De Europese titel van de Belgian Cats is er eentje met een serieus West-Vlaams randje. Wij waren als krant de afgelopen twintig jaar dan ook een bevoorrechte getuige van de evolutie van de steunpilaren van de Cats. Van Emma Meesseman, over Julie Vanloo tot Kyara Linskens: 20 jaar aan artikels schetst een unieke inkijk in de evolutie van de kampioenenmakers. Over Ann Wauters, een voetbalcarrière en lucky number 13.
31 januari 2003. In deze krant is er voor het eerst sprake van ene Emma Meesseman. Op dat moment is ze een meisje van tien jaar dat basket bij de microben van Racing Digilearn. Langs Emma Meesseman en Stijn Stevens nam Racing direct de touwtjes in handen, staat er te lezen. Toen al was Meesseman dus al de dirigent van het team. Twintig jaar later staat de teller van het aantal artikels over Meesseman op net geen 1.500 – 1.496 om precies te zijn. En wat is er in die tijd veel veranderd.
Net zoals dat bij collega-Cats Julie Vanloo en Kyara Linkens het geval was, zat deze krant op de eerste rij bij de ontbolstering van een toptalent dat volgens kenners nu al is uitgegroeid tot een van de beste vrouwelijke basketters ooit.
Beter dan Ann Wauters
Dat had Meesseman zelf nooit durven dromen. “Ik wil beter worden dan Ann Wauters. Ik wil wel Emma blijven, maar sowieso is het al een eer om met haar vergeleken te worden”, liet een 18-jarige Meesseman in 2011 optekenen in een interview met ‘de sterren van morgen’. Missie geslaagd, kunnen we nu al stellen. De individuele prijzen spreken al voor zich: MVP (Most valuable Player, red.) op het afgelopen EK, MVP in de WNBA Finals, MVP van de Euroleague, MVP in de Finals van de Turkse competitie. Niet dat ze van die persoonlijke bekroning wakker ligt: “Individuele titels interesseren me niet. Toen ik voor het eerst uitgeroepen werd tot MVP op het EK, was ik 17, maar verloren we wel de finale. Eerlijk, ik zou meteen duizend individuele prijzen inwisselen voor een gouden plak”, klonk het toen.
Meesseman lacht als we haar maandag bij aankomst in Zaventem die quotes voorleggen. “Ik heb met Ann samengespeeld, dus dan was dat niet meer zozeer een doel. Het is eerder een doel om zoveel mogelijk te winnen. Het leukste vind ik geschiedenis schrijven en ik denk dat we met de Cats nu wel een heel mooie pagina geschreven hebben.”
“Ik wil beter worden dan Ann Wauters” Emma Meesseman in 2011
En dan spreekt ze niet alleen over de Europese titel, maar ook over de kwalificatie voor de Spelen in Tokio van 2021. Iets wat voor de 18-jarige Meesseman al een doel was: “Ik maak deel uit van een sterke generatie. Als je de lichting van -18 en -16 toevoegt, hebben we een team waarmee we zelfs naar de Olympische Spelen kunnen. Daar droom ik van, doen wat Ann niet bereikt heeft.” Soms komen dromen uit. Want die generatie waarvan sprake, bleek uiteindelijk ook effectief de hofleverancier voor de groep dames die nu hoge toppen scheert.
Geen voetbalcarrière
Wie ook deel uitmaakte van die generatie was Julie Vanloo. Al droomde zij toen eigenlijk vooral van een voetbalcarrière. “Voetbal blijft mijn allergrootste passie”, vertelt ze al in 2014 in één van de net geen 800 artikels die over haar verschenen zijn bij deze krant. “Vlak voor de opwarming van een match ga ik bijvoorbeeld altijd in mijn eentje nog wat sjotten.” Vanloo speelde zelfs lange tijd voetbal en trainde in een recent verleden nog mee met de vrouwenploeg van Club Brugge – haar grote liefde. Gelukkig voor basketbalminnend België koos de driepuntspecialiste uiteindelijk toch maar voor het basketbal. Een keuze die ze haar niet beklaagd heeft. “Tijdens moeilijke momenten denk ik weleens ‘oh, had ik maar gevoetbald’ en het was inderdaad een droom, maar nu is dat toch wat afgezwakt. Uiteraard is mijn passie voor basketbal evengoed enorm, hoor, maar voetbal, en dan vooral Club Brugge, zit wel echt in mijn hart. Ik ben blauw en zwart (lacht). Mijn ontmoeting met Charles De Ketelaere op het EK was dan ook een speciaal moment. Ik vind hem de beste speler die we ooit gehad hebben.”
“Tijdens moeilijke momenten denk ik weleens ‘oh, had ik maar gevoetbald’” Julie Vanloo
Van fan naar idool
Net als Meesseman had ook Vanloo trouwens een serieuze boon voor basketbalicoon Ann Wauters. In onze krant vertelde ze in mei 2004 zelfs trots over haar ontmoeting met haar idool. “Ann heeft een website die ik thuis of samen met mijn vriendinnen veel bezoek. Zo kwamen we te weten dat Ann een originele wedstrijd uitschreef met als hoofdprijs haar T-shirt waarmee ze in Zuid-Korea (Seoul) gespeeld heeft. Het was de bedoeling om aan Ann duidelijk te maken waarom je zo dolgraag dat T-shirt wilde winnen. En blijkbaar heeft mijn verhaal indruk gemaakt op Ann, want er waren duizend inzendingen en toch won ik de hoofdprijs.”
En zo trokken papa Philippe en mama Fabienne met Julie en haar jarige vriendinnetje… Hanne Mestdagh – die later zelf ook 103 caps voor de Cats zou verzamelen – naar Valenciennes, waar Ann Wauters aantrad. “Het werd onvergetelijke dag”, vertelde Julie verder. “Uiteraard had ik de T-shirt van Ann aan en tijdens de pauze werden we opgemerkt door een medewerker van Ann. Er werd meteen een meet & greet geregeld voor na de wedstrijd. Ann was bijzonder vriendelijk. We mochten met haar op de foto en ze tekende mijn bal en mijn sporttas. Ze bleef nog een hele tijd spontaan met ons babbelen, over basket én over mijn verhaal dat ik opgestuurd had! Wij vinden haar allemaal letterlijk en figuurlijk een grote madam, zowel op als naast het terrein. Ik hoop ooit even goed, of toch even bijna even goed te worden als Ann. Blijven trainen en vooral groeien, heeft ze gezegd.”
Negentien jaar later is Vanloo zelf uitgegroeid tot een idool voor heel wat meisjes. Bij de terugkeer van de Cats maandagavond hadden niet toevallig heel wat meisjes zich twee dotjes in hun haar aangemeten, iets wat Vanloo zichtbaar enorm trots maakte. “Ik vind het supercool”, glunderde ze. “Het is iets waar ik mee begonnen ben bij mijn club Montepellier als een middel om na een nederlaag iedereen te doen lachen. Nadien ben ik dat blijven doen als een soort geluksbrenger en uiteindelijk heeft het ook dit toernooi geluk gebracht.”
Geluksnummer 13
Wie – of wiens rugnummer – de Cats ook geluk bracht op het EK was Kyara Linskens. Zo werd ze dankzij haar achttien punten in de finale zelfs verkozen tot MVP in de finale. Maar wat opvalt: waar Vanloo en Meesseman in onze archieven goed zijn voor respectievelijk 776 en 1.496 zoekresultaten, zijn dat er voor Linskens ‘slechts’ 359. “Geen grote babbelaar”, luidt de verklaring. Al verklaarde ze in een interview(tje) in 2010 wel waarom ze steeds met het nummer 13 speelt. “Dat is mijn geluksnummer, ook omdat ik op de dertiende verjaar”, klonk het toen. “En ik denk dat het nu wel duidelijk is dat het effectief geluk brengt!”, voegde Linskens er dertien jaar later lachend aan toe. (PVH/CJ/TM)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
