Jade Vansteenkiste (20) neemt volgende week samen met onder meer haar trainingsgenote en olympisch kampioene Nina Derwael deel aan het Europees kampioenschap turnen in het Italiaanse Rimini. Voor Vansteenkiste, die nog kans maakt op een ticket voor de Olympische Spelen in Parijs, voelt dit na bijna vier jaar blessureleed als de kers op de taart. “Ik ben trots op mezelf.”
Jade Vansteenkiste maakte jarenlang deel uit van de talentvolle Belgische trainingsgroep waar ook Nina Derwael deel van uitmaakte. Vansteenkiste, die op vijfjarige leeftijd met turnen begon en op haar twaalfde naar de Topsportschool in Gent trok, kende haar voorlopige hoogtepunt in 2019, toen ze zowel aan het EK als WK mocht deelnemen. Op het Europees kampioenschap behaalde ze een knappe zesde plaats in de finale van de grondoefening. Op het WK in Stuttgart werd ze tiende met het Belgische team, waartoe ook Derwael, Senna Deriks, Maellyse Brassart en Margaux Daveloose behoorden. Het leverde de Belgische meisjes prompt een teamticket voor de Olympische Spelen in Tokio op.
“Voor mij is 2019 echt wel een hoogtepunt geweest”, geeft Vansteenkiste aan. “Mijn niveau was echt goed, op de grond en sprong was ik op een bepaald moment de beste Belgische turnster. Toen ik in maart 2020 in een internationale wedstrijd in Canada ook nog eens een derde plaats in de grondfinale behaalde, dacht ik: ik ben klaar voor Tokio. Een week later ging alles dicht. Corona. Eerst vond ik dat een jaartje uitstel niet zo erg was, maar eind 2020 begon ik last te krijgen aan mijn voeten. Dat probleem is uitgemond in vele operaties. In het begin behield ik mijn positieve mindset, maar daarna kreeg ik het heel moeilijk. Als Tokio in 2020 had plaatsgevonden, waren mijn kansen om deel te nemen heel groot.”
Nooit opgegeven
Vansteenkiste gaf niet op en zette in 2023 haar zinnen op het WK in Antwerpen, maar voor die topafspraak werd ze in laatste instantie niet geselecteerd. Opnieuw beet ze door. “Het is een enorm zware periode geweest. Zeker het eerste jaar, toen ik de andere meisjes zag trainen voor Tokio. Toen ze weg waren, was er niemand meer in Gent bij mij, zelfs de kinesist niet. Dat voelde heel zuur. Maar tegelijkertijd hebben de andere meisjes – ik beschouw hen als mijn tweede familie – me samen met mijn familie en mijn passie voor de sport erdoor geloodst.” Komende week, op het EK in Rimini, is Vansteenkiste er voor de eerste keer sinds 2019 bij op een groot tornooi.
“Ik zie dit als een beloning voor mijn harde werk”
“Ik zie dit als een beloning voor mijn harde werk en doorzettingsvermogen. De voorbije jaren zijn er veel turnsters na één blessures gestopt. Nina (Derwael, red.) zegt dat zij ook was gestopt als ze hetzelfde als mij had meegemaakt. Ik ben niet gestopt en ben daar best wel trots op. Op dit EK wil ik het maximum uit mijn capaciteiten halen, zowel voor mezelf als voor het team.”
Er is op dit EK nog één ticket weggelegd. Dat gaat naar degene die allround de beste score haalt van alle turnsters die zich nog niet voor Parijs 2024 hebben kunnen plaatsen. De Belgische selectie bij de dames bestaat uit Nina Derwael, Erika Pinxten, Maellyse Brassart, Mika Webster-Longin en … Jade Vansteenkiste. “Maar ik wil mezelf niet te veel druk opleggen. Mijn slaagkansen voor Parijs kan je onmogelijk in percentages uitdrukken. Dit wordt een momentopname. De ene dag kan het goed gaan, de andere dag minder. Maellysse is allround op dit moment de beste. Mijn kansen zijn relatief klein, maar ik houd me daar niet mee bezig. Anders bezorgt dat me toch alleen maar stress. Ik zie dit EK vooral als een kers op de taart. Op het EK in 2019 waren er alleen individuele nummers. Nu is er ook een teamcompetitie voorzien. Daarin wil ik met mijn landgenotes de finale halen.”
Psychologie
Intussen zit Vansteenkiste in het tweede jaar van haar studie psychologie aan de universiteit van Gent. “Dankzij mijn topsportstatuut kan ik elk jaar in twee opsplitsen om het combineerbaar te houden. Psychologie was een bewuste keuze van mij. Toen ik als 12-jarig meisje aan de Topsportschool begon, moest ik plots samenwerken met een oudere man die, om in clichés te vervallen, niet wist wat er in een tienermeisje omgaat. En toen er die opeenstapeling aan blessures was, had ik niet echt iemand om mee te praten. Het is dan ook mijn doel om later sportpsychologe te worden.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
