Christine De Rycke (63) uit Ieper, lid van MACW afdeling Diksmuide, haalde onlangs een zilveren medaille op het Belgische kampioenschap halve marathon, bij de dames W60. Een prestatie die niet echt de krantenkoppen haalde, maar die wel aandacht verdient. Er zijn weinig zestigers die erin slagen om een afstand van ruim 21 kilometer in minder dan twee uur te lopen. Haar geheim? “Sinds mijn laatste blessure train ik geen interval meer.”
Christine De Rycke was in haar jeugd niet onmiddellijk gebeten door atletiek. “Ik ben pas beginnen lopen toen ik zesentwintig was. Voordien deed ik geen enkele sport. Mijn schoonzuster was als tiener aangesloten bij een atletiekclub, en na haar universitaire studies is ze opnieuw beginnen lopen. Ik ging met haar enkele keren mee naar een training en sindsdien ben ik blijven lopen.”
“Het is mijn grote droom om ooit eens een marathon te lopen. Na mijn pensioen”
“In december 1986 liep ik mijn eerste officiële wedstrijd, in Oostende. In het begin liep ik meestal crossen in de winter en tijdens de zomermaanden korte wegwedstrijden. Na een vijftal jaar begon ik langere afstanden te trainen en besliste ik eens een halve marathon te lopen. Die eerste halve marathon viel best mee. Uitlopen was toen mijn enige doel, want een halve marathon loop je voor jezelf. Je kijkt niet naar de concurrentie.”
Adem voor een babbel
Zoals voor heel wat sporters was de coronaperiode geen zegen voor Christine. “Tijdens de pandemie bleef ik wel trainen, maar nam ik aan geen enkele wedstrijd deel. Ik sukkelde toen ook met een blessure aan mijn achillespees. Momenteel heb ik geen last meer van kwetsuren en heb ik beslist om weer aan competitie te doen. Deze winter heb ik een viertal crossen gelopen. In januari liep ik tijdens een training de afstand van een halve marathon in 2 uur en 15 minuten. Die prestatie overtuigde me dat ik opnieuw een wedstrijd aankon. Daarop heb ik me ingeschreven voor het BK halve marathon van vorige maand.”
“Ik was voor de start al tevreden met een tijd van om en bij de twee uur, maar uiteindelijk klokte ik af op 1 uur 50 minuten en 54 seconden. Amper vijftig seconden na de winnares. Het ging veel beter dan verwacht, want ik had nog tijd en adem over om een praatje te maken met andere atleten.”
Beetje cholesterol
Voor iemand die niet echt leeft als een topsporter is dit op haar leeftijd een prestatie om fier op te zijn. “Ik doe hier niet extra veel voor. Ik heb een beetje cholesterol en daardoor let ik op mijn voeding. Ik let ook op mijn gewicht. Het belangrijkste is echter de training. Ik volg geen enkel trainingsschema meer. Sinds mijn laatste blessure train ik geen interval meer. Sindsdien doe ik enkel aan duurlopen, en tijdens die trainingen plaats ik wel af en toe enkele versnellingen om mijn tempo te verhogen. Op woensdag train ik tussen de tien en dertien kilometer met mijn club MACW Diksmuide. Elke donderdagavond loop ik met de joggingclub All-4-Run tien kilometer aan een heel traag tempo. Op zondag loop ik alleen een afstand tussen vijftien en vijfentwintig kilometer. Voor ik start, beslis ik hoeveel kilometer ik wil lopen. Als ik me goed voel, loop ik snel. Als het minder gaat, loop ik gewoon wat trager. Ik hecht tijdens de training niet veel belang aan mijn snelheid. Heel regelmatig trainen en volhouden is het allerbelangrijkste, als je halve marathons wil lopen.”
Aan een bureau
Uiteraard hoopt de Ieperse boekhoudster, die al 38 jaar lid is van MACW afdeling Diksmuide en ook penningmeester van de vereniging is, nog lang haar favoriete hobby te beoefenen.
“Zolang het lichamelijk kan, zal ik blijven lopen. Misschien iets minder kilometers dan nu en wat trager, maar ik zal niet snel afhaken. Ik ben ervan overtuigd dat beweging goed is voor de gezondheid. Ik zit de meeste dagen van de week aan een bureau, en dan is lopen pure ontspanning. Regen of wind kunnen me niet deren. Na een training zijn mijn batterijen weer volledig opgeladen. Alle problemen en zorgen zijn na de training verdwenen of hebben een plaatsje gekregen.”
Christine De Rycke koestert nog één grote sportieve droom. “In 2026 ben ik veertig jaar lid van MACW en ga ik met pensioen. Het is mijn grote droom om ooit eens een marathon te lopen. In hoeveel tijd ik die afstand afleg, is niet van belang. Momenteel kan ik daarvan enkel nog maar dromen, omdat ik te weinig kan trainen. Na mijn pensioen zal ik meer tijd hebben. Als ik gevrijwaard blijf van blessures, zal het me wel lukken.” (PDC)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
