Hoewel hij aan de ziekte van Huntington lijdt, wist Roeselarenaar Pieter Rondelez (55) zondag de marathon van Parijs tot een goed einde te brengen. Gesteund door vrienden overbrugde hij de mythische afstand in 5 uur en 38 minuten. “Fietsen en zwemmen is steeds moeilijker, maar lopen lukt nog steeds. Ik heb heel traag gelopen om zeker te zijn dat ik de finish zou halen. Dat is gelukt, ik had tranen in de ogen toen we finishten”, aldus Pieter die aangesloten is bij triatlonclub Roeselare.
Twee jaar geleden werd bij de sportieve Roeselarenaar Pieter Rondelez de ziekte van Huntington vastgesteld, een ongeneeslijke ziekte waarbij bepaalde delen van de hersenen worden aangetast door uitval van hersencellen. De ziekte is erfelijk, ook Pieter’s papa kreeg er mee te kampen. “Mijn motoriek blijft voorlopig wel nog redelijk goed. Zwemmen, fietsen en slikken wordt alsmaar moeilijker, lopen lukt wel nog steeds”, aldus Pieter, die inmiddels tien jaar lid is bij de Roeselaarse triatlonclub.
Hoelang Pieter nog zal leven, is onduidelijk. “Maar ik wel nog zoveel mogelijk dingen proberen te doen. Ook een marathon stond op mijn lijstje. Vroeger vond ik dat voor zotten. Ik liep wel eens een halve marathon, maar een marathon… Nee, dat leek me veel te lang.” Rond de periode dat de ziekte bij hem werd vastgesteld, begon Pieter toch met het idee te spelen om ooit de mythische afstand te lopen.
Roeseltriatlon
Zondag was het zo ver. Pieter, die binnen de club gekend is als ‘Pierre’, stond aan de start van een marathon. Niet zomaar één, samen met enkele vrienden zou hij de marathon van Parijs lopen. “De broers Bjorn en Steven Deburghgraeve en Gunther Vinckier steunden me onderweg, langs het parcours stonden onder andere verschillende enthousiaste leden van de triatlonclub te supporteren.” Pieter kwam met één doel aan de start: finishen. “Mijn langste training was 32 kilometer lang. Van Roeselare naar Bellewaerde en terug. Maar hoe zouden mijn spieren reageren op een marathon. We beslisten dan ook om heel traag te lopen.”
Pieter haalde na 5.38 uur de finish. “Met tranen in de ogen. Het is gelukt!” Een volgende uitdaging voor ogen heeft Pieter nog niet. Begin juni helpt hij opnieuw mee aan het organiseren van de Roeseltriatlon. “Ondertussen is het ook voor mij belangrijk dat ik blijf bewegen, al besef ik dat ik volgend jaar misschien niet meer zal kunnen lopen. Maar dan doe ik misschien wel mee aan een lange wandeltocht”, aldus de altijd positieve Roeselarenaar.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
