Laurens Delaere is een vaste waarde geworden als scheidsrechter in tweede nationale van het basketbal. Hij blijft er opvallend bescheiden bij, zelfs al is hij de enige West-Vlaming op dat niveau.
“Als jonge basketter bij Olbak Bissegem zette toenmalig voorzitter Jean-Pierre Viaene me op weg om jeugdscheidsrechter te worden, samen met zijn kleinzoon Jonas”, opent Laurens Delaere. “Jean-Pierre deelde zijn ervaring met de bedoeling ons zo goed mogelijk op te leiden. Jonas volgde als 14-jarige al de cursus tot officiële ref, zelf wachtte ik tot de leeftijd van 15. Er volgde een intensieve periode van veel jeugdmatchen fluiten. Mijn ma bracht me van de ene basketzaal naar de andere in het weekend. Ik ben haar daar nog altijd heel dankbaar voor.”
“Als jonge ref word je regelmatig beoordeeld door ervaren refs in de tribune. Hun opmerkingen zou ik eerder tips noemen, want je mag dat niet als kritiek zien. Door telkens weer die werkpunten te verbeteren, kon ik mijn prestaties op het terrein verbeteren. Daarnaast volgden talloze clinics, vaak ver van huis, in Tongeren bijvoorbeeld. Daar leer je echt veel uit.”
Ambitie
“Als er nieuwe regels werden opgelegd vanaf een bepaald seizoen, kregen we specifiek een opleiding om alles onder de knie te krijgen. Bijvoorbeeld voor de 14-24-secondenregel was het aanvankelijk wennen voor iedereen, ook voor de spelers en de mensen aan de wedstrijdtafel. Maar tegen de start van de competitie was het belangrijk dat we daar vlot mee om konden.”
“Bijzonder veel steun heb ik gehad aan de opleidingen van de nationale refs, geleid door de FIBA-instructeurs. Verder hebben ook Bart Coussement, Xavier Bernard en Dirk Debbaut heel wat betekend in de loop van mijn opleiding.”
“Mijn oorspronkelijk doel was in landelijke te mogen fluiten, maar dat haalde ik al aan de leeftijd van 20. Ik heb dat dus wat bijgesteld. Na twee jaar in derde nationale kreeg ik de kans om af en toe eens in tweede aan te treden. Dit is nu mijn eerste volledige seizoen in tweede nationale. Dat was wennen. Niet alleen qua niveau van arbitrage en de intensiteit van de wedstrijd, maar ook dat er met drie arbiters wordt gewerkt in plaats van met twee. De lat wordt alsmaar hoger gelegd. De controles zijn strenger en er wordt nog meer op details gewerkt.”
Voorbeeldfunctie
“Daarbij heb je op dat niveau een voorbeeldfunctie voor jonge refs, die in de tribune zitten. Dat ik de hoogst fluitende West-Vlaming ben, daar ben ik echt niet mee bezig. Ik leer nog altijd bij en amuseer me ook heel goed met de collega’s, waarvan er enkele veel meer jaren ervaring hebben.”
“Samen met ervaren mannen een wedstrijd leiden, daar is veel van te leren. Verder zie ik wel wat er op me afkomt. Hoger of internationaal ref worden, dat hangt van veel factoren af. Technisch moet je blijven presteren op hoog niveau, opleidingen volgen en in elk examen slagen. Vooral arbitreren op internationaal niveau vergt enorm veel tijd en verplaatsingen over heel Europa voor de opleidingen. Daar ben ik nog niet aan toe.”
Gezin en werk
“Sinds 14 december ben ik getrouwd met Famke Roman. We hebben een dochtertje, Mona, dat op 18 januari één jaar wordt. Het is inderdaad een drukke eindejaarsperiode geweest, met het X-Mas Tournament daar nog eens tussen. Gelukkig steunt Famke me volop in wat ik doe. Van beroep ben ik zelfstandig schrijnwerker. Dat maakt dat ik me vaak iets makkelijker kan vrijmaken dan collega’s die voor een firma werken. Alleen wil ik het evenwicht wel bewaren tussen werk en gezin. Daarom streef ik ernaar om een zaterdag per maand vrij te houden om tijd met het gezin door te brengen. Het is zoeken naar een gulden middenweg, maar dat lukt.”
Mooiste herinnering
“Er is ook een goede groepsmentaliteit onder de scheidsrechters. Zo gaan collega’s bijvoorbeeld naar elkaars play-offmatchen kijken. Altijd stof voor een goede babbel na de match. Mijn mooiste herinnering op basketgebied? De finale van de Beker van Vlaanderen vorig seizoen. Vooreerst is het al een hele eer om die te mogen fluiten. Als je dat met ervaren mannen als Boudewijn Neeskens en Rudy Dereu mag doen, dan kan je dag niet meer stuk. Verder hou ik ook heel goede herinneringen over aan het feit dat ik werd aangeduid voor enkele play-offmatchen in tweede. Als je die als jonge ref toegewezen krijgt, mag je van geluk spreken”, besluit de sympathieke Ronsenaar, die zijn Bissegemse roots niet loslaat. (Johan Santy)
