Julie Vanloo heeft op de wekelijkse brief van Karl Vannieuwkerke gereageerd met een pakkend antwoord. De West-Vlaamse schreef met de Belgian Cats geschiedenis na een historische gouden medaille op het EK basketbal.
Lieve Karl,
Heel veel dank voor de tijd die je hebt genomen om deze mooie brief naar mij te schrijven. Ik kan je zeggen, je woorden hebben me diep geraakt. Ik ben niet zo sterk in het neerpennen van mijn emoties, maar weet je Karl, ik heb ‘hierover’ lang met niemand gepraat maar vooral hard blijven werken. Ik wachtte geduldig af tot mijn moment zou komen…
Opgeven of terugslaan
Je schreef in je brief over de Olympische Spelen in Tokio. Eerst moesten we ons kwalificeren om op de Spelen te geraken. Het olympische kwalificatietornooi werd georganiseerd in eigen land. Toen ik hoorde dat dit in mijn eigen geboortestad zou plaatsvinden, was ik euforisch van vreugde. Samen met mijn familie, mijn vroegere school en het stadsbestuur gingen we er één groot feest van maken. Maar toen werd ik voor het eerst sinds mijn 15de levensjaar niet opgenomen in de selectie. Ik had zelfs geen plaats gekregen in de brede kern. Een reden hiervoor heb ik nooit gekregen.
Eerlijk of oneerlijk, dat laat ik in het midden. Nog nooit voelde ik mij zo machteloos en diep gekwetst. Ik heb dit aanvaard, gezwegen, verder gewerkt en blijven vechten met een positieve attitude. Ik heb hieruit heel veel geleerd, onder andere dat topsport en onrecht soms hand in hand gaan. Dat is nu eenmaal zo. En dan heb je twee keuzes, opgeven of terugslaan.
Bloed, zweet en tranen
Ik vocht terug en toen was er Tokio 2021. Ik kwam terug in de ploeg, maar ik was zo onzeker. Ik kon niet functioneren op het plein, laat staan presteren. Ik stond verstijfd van angst om iets verkeerd te doen, had 0.0 plezier in mijn spel en vertrouwde niets of niemand meer. Na die match tegen Japan had basket echt even geen zin meer voor mij, maar opgeven? No way. Ik ben vertrokken naar Rusland en ben blijven geloven in mijn eigen kunnen, blijven werken aan die mentale weerbaarheid en ik heb de deuren opengehouden. Ik heb mijn eigen doelen gesteld, een weg getimmerd, deze dag per dag bewandeld samen met de steun van de juiste mensen op die weg die ik zelf heb gecreëerd.
Ik maakte abstractie van alle mogelijke afleidingen en ben blijven geloven dat ik op een dag zou kunnen tonen wat ik in mijn mars heb. Alles gebeurt met een reden, waarbij ik één quote van mijn grote voorbeeld, Kevin Durant, steeds voor ogen hield: “Be so good they can’t ignore you”. Ik wilde en zou een manier vinden zodat ze mij nooit meer aan de kant konden zetten. Ik heb gewerkt en blijven werken om deze mentaliteit aan te leren. En ik kan je zeggen, het heeft me bloed, zweet en tranen gekost. Zoals ik leerde van Club Brugge, de club van mijn hart: no sweat, no glory. Ik ging er tijdens de zomers gaan trainen. Ik trainde in eerste klasse met die meisjes waarbij ik op alle vlakken heel veel leerde.
“Aan alle jonge meisjes zeg ik: nooit opgeven”
En toen gebeurde het, Karl. Ik kreeg mijn kans! Iets waar ik jaren op heb gewacht, ik was mentaal en fysiek zo klaar om die te grijpen. Voor de start van het EK zei Emma mij: “Julie, jij kan in het All Star 5 van het toernooi zitten. Je beseft dat toch?”. En weet je? Haar woorden gaven me zoveel vertrouwen en vleugels. Coach Rachid gaf mij minuten en mooie grote kansen en onder impuls van mijn lieve ploegmaten kreeg ik vleugels die me naar ongeziene hoogtes brachten. Deze mix van vertrouwen, blijven geloven in eigen kunnen en hard werken zorgden ervoor dat ik hard kon terugslaan en aan dit fantastische team een mooie bijdrage kon leveren.
Weet je Karl, ik wil gewoon plezier hebben in dat spelletje, ik wil aan alle jonge meisjes meegeven dat je nooit mag opgeven. Ze moeten blijven geloven in hun dromen. Van tegenslagen leer je ontzettend veel en ze maken je ook op alle vlakken sterker. En what goes around, comes around.
Diep ontroerd
Ik ben zo blij, zo gelukkig en ook wel een heel klein beetje fier. Wij Belgian Cats verdienen dit!
Nogmaals Karl, bedankt. Je brief heeft me diep ontroerd want ik ben een emotionele mens. Ik kom gewoon van heel ver….
Karl, last but not least wil ik jou mijn oprechte appreciatie tonen voor de eerlijke en warme persoon die jij bent. Vlaanderen heeft heel wat te bieden op vlak van sport, en dat mag ook gezegd worden van onze commentatoren. Vive le Vélo en alle koers- en sportnamiddagen zouden niet hetzelfde zijn zonder jou en José, dat heerlijke duo dat ons steeds doet smullen van jullie authentieke ingevingen en observaties op en rond de koers. Ik wens jou dan ook het allerbeste toe voor de toekomst samen met jouw familie.
Liefs,
Het Duracell-konijn
Julie Vanloo #35
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier