Elke Verleyen en haar man Jeroen Wydaeghe zijn samen lid bij IVAC. Ook dochter Jutta nam al deel aan een IVAC-wedstrijd. Ze proberen zoveel mogelijk samen te lopen en om werk, sport en gezin te combineren.
“Vorig jaar heb ik mijn eerste marathon gelopen in Davos. 43 km en 1.400 hoogtemeters”, vertelt Elke Verleyen. “Dit heb ik mede kunnen bereiken dankzij IVAC. Elke woensdag trainen we samen intervaltraining en worden onze grenzen verlegd. De meeste wedstrijden lopen mijn man en ik samen. Wij hebben twee kinderen, Bruce en Jutta. Jutta is 5 jaar en heeft vorig jaar als jongste deelnemer deelgenomen aan IVAC loopt 3 km. Zelf loop ik al sinds mijn 8 jaar. In mijn jeugdjaren was ik provinciaal kampioen in Antwerpen en stond ik geregeld op het podium. Maar met de start van mijn hogere studies heb ik het lopen wat links laten liggen. Op 23-jarige leeftijd begonnen we samen opnieuw te lopen. Om de training wat af te wisselen, sloten we aan bij IVAC. Door de goede trainingsschema’s werden we allebei beter. We namen deel aan verschillende wedstrijden. Jeroen heeft nog een marathon in 2u.58 gelopen. Lopen is voor ons een vorm van ontspanning en een uitlaatklep. Voor corona namen we vooral deel aan stratenlopen en nam ik verschillende keren deel aan de Kastelenloop in Izegem (halve marathon, red.). Na corona heb ik besloten de overstap te maken naar de langere afstand en zo heb ik dan vorig jaar mijn eerste marathon gelopen in Davos, Zwitserland.”
Kippenvel
“Het was een fantastische uitdaging. ‘s Morgens zag je enkel atleten. Het dorp was muisstil. Om 7 uur was de start en toen we de piste verlieten om nog een kilometer door het dorp te lopen, stond iedereen buiten te applaudisseren. Een kippenvelmoment. De laatste kilometer kwamen we eindelijk in het dorp aan waar de sfeer geweldig was. Elke deelnemer werd afgeroepen en als een ware held onthaald. Weer kreeg ik kippenvel dat ik de eindmeet had gehaald. Het was een fantastische ervaring die zeker smaakt naar meer.” (RV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
