Ze danst sinds de tweede kleuterklas en werd al Belgisch kampioene, maar haar avontuur op het EK in Zweden zal de vijftienjarige Lore Theuninck niet gauw vergeten: ze danste er met twee teams en rijfde een eerste en een tweede plaats binnen. En voor die tweede plaats moest ze een half mirakel verrichten: in enkele weken instuderen waarvoor je normaal gezien een half jaar oefent.
Lore is de dochter van Stephanie Hendrickx en Gino Theuninck, en de zus van Leona, Julien en Charles. Een tijdje geleden vertrok ze met een delegatie van 21 dansers, twee jeugdcoördinatoren en negen supporters van de Roeselaarse Hypnosis Dance Academy richting Zweden, in de hoop goede resultaten te behalen.
“Samen met onze coach Sally Peire en choreografe Rebecca De Kempe vertrokken we vanuit Zaventem naar Zweden. Ik danste bij de twee teams, Infinity en Elektra. Om naar het EK te kunnen gaan, moet je geselecteerd zijn. Dat gebeurt op basis van alle punten die je behaalt op alle wedstrijden doorheen het jaar. Als je hoog genoeg staat in de ranking, kan je uitgenodigd worden om deel te nemen aan het EK”, vertelt Lore.
Even gauw alles leren
“Dat ik ook met het team Elektra meedeed, kwam eigenlijk onverwacht. Korte tijd vóór het EK begon, kon er iemand van het team niet meegaan en moest er een vervanger komen. Dat werd ik, maar dat betekende ook dat ik op zeer korte tijd een volledig nieuwe dans onder de knie moest krijgen.” Normaal wordt er voor het EK getraind vanaf september, om dan in april klaar te zijn. “Dat was nu dus even anders, maar door iedere dag thuis wat extra te trainen en ook elke zaterdag veel te trainen kon ik op tijd klaar raken.”
“En toen volgde er een ontlading van alle zenuwen, blijdschap, trots… een hele mallemolen aan emoties”
Het was niet de eerste keer dat Lore naar Zweden trok om er te dansen. “Ik was er al een paar keer geweest, maar dat was dan iedere keer voor een gewone wedstrijd. Een EK is natuurlijk nog iets anders, de lat ligt nog wat hoger”, lacht Lore. “De meeste dansers vertrokken zonder ouders mee, maar we hadden wel begeleiding mee vanuit onze dansschool, we konden dus wel op iemand terugvallen.”
“We zijn er vier dagen geweest. In Zweden werden op het vliegveld auto’s gehuurd, waarmee we naar het hotel reden. Meteen na aankomst doken we in ons bed, want het was al avond en de volgende dag hadden we een wedstrijd. Op de tweede dag, een zaterdag, hebben we in de namiddag getraind. We moesten optreden om 20 uur, en de wedstrijd duurde tot 2.40 uur. Ik had vooral stress voor de dans met team Elektra omdat ik die pas laat had kunnen leren. Met team Infinity was ik toch wel zekerder dat we het goed hadden gedaan.”
Zenuwslopend
Het werd een heel spannende avond. “We hoopten natuurlijk op een plaats bij de top drie, maar of dat gelukt was weet je pas bij de prijsuitreiking. Zenuwslopend, hoor. Dan begon die prijsuitreiking, en uiteraard startten ze met de laagste plaatsen. En iedere keer dat we onze naam niet hoorden, hadden we zoiets van ‘we zijn er nog niet bij, dat is goed’. Toen ze de derde afriepen, dachten we dat we misschien tweede waren geworden, maar toen de naam van de tweede werd afgeroepen, beseften we: gewonnen, wij, Infinity, zijn Europees kampioen discodansen! Wat er dan door je heengaat, is niet te beschrijven: een ontlading van alle zenuwen, blijdschap, trots – echt een hele mallemolen aan emoties!”
En nog was het niet gedaan, voor Lore: “Met Elektra – waarin ik dus iemand last minute had moeten vervangen – werden we zowaar tweede, Europees vicekampioen jazzdansen! Een prachtprestatie! Dat was echt fantastisch!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
