“Het summum voor elke topsporter”: Belgian Cat Elise Ramette (25) uit Ieper mag naar haar eerste Olympische Spelen

De Olympische Spelen in Parijs staan voor de deur. De Belgische selectie telt 164 atleten en daarbij zitten enkele streekgenoten. Een van hen is Belgian Cat Elise Ramette (25) die zal debuteren op de Spelen. Een reconstructie van haar road to Paris.

Elise Ramette is de dochter van Kris Ramette en Carine Sinaeve. Ze kreeg de basketmicrobe mee van haar vader. “Hij en zijn twee broers hebben allebei een basketverleden. Intussen speelt mijn kleine broer ook graag met de bal. Wie weet komt er dus nog een opvolger”, vertelt Elise, die in november 26 jaar wordt en in Ieper opgroeide. “Ik volgde mijn lager in de Capucienen en later ging ik voor twee jaar naar de Topsportschool in Brugge. Uiteindelijk sloot ik mijn middelbaar af in het Ieperse College, waarna ik verder ging studeren aan de UGent in de richting kinesitherapie en revalidatiewetenschappen. Nu ben ik nog steeds bezig met deze opleiding. Sinds ik profbasket speel, staat het echter op een lager pitje.”

Je legde al een hele weg af om profbasketter te zijn. Wanneer stond je voor het eerst op het parket?

Elise: “Op zesjarige leeftijd begon ik bij de basketschool in Ieper en ik sloot me aan bij de Blue Cats. Vanaf je 14 mag je meedoen in de eerste ploeg. Mijn coach was toen Philip Mestdagh en hij zei een week voor mijn verjaardag dat ik de week erop in de selectie zou zitten. In het zesde middelbaar verhuisde ik naar Gentson. Daar kende ik met een kruisbandletsel mijn zwaarste blessure uit mijn carrière. Met Sint-Katelijne-Waver en Castors Braine volgden nog twee Belgische eersteklasseclubs, waar ik kon proeven van Europese wedstrijden. Ik speelde bij topploegen in België, maar kon helaas nooit kampioen worden. Het was steeds net niet. In de beker kon ik wel één keer de trofee in de lucht steken.”

Na Braine volgde dan een nieuwe stap naar het buitenland. Was het moeilijk om België achter te laten?

“Door die Europese wedstrijden te spelen, droomde ik wel van meer. Last van heimwee heb ik niet echt, ik ben sociaal aangelegd om snel nieuwe mensen te leren kennen. Sinds ik bij Sint-Katelijne-Waver speel, heb ik een manager. Dat is Lot Wielfaert, de vrouw van Ann Wauters, die werkt voor Max Agency. Na Braine kwam ik bij het Spaanse Cadi La Seu terecht. Na twee jaar was ik nu toe aan iets nieuws. De plekjes voor mijn positie als point guard zijn echter duur. Ik ben blij dat ik in Spanje kon blijven en ga binnenkort een nieuw avontuur aan bij promovendus Badalona. De Spaanse competitie ligt me wel. Badalona is een grotere stad dan Cadi La Seu en het ligt op slechts 15 minuten van Barcelona. Ze beschikken over uitstekende faciliteiten. Ik kom er in een ploeg terecht met landgenote Serena-Lyn Geldof.”

Ben je nog vaak in Ieper?

“Als ik vrij ben, dan kom ik graag terug. Sinds april ben ik terug van Spanje. Ik spreek dan af met vrienden en familie. Mijn ouders zijn van groot belang geweest in mijn carrière. Ik speelde sinds mijn 12de op landelijk niveau en ze voerden me overal rond. Ze kwamen ook steeds naar de matchen kijken en kwamen intussen al enkele keren naar Spanje. Door de aanloop naar de Spelen leefde ik de voorbije weken vooral tussen mijn koffers. Ik pendel vooral tussen mijn beide ouders en de voorbereiding met de Cats.”

Word je vaak herkend op straat?

“Sinds onze EK-zege, wat voor mij het hoogtepunt uit mijn carrière is tot nu toe, merk je wel dat we nog meer bekendheid verworven hebben. Het gebeurt dat kinderen op de foto willen of ik tekende al eens een foto of een bal. Het is altijd fijn dat je jonge mensen kan inspireren.”

“We weten dat de finale op 11 augustus is, maar zo ver zijn we nog lang niet”

In Tokio was je er net niet bij. Je zal nu wel opgelucht zijn dat je deel uitmaakt van de 12-koppige selectie van Rachid Meziane?

“Ik ben al sinds de U16 jeugdinternational en dan droom je uiteraard om ooit eens de Spelen te halen. Dat is het summum voor elke topsporter. Tijdens de vorige Spelen werkte ik een stage af en stond ik in de kineruimte te kijken naar de match van Australië. De niet-selectie voor Tokio was jammer, maar ik kon het zeker plaatsen. Ik dacht op dat moment mijn tijd komt nog. Mocht ik er nu niet bij geweest zijn, dan zou de ontgoocheling groter zijn. Op mijn positie beschikken we met de twee Julies (Vanloo en Allemand, red.) over twee wereldtoppers. Ik leer veel bij hen en ook van de andere ervaren speelsters. Mede-Ieperlinge Emma Meesseman is iemand waar ik letterlijk en figuurlijk naar opkijk. Een fantastische speelster die altijd met de voetjes op de grond blijft.”

Ken je Emma goed?

“Ja, we carpoolen steeds samen naar de trainingsstages in Kortrijk. Het zijn geanimeerde autoritten in Taxi Emma. We babbelen veel en het gaat heus niet alleen over basket. De voorbije weken zaten we vooral in Kortrijk voor onze trainingen en oefenmatchen. Het Parkhotel is onze uitvalsbasis en dat zal ook zo zijn tijdens de Spelen. De groepsfase is in Rijsel en dus is het een korte verplaatsing vanuit Kortrijk.”

Hoe hoog leggen jullie de lat met de Cats in Parijs?

“We weten dat de finale op 11 augustus is, maar zo ver zijn we nog lang niet. Ik denk dat we in een stevige poule zijn terechtgekomen. De top twee en twee beste derdes gaan door, maar ik denk dat we niet te veel mogen rekenen op een derde plaats en vooral moeten mikken op de top twee. De Verenigde Staten zijn favoriet voor groeps- en eindwinst. De eerste match tegen Duitsland wordt meteen cruciaal en ook tegen Japan wordt het een spannende wedstrijd. Ons doel is om Parijs te halen, waar de kwartfinales zullen plaatsvinden.”

Eerst deze Spelen dus, maar denk je stiekem al aan Los Angeles 2028?

“Dat zou fantastisch zijn. Het is nog ver weg en je plaatst je niet zomaar voor de Spelen. Er is een heel stappenplan verbonden om je te kunnen kwalificeren.”