Drie jaar na zijn olympisch debuut in Tokio is Michael Obasuyi (24) er straks ook bij op de Spelen in Parijs. Een enorme opsteker na jarenlang blessureleed. “Mijn man en ik zijn bijzonder trots op het doorzettingsvermogen van onze zoon”, benadrukt mama Caroline Decuyper.
Caroline Decuyper herinnert zich nog goed het moment waarop zij en haar man hun 12-jarige zoon een toegangsexamen aan de Gentse topsportschool lieten afleggen. “Dat was verplicht en het is hem gelukt. Elk jaar opnieuw moest hij bepaalde minima behalen om op die school te kunnen blijven. Atletiek is altijd Michaels grote droom geweest. Als klein jongetje zei hij tegen ons dat hij ooit aan de Olympische Spelen wilde deelnemen. Wij hebben daar telkens hartelijk om gelachen en hem bewust met de voetjes op de grond gehouden. Maar we hebben hem wel altijd ten volle gesteund in wat hij ondernam en hem benadrukt dat hij heel hard moest werken om zijn dromen waar te maken.”
Ruwe bolster
Obasuyi werd geboren in Brugge en groeide op in Oostende, maar woont al enkele jaren in Gent, waar hij bij zijn huidige trainer Patrick Himschoot terechtkwam. “Hij zei dat Michael een ruwe bolster was, maar dat er geduld nodig was. Michael was als meerkamper begonnen en is later naar de horden overgeschakeld. Daar lag zijn passie en blijkbaar ook zijn talent. Patrick heeft heel veel voor Michael gedaan en natuurlijk heeft Michael zelf er ook veel voor gedaan. Het is niet altijd even makkelijk geweest. Er waren geregeld ontgoochelingen. Een valse start bijvoorbeeld. Of het voorbije Europees kampioenschap in Rome, waarvan Michael vooraf zei dat een podiumplaats ditmaal ook voor hem weggelegd zou zijn. In de finale maakte hij echter een grote fout, waardoor hij naast de medailles viel (Obasuyi trok met de snelste jaartijd naar het EK, maar haperde bij de eerste horde, liep desondanks een uitstekende race en strandde finaal op drie honderdsten van een seconde van de bronzen medaille, red.). Dat was heel pijnlijk, maar op een of andere manier slaagt mijn zoon er telkens in om dat naast zich neer te leggen en voort te doen.”
Caroline Decuyper, die samen met haar man intussen al enkele jaren in Jabbeke woont, geeft aan dat het voor haar niet altijd even makkelijk is om haar zoon bezig te zien. “Ik ben intussen 60 jaar en kijk graag thuis wanneer hij een wedstrijd loopt, omdat ik dan in mijn beschermde omgeving zit. Alleen is Parijs veel te dicht om er niet naartoe te gaan. Mijn man en ik gaan dus live de eerste wedstrijden van Michael op de Spelen volgen. Ik heb zelfs een T-shirt van Team Belgium gekocht. (lacht) Daarna keer ik terug naar Jabbeke, terwijl mijn man in Parijs blijft voor eventuele latere wedstrijden. Voor mij is het allemaal behoorlijk stresserend. Er komt op de 110m horden heel wat bij kijken. Weer, wind… Soms gebeurt het dat Michael een perfecte wedstrijd kan afwerken, maar dat gebeurt lang niet altijd. Ik weet intussen perfect wanneer hij tevreden zal zijn of niet. Zolang zijn carrière duurt, blijven wij, zijn ouders, hem steunen in wat hij doet.”
Geen profcontract meer
De laatste jaren waren niet gemakkelijk voor Obasuyi. Decuyper: “Er waren de vele blessures en op de koop toe ook nog eens het nieuws dat hij in een olympisch jaar geen profcontract (bij Sport Vlaanderen, red.) meer kreeg. Dan stel je jezelf wel eens in vraag. Michael ook: hoe kom ik financieel rond? Hij is zelfs een tijdje moeten gaan stempelen. Als ouder is het niet zo fijn om zo je zoon te moeten zien afzien. Zo zie je maar, alles hangt af van prestaties. Dat zijn de harde wetten van topsport en dat geldt niet alleen voor Michael. Als ouders zijn wij vooral bijzonder trots op het doorzettingsvermogen van onze zoon.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
