De Ieperse Mariola Moeyaert verhuisde naar de Verenigde Staten en ontpopte zich er tot professor statistiek en sportieve mama. Na de bevalling van haar tweede zoontje Theo moest ze hem plots afgeven voor twee spoedoperaties. Drie maanden later won ze een door sneeuwstorm geteisterde loopwedstrijd. “Mijn manier om alles te verwerken.”
Mariola Moeyaert (36) was 28 weken zwanger van haar tweede zoontje Theo, toen ze op 1 juni van dit jaar de Run for Women liep in de Amerikaanse staat New York. Met een rond buikje finishte ze op de 5 kilometer onder 27 minuten. Een prestatie die ook in haar geboortestad opgemerkt werd. In Ieper was ze ooit gemeenteraadslid en bezieler van het blokcentrum, maar tien jaar geleden migreerde Mariola naar de Verenigde Staten om er aan de slag te gaan als professor. Ze specialiseerde zich in statistiek, stichtte een gezin en sportte almaar meer, met een Ironman als hoogtepunt.
Spoedoperatie
“Tijdens de zwangerschap van Theo stopte ik na 32 weken met lopen, maar ik bleef sporten tot de dag van de bevalling: spinning, yoga en gewichtstraining waren altijd mogelijk”, vertelt Mariola vanuit de Verenigde Staten. Theo zag het levenslicht op 28 augustus.
“Een paar weken vroeger dan verwacht. De ochtend van de bevalling deed ik nog een spinningtraining van 45 minuten, gevolgd door een yogasessie van een halfuur. Ik voelde me heel goed en de bevalling zelf verliep vlotjes, maar dertig uur later begon Theo zijn eigen stoelgang over te geven. Hij werd met de ambulance overgebracht naar een gespecialiseerde kliniek voor een spoedoperatie, anders zou hij het niet gehaald hebben. Mijn baby’tje moeten loslaten was verschrikkelijk, de meeste traumatische ervaring uit m’n leven. Alsof een deeltje van mezelf werd weggescheurd.”
Elf angstige weken
“Theo was geboren met geblokkeerde darmpjes. Na de operatie verbleef hij drie weken op de neonatal intensive care unit. Na een weekje thuis begon hij weer z’n stoelgang over te geven en hij moest onmiddellijk opgenomen worden. Opnieuw een traumatische ervaring die me nog steeds nachtmerries bezorgt. Een tweede operatie was nodig, want de darmpjes waren nog gedeeltelijk geblokkeerd. Theo verbleef zeven weken langer op de intensive care unit. Na elf angstige weken kon hij eindelijk naar huis komen, net voor Thanksgiving. Hij is nu een erg gezonde en gelukkige baby.”
“Sporten was mijn manier om alles te verwerken. Omdat de eerste operatie van Theo lang duurde en ik hem niet kon bezoeken, ging ik een paar dagen na de bevalling naar huis voor een yogasessie en lange wandeling. Na één week begon ik met dagelijkse low impact spinning trainings en twee keer per week deed ik een low weights training in de fitness. Na twee weken begon ik het lopen op te pikken: starten met tien minuten en gradueel opbouwen. Sport maakt van mij een gelukkiger en beter persoon. A healthy mind in a healthy body.”
Eerste vrouw
Mariola verraste zichzelf tijdens de Turkey Trot op Thanksgiving. “Dat is een loopwedstrijd in Greenville, de hometown van mijn man Christopher Zeitler, exact drie maanden na de bevalling. Ik was uitgeput, maar de recente thuiskomst van Theo gaf me kracht en energie. De wedstrijd was extra uitdagend door een sneeuwstorm en extreem koude temperaturen. Geheel onverwacht finishte ik als eerste vrouw. Ik kan het nog steeds niet geloven, op deze prestatie ben ik heel trots. Ik wil een inspiratiebron zijn voor andere moeders.”
Nog voor de Turkey Trot liepen Mariola en haar man een paar wedstrijdjes, zoals de Halloween Run in Washington Park in Albany. “Om onze gedachten te verzetten. De start lag op amper 5 minuten wandelen van onze woning. Voor het eerst liep ik met een kinderwagen, zodat ons eerste zoontje Adam er ook bij kon zijn. Ik eindigde de wedstrijd als eerste met kinderwagen. Dat we verkleed waren voor Halloween maakte het extra leuk. De dag nadien namen we deel aan onze jaarlijkse uitdagende trailrun in de heuvelachtige bossen van Thacher Park. Een wedstrijd specifiek voorbereiden doe ik nooit. Sinds de geboorte van Theo geef ik me wel extra hard, om mijn trauma te verwerken.”
Hoogste titel
Een academische carrière, een zelfstandig bijberoep in de statistiek, twee kinderen én toch elke dag sporten. Mariola speelt het klaar. “Ook al moet ik daarvoor om 4.30 uur opstaan. Dat is 90 minuten voor mezelf en dan ben ik klaar om mij volledig te geven voor mijn gezin en werk. Sport is goed voor het gemoed, verbetert de focus en professionele prestaties, en verjaagt angst en stress. Mijn man helpt ook vaak in het huishouden, vanwege de onregelmatige werkuren in het academische wereldje, zoals het lesgeven ’s avonds. Ik word straks gepromoveerd van ‘associate professor’ tot ‘full professor of statistics’, de hoogste titel als professor in de Verenigde Staten. Ook mijn bijberoep wil ik blijven uitbouwen.”
Tegelijk denkt Mariola aan nieuwe sportieve doelen. “Een ‘ultra marathon’ zou mij uitdagen. Toch blijven de grootste doelen mijn dagelijkse sportroutine en mijn gezin. Iedereen is nu gezond en gelukkig, meer wens ik niet.” (TP)
