vertrouwen verloren te hebben in hun sportieve baas. “Uiteindelijk heb ik met veel spijt in het hart zelf de handdoek in de ring gegooid”, vertelt hij.
“Ik kon het niet vatten dat ik om de twee weken een evaluatie moest ondergaan. Tenslotte was ik geen vreemde eend in de bijt en kende men voldoende mijn manier van werken”, zegt Bruno Vanterwyngen. “Toegegeven, de steile verwachtingen werden niet ingelost. Vooraf werd er, door mezelf incluis, gehoopt dat we gingen meedoen voor een eindrondeticket. Niet dus. Ik weet wel dat iedereen bij Avelgem een stap hoger wilde zetten, maar in mijn eentje was het niet mogelijk om dat te behalen. Voetbal is een ploegsport: je wint of verliest samen. Uiteraard is het de trainer die de tactiek bepaalt, maar het moet zijn dat ik het op dat vlak de vorige seizoenen er toch niet slecht van af bracht, anders had ik hier geen negen seizoenen gewerkt. Een ploeg die kampioen speelt, heeft ook niet altijd de beste trainer. De T1 van de ploeg die degradeert, is eveneens niet altijd de slechtste leerling van de klas.”
Veel respect voor ex-ploeg
Twee weken geleden ging Bruno Vanterwyngen zijn ex-ploeg bekijken op het veld van FC Meulebeke en zag Avelgem met 4-2 aan het kortste eind trekken. “Maar dat deed me helemaal geen plezier”, reageert hij. “Daarvoor heb ik te veel respect voor mijn ex-ploeg. Ik wilde vooral mijn spelersgroep een hart onder de riem steken en heb na de match genoten van het samenzijn. Tenslotte heb ik bij Avelgem een geweldige tijd gehad. Het zou niet netjes zijn om nu met modder te gooien. Goed, aan het voetbalhuwelijk kwam een einde en dat had ik bij de start van het seizoen niet zien aankomen. Het was mooi geweest hadden wij op het eind van het seizoen in alle vriendschap kunnen afscheid nemen. Het werd me niet gegund. Maar daarom ga ik nu nog niet negatief doen.”
“VK Avelgem heb ik voor altijd in mijn hart gesloten, evenals de mensen van het bestuur”
Techniektrainer
“Of ik het voetbal mis? Uiteraard, daar moet je niet aan twijfelen”, vervolgt hij. “Gelukkig kan ik momenteel als techniektrainer nog mijn ei kwijt bij Pieter-Jan Sabbe. Maar ik mis vooral de wekelijkse trainingen en wedstrijden met mijn spelersgroep. De sfeer met mijn jongens was schitterend. Toen ik de beslissing nam om er zelf een punt achter te zetten, heb ik er een aantal nachten van wakker gelegen. Tenslotte was VK Avelgem mijn club geworden. Maar als je niet meer het vertrouwen geniet, en achter je rug sommige commentaren hoort, moet je de juiste conclusies trekken.”
VK Avelgem en Bruno Vanterwyngen leken lange tijd twee handen op één buik. “Het was een harde noot om te kraken”, bekent de 40-jarige Harelbekenaar. “Maar VK Avelgem heb ik voor altijd in mijn hart gesloten, evenals de mensen van het bestuur, met voorzitter Johan Pauwels voorop. Ik beklaag me niets.”
Op zoek naar nieuwe club
Hij beseft dat wie op dit moment als T1 een voorstel krijgt, meestal bij een ploeg terechtkomt die onderaan bengelt. “Maar dat schrikt mij niet af. De goesting en de vibe zijn nog steeds aanwezig. Ik ga niet in een hoekje zitten jammeren. Een club die op zoek is naar een nieuwe trainer mag mij altijd contacteren. Ondanks de scheiding met Avelgem is mijn zelfvertrouwen niet aangetast. Ondertussen heb ik al een zestal clubs aan de lijn gehad. Voorlopig heb ik nog nergens toegehapt, ik zal niet over een nacht ijs gaan.”
Samen met Bruno Vanterwyngen gooide ook T2 Dieter Vercoutere de handdoek in de ring. “Dieter is een vriend voor het leven. Hij zag het niet zitten om de rechterhand te worden van een nieuwe T1. Zodra ik een nieuwe club heb gevonden, mag ik hem bellen.”
