Het Ieperse sportcentrum wordt een supporterscentrum voor de Belgian Cats: achter de Meesseman-gevel staat nu een scherm voor kinderen van het sportkamp en de kantine zat bomvol. Ook Filip (61) was er, ondanks een voet die op verschillende plekken gebroken is. “Ik liet mijn gips maken in drie kleuren.”
In Ieper, thuisstad van Emma Meeseman en Elise Ramette, was de spanning te snijden voor de match van de Belgian Cats tegen Spanje, een van de laatste hordes tot de medailledroom. De kantine van het sportcentrum is de hotspot voor Ieperse supporters die niet naar Parijs reisden. Hoe kan het ook anders met een gigantische Emma op de gevel en met een referentie naar haar roots aan de ingang: “Hier droogde Emma de jongens uit haar ploeg zo vaak af dat ze er boos van werden”.
“Hier kwam ik alle olympische matchen bekijken, maar nu zit ik voor het eerst buiten te supporteren”, lacht Sybille Dejonghe (47). “Ik kan het scherm goed zien door het raam en zit op het terras te genieten van het weer. Zon en sfeer, het is hier geestig. Ik leerde de basketbalsport kennen door mijn partner. We steunen de Cats enorm en zeker onze Iperlingsjes.”
Filip Degels (61) kwam zelfs voor het eerst in zijn rolstoel. “Ik brak mijn voet op verschillende plaatsen na een ongeval op mijn bedrijf”, vertelt hij. “Het is een heel slechte breuk. Toch ga ik supporteren. De dag voor de kwartfinale van de Cats had ik een nieuw gips nodig en ik liet het maken in de Belgische driekleur. Dat was duurder: 2,5 euro per kleur (lacht), maar dat geeft niet. Het is prachtig dat we zover gekomen zijn, het geeft een boost.”
Filip trok afgelopen zondag zelfs naar Rijsel en maakte er het mirakel mee. “Ik was er welgekomen en mocht de match tegen Japan volgen op een fantastische plek.” Parijs bleek een stap te ver, het Ieperse ‘Emma-centrum’ niet. “Prachtig hé, die muurschildering. Er is veel volk, maar ik kon de kwartfinale goed volgen. Hier is de sfeer super, het leeft enorm in onze basketstad. Mijn kinderen spelen basket, de mama van Emma woonde ooit dichtbij en we horen mekaar nog geregeld. Ik zit in het gips tot 11 september en moet het binnen 14 dagen nog eens vervangen. Een gips in goud? Laat ons hopen.”
Ondanks de grote massa in de kantine juichten de jongsten het luidst aan de andere kant van het sportcentrum: achter de Meesseman-gevel mochten kinderen van het sportkamp supporteren voor een groot scherm. “Een droom”, reageert een emotionele Johanna Nelissen (11). Op die plek mocht ze Emma vorige maand nog een highfive geven voor haar vertrek naar de Spelen. “Ik besef nog niet hoe speciaal dit is”, aldus Johanna. “Het is een historisch moment. Na de match tegen Amerika, waar ik zelf aanwezig was om te supporteren, dacht ik dat ze de moed gingen opgeven. Maar kijk, nu is het een sprookje. Een boodschap voor Emma en de Cats? Nog veel geluk en hopelijk krijgen jullie een medaille!” (TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
