Het heeft hen bloed, zweet en tranen gekost, maar leraar Bart Goudeseune uit Roeselare en tandarts Wouter Peeters uit Ardooie hebben een knappe tiende plaats behaald in de 4Islands-mountainbikerace in Kroatïe. De voorbije jaren reden ze ook al met succes twee loodzware mountainbikewedstrijden in Zuid-Afrika en Zwitserland, waardoor ze nu tot een zeer select kransje ‘Epic Legends’ behoren.
De Epic Series bestaat uit een reeks zware mountainbikewedstrijden in verschillende landen. “Er zomaar aan deelnemen kan niet, je moet uitgeloot worden”, vertelt Bart .”Ik had het geluk dat ik via Facebook iemand leerde kennen die naar de Cape Epic in Zuid-Afrika mocht, maar er door omstandigheden niet bij kon zijn. Daardoor kreeg ik zijn ticket. Alleen moest ik tien dagen tijd een partner weten te vinden, want het gaat enkel om wedstrijden die je in duo mag rijden”, zegt Bart. “Via fietsenhandel Vegabike in Tielt kreeg ik het nummer van Wouter, van wie ze wisten dat hij ook enorm gepassioneerd door mountainbikes was.”
Epic-wedstrijden
Zo evolueerde het duo van volstrekte vreemden tot goede vrienden. In Zuid-Afrika legden ze in acht dagen 624 kilometer af en reden ze tot hun eigen verbazing een top 25-plek. ‘Wat de Tour de France voor wegrenner is, dat is de Cape Epic voor mountainbikers”, zegt Wouter. “Het was een onvergetelijke ervaring die naar meer smaakte. Zo groeide het idee om aan de Swiss Epic deel te nemen. Aanvankelijk wilden we een Epic-wedstrijd in Nieuw-Zeeland rijden, maar daar stak de coronacrisis een stokje voor. Het werd dus Zwitsersland , zowat de bakermat van het mountainbiken. Daar reden we 333 kilometer door de Alpen en behaalden we een tiende plek.”
Toen al droomde het duo om een Epic Legend te worden, een eretitel waarmee je in de Hall of Fame van de Epic series raakt. “Om dat te doen moet je drie Epic-wedstrijden tot een goed eind brengen”, vertelt Bart. “Dus begonnen we opnieuw te trainen voor onze laatste uitdaging: de 4Islands in Kroatië. Die reden we van 18 tot 22 april. Er stond ons 300 kilometer te wachten, waarvan 6.200 hoogtemeters, maar vooral de 1,2 miljoen rotsen en keien speelden ons parten”, knipoogt hij. “Er liggen meer stenen dan dat er bomen in het land staan. Ze noemen de wedstrijd dan ook niet voor niets ‘Conquer the rocks’. Miraculeus genoeg ben ik maar één keer gevallen, met wat schade aan mijn elleboog tot gevolg, maar verder zijn we – buiten een kettingbreuk – van zware pech gespaard gebleven”
Hall of Fame
De beste plaats bij de Masters behaalden de heren in de eerste rit met een tiende spot. De dagen erna finishten ze elfde of twaalfde. “En dat tussen profs, waaronder enkele wereldkampioenen”, glunderen ze. “Finaal zijn we tiende geworden, een prestatie waar we zeer trots op zijn. We behoren nu tot een select kransje van mensen die de eretitel ‘Epic Legends’ mogen dragen. Daar hoort een vermelding in een Hall of Fame en een speciale medaille bij. Wereldwijd gingen slechts 150 mensen ons voor, waaronder negen Belgen. We zijn hier dan ook vanzelfsprekend heel fier op.”
Nu het duo er een fantastisch drieluik op heeft zitten, gaan ze het wat kalmer aan doen. “We gaan zeker nog ritjes rijden, maar misschien iets minder zot”, glimlachen ze. Alhoewel… Ondertussen heb ik een kwalificatiewedstrijd gereden om opnieuw te mogen deelnemen aan het WK gravelfietsen, dus ik heb al een volgende doel voor ogen”, besluit Bart. (VADU)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
