Zijn tweede poging om de Barkley Marathons in de Verenigde Staten tot een goed einde te brengen, is helaas niet gelukt. Toch blijft het vuur bij ultraloper Karel Sabbe branden. “Ik ben érg diep gegaan en de ontgoocheling is nog altijd groot, maar ooit zal ik de zwaarste loopwedstrijd ter wereld tot een goed einde brengen. Schrijf dat maar in dikke letters op.”
De Barkley Marathons in het Frozen Head State Park, diep in de Amerikaanse staat Tennessee, is voor gewone stervelingen als u en mij je reinste gekkenwerk. Duizel even mee. Deelnemers krijgen zestig uur de tijd om in totaal 160 kilometer en liefst 18.000 hoogtemeters af te werken. Niet op een gepolijst parcours, wel doorheen een onherbergzaam en ruw landschap waar om elke hoek een nieuwe verrassing kan lonken.
Die uitdaging ging de van Waregem afkomstige ultraloper Karel Sabbe voor de tweede keer aan en lange tijd zag het er naar uit dat hij de eerste atleet sinds 2017 zou worden die de helletocht zou uitlopen. De voorbije 36 jaar hebben amper vijftien deelnemers de finish bereikt, want naast de fysieke uitdaging moeten de lopers via kaart en kompas hun weg zien te vinden.
Het noorden kwijt
Karel, die zich in aanloop naar de Barkley Marathons tot in het kleinste detail had voorbereid, zat aanvankelijk erg goed in de wedstrijd. Zijn eerste lus werkte hij in een toptijd van 8 uur en 7 minuten af en na drie van de vijf lussen was hij zelfs de snelste. Maar toen ging het fout.
De felicitaties na mijn opgave wilde ik niet in ontvangst nemen
“Ik raakte verdwaald”, legt Karel uit. “Ik was al meer dan 32 uur aan het lopen en raakte steeds vermoeider. Ik was letterlijk het noorden kwijt. Het was pikdonker en die vierde lus moest in spiegelbeeld afgelegd worden, wat het er allesbehalve makkelijker op maakte. Zowel fysiek als mentaal zat ik echt op het randje. Ik kon gewoon niet meer helder nadenken.”
Uiteindelijk belandde Karel na twee uur wandelen in een klein dorpje, waar hij hulp zocht. “Ik sprak een vrouw met twee kinderen aan, maar toen bleek dat ik tegen een vuilniszak aan het praten was. Ik zag een pak dingen die er gewoon niet waren. Een boom stelde ik dan weer als een beer voor…”
Ongeruste automobilisten, die Karel zagen liften, contacteerden de politie. “Die kreeg te horen dat er een verwarde vrouw verkleed als een indiaan door het dorp aan het zwerven was”, glimlacht Karel. “De sheriff, die de wedstrijd gelukkig kende, bracht me terug naar het startpunt.”
Derde keer, goeie keer
Na een eerste poging in 2019 kon Karel ook nu de finish niet bereiken. “Eerlijk? Ik was – en ben nog steeds – enorm ontgoocheld. Ik was er écht klaar voor. Ik had de ervaring van drie jaar geleden en kende het parcours tot de kleinste kiezel.”
“Maar de Barkley Marathons heeft zijn reputatie opnieuw alle eer aangedaan. Ik heb me al honderden vragen gesteld. Wat als ik bepaalde zaken net iets anders had aangepakt? Zou ik het dan wel gehaald hebben?”
Toen de sheriff Karel bij organisator Lazarus Lake afleverde, kreeg de atleet, die met zijn vrouw Emma Vandoorne en hun zoontje Jack (2) in Anzegem woont, felicitaties.
“Maar die wilde ik niet in ontvangst nemen”, klinkt het. “Ik heb het misschien goed gedaan, maar niet goed genoeg. Ik spaar ze liever op voor wanneer ik wél in mijn missie slaag.”
En dat zal zeker lukken, benadrukt Karel. “Ooit zal ik de Barkley Marathons uitlopen, daar ben ik van overtuigd. Ik ben nog maar 32 en heb nog enkele topjaren voor mij. Of ik me volgend jaar opnieuw aan de tocht waag, laat ik nog even in het midden. Maar de derde keer moet de goede keer worden.”
Karel droomt er ook van om Nieuw-Zeeland van noord tot zuid al lopend te ontdekken, goed voor een traject van 3.000 kilometer in dertig dagen.
“Ik heb nog even tijd om mijn volgend doel in stelling te zetten, want zo’n Barkley Marathons mag je niet onderschatten. Na mijn opgave heb ik een volle namiddag en nacht geslapen en was ik enkele kilo’s vermagerd. In die 40 uur heb ik hoop en al twee keer moeten plassen. Ik was volledig gedehydrateerd.”
Meditatie
Ondertussen is Karel opnieuw aan de slag als tandarts in Ronse, maar het ultralopen laat hem niet los. “Ik beschouw het als mijn vorm van meditatie. Tijdens het lopen kan ik de hele wereld rondom me vergeten en raak ik in een soort trance.”
“Voor veel mensen lijkt het fysiek uitputtend, maar ik haal er net bakken energie uit. De komende weken blijf ik lopen, maar op een iets lager tempo. Vier sessies per week, goed voor zo’n honderd kilometer. En dan kan ik rustig opbouwen naar een nieuwe uitdaging, maar nu ligt de focus op mijn gezin en job.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
