Het was alweer het jaar van de Belgian Cats. Voor de tweede opeenvolgende keer Europees basketbalkampioen, na een bloedstollende finale tegen Spanje. Sonja Tankrey (65) en Irina Medvedeva (50), allebei ex-Cat én moeders van huidige ster Emma Meesseman en aankomende ster Nastja Claessens kletsen vrolijk over hún EK 2025 en over het leven zoals is met een dochter die in het verre buitenland furore maakt..
De Triomfen van 2025. Senior writer Frank Buyse selecteerde drie hoogtepunten uit het West-Vlaamse sportjaar 2025. Deel 1: Sonja Tankrey en Irina Medvedeva, de moeders van Belgian Cats Emma Meesseman en Nastja Claessens.
Sonja Tankrey speelde met de Belgian Cats een EK in 1980 en in 1985, Irina Medvedeva (50), een ingeweken Russische, haalde met de nationale basketploeg in 2005 en 2007 het EK. Toen waren dat voor het Belgisch basketbal nog geschiedenisloze tornooien…
Irina en Sonja ontmoetten elkaar eerder op wedstrijden van hun dochters, maar het wordt in de Waregemse sporthal De Treffer de eerste echte kennismaking. Emma (32, Ieper) en Nastja (21, Deerlijk) zijn na de laatste kwalificatiematchen voor het EK 2027 – waar België als medeorganisator al voor geplaatst is – net terug vertrokken naar hun club. Emma naar de Turkse topclub Fenerbahçe en Nastja naar het Amerikaanse collegeteam Kansas State Wildcats, haar volgende stap naar de prestigieuze WNBA-competitie, waar Emma al zoveel furore maakte.
En zo gaat dan: de moeders zitten nauwelijks neer of het gaat meteen over het eten van hun beide topsporters, eenmaal thuis.
Sonja: “Emma is drie dagen thuis geweest en ze wilde drie dagen na elkaar witloof in hespenrolletjes…”
Irina: “Nastja wilde vooral frietjes. Ze durft ook al eens een McDonald’s binnenstappen.”
Genoteerd! Maar eerst dat EK van afgelopen zomer. Natuurlijk waren ze erbij. Eerst in Tsjechië.
Sonja: “Ik heb kennisgemaakt met de Flexbus, een hele ervaring! We zijn via Wenen naar Brno gereden, waar ik tijdens de kwalificatiematchen met de mama van Ine Jooris in een kleine B&B verbleef. Het was dan wel nog even afwachten of de ploeg verder zou gaan, naar Piraeus in Griekenland, maar ik had vooraf ook ginder een B&B geboekt. Ik ben nochtans best bijgelovig – stel dat de ploeg zich niet kwalificeert… – maar dacht dan maar: dan worden het vakantiedagen in Griekenland. Waarbij ik ook al een plaatsje voorzag voor Emma, voor het geval ze zouden uitgeschakeld worden.”
Irina: “Ik ben samen met mijn man Fré met de auto naar Tsjechië gereden. Niet evident hoor: er is daar maar één autosnelweg en dan al die vrachtwagens. Maar we wilden erbij zijn. Zoals we al van bij de jeugd zoveel mogelijk wedstrijden van Nastja hadden bijgewoond.”
Sonja: “Wij zijn na het WK U17 in Toulouse, toen Emma bij de seniors kwam, beginnen meegaan. Ik ga nu nog steeds eens kijken in Istanbul. Mijn man (Gil, die kinesist is, red.) moest altijd werken en kon pas na de competitie eens mee. Dan maakten we er een familievakantie van.”
Is jullie beleving van de matchen van nu anders, nu de Cats zo’n prijswinnaars en zo’n hype zijn geworden?
Irina: “Mij maakt dat eigenlijk niet uit. Ik supporter gewoon.”
Sonja: “Ik toch nog iets feller. Omdat het belangrijker is geworden, zeker?”
Emma vertelde ooit dat je haar maar één keer heb moeten proberen te coachen. ‘Ik zei haar meteen: je bent mijn mama, niet mijn coach!’
Sonja: (lacht) “Nooit meer over gediscussieerd.”
De papa van Nastja was bij Waregem wel lang écht haar coach.
Irina: “Dat was nooit een probleem. Omdat Fré het veel beter kan aanbrengen dan ik.”
Oké. De back-to-back champions werden enthousiast en massaal gevierd op de Grote Markt van Brussel. Mochten jullie mee in het stadhuis? Zijn dat de momenten waarop je het meest trots bent op jullie dochter?
Irina: “Ik hou niet echt van zo’n drukte, maar Fré is mee geweest. Ik vond het achteraf jammer dat ik niet ben mee geweest.”
Sonja: “De ouders mochten wel mee, maar ik ben in de massa tussen de gewone mensen gaan staan. Dat vind ik veel toffer. En dan supporter ik mee, hé. Natuurlijk ben ik dan trots. Maar dat ben ik ook op haar broer Thijs. Iedereen is toch trots op zijn kinderen? (glundert) Het was ook vooral genieten van wat de Cats en het basketbal kunnen losmaken. Dat doet mij nu ook denken aan de Spelen, aan de autosnelweg vanuit België richting Rijsel, het leek wel een weg met alleen maar Belgische supporters. Dat was ongelooflijk. In onze tijd konden we daar alleen maar van dromen.”
De huidige Cats overstijgen dat ruimschoots. Ook individueel bouwen jullie dochters een carrière uit waarvan jullie alleen maar konden dromen. Wordt die vergelijking soms gemaakt?
Sonja: “Bah neen! Wat wij vroeger hebben gepresteerd, is een afgesloten hoofdstuk.”
Irina: “Ja! Vergelijken kan ook gewoon niet, de begeleiding, de voeding… zijn zóveel veranderd. En het basket is zóveel sneller geworden.”
Al zei je in een interview in 2022 dat júllie generatie Cats individueel beter was dan de huidige?
Irina: “Intussen is de huidige basisvijf de top van Europa, hoor. Maar wij waren ook nog eens geen plóég, er was hoegenaamd geen teamgeest zoals nu.”
Sonja: “Over mijn tijd gaan we niet klappen, zeker? (grijnst)! Nu is alles in elk geval veel professioneler!”
Is het voor een moeder een voordeel dat ze ook aan de top heeft gespeeld en bijvoorbeeld de druk op topsporters kent?
Irina: “Je weet wat er kan mislopen.”
Sonja: “Zware blessures! Daar ben ik ook zo bang voor.”
Irina: “Supporteren vind ik stresserender dan zelf spelen. Dan kan je er wat aan doen, hé.”
Sonja: “Ik hield het die mirakelmatch tegen Japan niet uit. Terwijl ik vroeger begon aan de match en alle stress was weg. Weet je, ik heb ooit de kans gehad om naar Australië te gaan. Maar mijn ouders werkten niet mee. Mede daarom heb ik altijd gezegd tegen mijn kinderen: als jullie de mogelijkheid krijgen, gaan wíj jullie nooit tegenhouden.”
“Ik herinner me dat Emma na elke training in Frankrijk naar huis kwam en dan met tranen in de ogen weer vertrok”
Al is het niet evident, jullie dochter en hun mama zo ver uit elkaar? Emma had het daar in haar eerste jaar, bij het nochtans nabije Villeneuve-d’Ascq heel moeilijk mee. En Nastja liet zich ook aanvankelijk ontvallen dat ze haar familie mist.
Sonja: “Ik herinner me dat Emma na elke training in Frankrijk naar huis kwam en dan met tranen in de ogen weer vertrok.”
Irina: “Het is goed geweest dat Nastja eerst nog een jaar bij Castors Braine heeft gespeeld voor haar zes maanden bij het Baskische IDK Euskotren. Dat jaar kon ze nog regelmatig naar huis komen. Maar nu is Kansas ver natuurlijk… en missen wij haar. Ik ben héél blij als ze eens thuis is.”
Sonja: “Het moeilijkste waren die eerste maanden. Maar je wordt het gewoon. Al zei ik gisteren nog toen ze vertrok: ik ga je missen. Hoezo?, zei Emma (lacht). Emma is ook een stuk ouder dan Nastja en reist intussen al meer dan tien jaar de wereld rond.”
Irina: “En ze weten dat ze áltijd kunnen terugkeren naar huis.”
Emma zei al: indien Blue Cats Ieper een Europese topploeg was geweest, ik was nooit vertrokken uit Ieper.
Sonja: “Omwille van de mensen rond haar en de vertrouwde omgeving. Ze zei ook al: als ik stop met basketten, kom ik meteen hier wonen.”
Irina: “Ik hoop maar dat Nastja geen Amerikaans lief neemt. Ik zei toch al: keer aub terug…! Waarop haar zus Lina zei: jij bent ook verliefd geworden op papa en ook niet teruggekeerd!” (lacht)
Sonja: “Ik was toch bang dat ze met een Rus zou afkomen. Ik zou er niets kunnen tegen zeggen! (lacht). Turkije is al wat dichter. Je weet nooit, hé.”
Ach, Emma zei al dat haar tweede en échte leven pas na haar basketcarrière zal beginnen. Denkt Nastja ook zo?
Irina: “Ik denk het wel. Ze droomt er de laatste jaren alleen maar van om ooit in de Europa League te spelen. Die focus was er al in Spanje, hoewel ze toen nog niet rijp genoeg was voor zo’n avontuur. Nu is het ideaal: ze krijgt in het collegebasketbal alle faciliteiten om zich te ontwikkelen. Het is kinderbasket in vergelijking met de WNBA, Nastja is zelfs bij de meest mature van het team. Al is het ook heel fysiek.”
Hoe belangrijk is voor hen het land en de stad waar ze spelen en moeten leven? Emma vond alleen Chicago niet leuk.
Sonja: “Dat was vooral omdat ze minstens op anderhalf uur autorijden van het centrum waar de matchen werden gespeeld, woonde. Bovendien wil Emma altijd heel graag de stad en de plaatselijke cultuur leren kennen.”
Waken de moeders erover hoe ze daar leven, of ze wel goed eten en zo?
Irina: “Ik vind dat wel belangrijk. Amerikanen zijn niet meteen bekend voor hun goede eetgewoonten, hé? Ik ben ook meteen mee geweest naar Kansas om te kijken welke faciliteiten daar zijn en zo.”
Sonja: “We zijn wel overal geweest waar Emma speelde. In Chicago, Washington, New York, Moskou, Jekaterinenburg, Istanbul… Maar nooit van in het begin. Omdat ik vind dat ze zich zo snel mogelijk zelf moet integreren. Zo snel mogelijk haar plan moet kunnen trekken dus. Koken en zo. Emma kookt thuis ook altijd zelf, hoor.”
Irina: “Nastja af en toe. Maar toen ze in Spanje speelde, belde ze wel eens met haar oortjes in terwijl ze boodschappen deed. Dit of dat, mama…?” (lacht)
Hebben jullie dagelijks contact?
Irina: “Om de twee dagen ongeveer. Dan belt ze als ze naar school loopt. En als ik haar niet hoor, stuur ik wel een berichtje.” (lacht)
Sonja: “Emma belt al eens als ze aan het stappen is naar de zaal. Dan gaat dat tochtje sneller… Zo’n twee keer per week een kort gesprekje. Van oeist?” (lacht)
Irina: “Het tijdsverschil is een probleem, maar Fré mist geen match, hij staat elke nacht op om naar haar wedstrijden te kijken, met een abonnement op een streamingdienst. Vorige nacht stond de wekker om 1.30 uur. Ik blijf dan liggen hoor, ik kijk ’s anderendaags wel.” (lacht)
Sonja: “Ik stond aanvankelijk ook op voor Emma’s matchen. Maar dat is moordend. Want je raakt na de match niet meteen weer in slaap, hé. Maar heel raar, ik word wel elke keer vanzelf wakker als haar match begint – niets aan te doen. Zou ik… zou ik niet…”
Wat een moeder allemaal niet lijden kan… Iets anders: Emma heeft er altijd spijt van gehad dat ze haar studies kinesitherapie niet heeft kunnen afmaken. Nastja studeert wel nog steeds psychologie. Hoe belangrijk vinden jullie een diploma?
Sonja: “Emma heeft die studies kine aan de VUB anderhalf jaar kunnen combineren met haar basketbal maar het werd vooral door het vele reizen en de vele verre verplaatsingen in competitie te vermoeiend.”
Irina: “Het is vaak véél ja. Maar Nastja’s studiepakket is afgestemd op wat mogelijk is, momenteel tot het derde jaar. Ik denk niet dat ze zal kunnen doorgaan tot ze haar diploma heeft.”
Lina, 15, is ook een groot basketbaltalent, niet?
Irina: “Ze is net voor het eerst door het BOIC geselecteerd voor een basketkamp. Ze heeft ook haar basketdroom: ze wil haar zus achterna. Maar we merken geen spatje jaloezie, hoor. Ze basket liever zelf, maar naar Nastja’s belangrijke matchen kijkt ze wel. Hoeveel contact ze heeft met Nastja, weten we eigenlijk niet. Ze is nog steeds aan het puberen.” (lacht)
Sonja: “Emma stuurt wel eens een berichtje, of haar broer niet eens kan bellen. En dan hebben ze wel contact, maar ook Thijs zal dat niet gauw vertellen. En als de papa vraagt: heb je Emma nog gehoord, zeg ik: bel zelf eens hé.” (lacht)
Irina: “Fré vraagt zowat elke dag: heeft Nastja gebeld? En als ze al eens contact hebben, gaat het constant over basketbal.”
Sonja, Emma zal er na de Spelen van 28 mee klaar zijn, wordt verwacht. Kijk je daarnaar uit?
Sonja: “Niet echt. Ik weet wel dat het dichter komt. Maar we zijn er nog niet. Zolang het plezier in het basket opweegt tegenover wat ze mist, gaat ze door, zegt ze. En ze heeft nog altijd dezelfde ambities: de Europa League winnen, het WK en het EK met de Cats. Eerst maar eens kijken of ze zich kunnen kwalificeren voor de Spelen.”
“Ik hoop maar dat Nastja geen Amerikaans lief neemt”
Je klinkt al even voorzichtig als je dochter. Emma wil ook nooit verder dan de volgende match kijken. En gevraagd naar haar sportieve plannen zei ze onlangs: ‘ik weet nog niet eens wat ik volgende week ga doen’.
Sonja: “Ze is écht zo. Maar sowieso wil ze niet ver vooruit plannen. Dat is al zo sinds haar eerste contract met Moskou. Dat was meteen voor vier jaar, waarbij ze wel de eerste twee jaar mocht kiezen waar ze speelde (dat werd Villeneuve-d’Ascq, red.). Maar plots werd de manager van Moskou doodgeschoten en bleef er niets meer over van de ploeg waardoor ze halfweg het seizoen moest vertrekken naar Jekaterinenburg. Toen heeft ze gezegd: ik ga nooit meer een contract tekenen van langer dan één jaar!“
Irina, toen Nastja op haar zeventiende werd vergeleken met Emma zei je in KW: ‘ik hoop vooral dat ze even bescheiden zal blijven als Emma.’
Irina: “Ik hoop dat nog steeds.”
Sonja: “Vorige week werd ze voor de Trofee van Sportverdienste nog ontvangen in het stadhuis van Brussel. Bij alle lof voor Emma fluisterde ik: moet je nu niet een keer rechtstaan…? Emma: bah neen, dat is niet voorzien in de planning…“
Irina: “Nastja houdt gelukkig nog steeds haar voeten op de grond. Maar ik wil ook nog eens herhalen dat de vergelijking van hun baskettalent onzinnig is. Niet omdat ze op een andere positie spelen, maar omdat Emma een uitzonderlijk natuurlijk talent is. Níémand, maar echt níémand mag je met haar vergelijken. Een beetje zoals niemand te vergelijken is met Pogacar.”
Sonja: “Het overkwam ook Emma, zij werd constant vergeleken met Ann Wauters. Toen zei ze: ik ben gewoon Emma.”
En tot slot: zien jullie jullie dochters onder de kerstboom?
Sonja: “Emma komt in de week voor kerst naar huis en moet dan op kerstdag zelf terug naar Turkije. Veel maken we daar niet van, als we die dagen met het gezin samen willen zijn, kunnen wíj ook naar daar gaan, hé.”
Irina: “Zowel Nastja als ik zijn gek van de kerstsfeer. Ze kan maar vier dagen afkomen en aangezien het heel lang vliegen is met moeilijke verbindingen is dat niet evident, maar ze wil per se komen.”
Sonja: “Ik heb twee jaar geleden wel kerstslingers gekocht voor Emma’s appartement. Alleen weet ik niet of ze die wel heeft meegenomen.” (lacht)
Volgende week: de comeback van Shari Bossuyt.
